حواله
حواله آن است که بدهکار بدهی خود را بر عهده دیگری بگذارد.
1 - موقعی که انسان حواله می دهد، باید بدهکار باشد، پس اگر بخواهد از شخصی قرض کند، تا وقتی از او قرض نکرده نمی تواند او را به شخصی حواله کند که آنچه را بعداً قرض می دهد، از آن شخصی بگیرد(973).
2 - طلبکار می تواند حواله را نپذیرد، اگر چه فردی که به او حواله شده، فقیر نباشد و در پرداختن حواله هم کوتاهی نکند(974).
3 - بعد از آن که حواله دست شده، حواله دهنده و کسی که به او حواله شده نمی توانند حواله را به هم بزنند، مگر آن که یکی از آنان برای خود حق به هم زدن حواله را قرار دهند، که در این صورت مطابق قراری که گذشته اند می توانند حواله را به هم بزنند(975).
ضمان
ضمان آن است که انسان متعهد شود بدهی کسی را بپردازد(976).
شرایط ضمان:
ضامن و طلبکار بالغ، عاقل، رشید و مختار باشند.
طلبکار به سبب ورشکستگی، از طرف حاکم شرع، از تصرف در اموالش منع نشده باشد.
ضمان بنابر احتیاط منجز باشد؛ یعنی برای ضمانت خود شرطی نگذارد.
بدهی بدهکار قطعی باشد، پس اگر بخواهد از کسی قرض کند، تا قرض نکرده ضمان صحیح نیست.
طلبکار و بدهکار و جنس بدهی مشخص باشد؛ یعنی مبهم و مردد نباشد(977).