در این موارد به جا آوردن قضای روزه واجب است ولی کفاره ندارد:
1 - عمداً قی کند.
2 - در ماه رمضان غسل جنابت را فراموش کند به حال جنابت یک یا چند روز روزه بگیرد.
3 - در ماه رمضان، بدون این که تحقیق کند صبح شده یا نه؟ کاری کند که روزه را باطل می کند؛ مثلاً آب بخورد، و بعداً معلوم شود صبح بوده است.
4 - کسی بگوید صبح نشده و روزه دار به گفته او، کاری کند که روزه را باطل می کند، و بعداً معلوم شود صبح بوده است(727).
5 - روزه هایی که به واسطه سفر باطل شده است(728).
6 - روزه های ایام حیض و نفاس بانوان(729).
7 - بر اثر ندانستن مساله، مبطلی انجام داده ولی نمی توانسته مساله را یاد بگیرد، یا اصلاً ملتفت نبوده(730).
اگر عمداً روزه رمضان را نگیرد و یا عمداً آن را باطل کند، قضا و کفاره واجب می شود(731).
مواردی که فقط باید برای هر یک روز یک مد طعام به فقیر داده شود:
1 - به واسطه مرض نتواند روزه بگیرد و مرض او تا سال بعد طول بکشد و اگر چنانچه مرض او تا چندین سال طول بکشد قضای سال آخر را باید به جا آورد و سالهای گذشته را برای هر یک روز یک مد طعام به فقیر بدهد(732).
2 - کسی که به واسطه پیری، روزه گرفتن برایش مشقت داد و بعد از رمضان هم نمی تواند قضای آن را به جا آورد(733).
3 - مرضی دارد که زیاد تشنه می شود و روزه گرفتن برایش مشقت دارد و بعد از رمضان هم نمی تواند قضای آن را به جا آورد(734).
مواردی که باید قضای روزه را به جا آورد و برای هر یک روزه یک مد طعام به فقیر بدهد:
1 - به واسطه عذری روزه نگرفته و بعد از ماه رمضان عذر بر طرف شده و تا رمضان سال بعد عمداً قضای آن را به جا نیاورده است(735).
2 - به واسطه عذری روزه نگرفته و بعد از رمضان عذر او برطرف شده و تا چند سال قضای آن را تاخیر انداخته (قضا و یک کفاره 10 سیری)، کفاره تکرار نمی شود(736).
3 - موقعی که عذر دارد، تصمیم او بر این است که بعد از برطرف شدن عذر، قضای روزه را به جا آورد و عذر بر طرف شد و پیش از آن که قضا که در تنگی وقت عذری برایش پیدا شود، قضای آن واجب و یک مد طعام احتیاط واجب است(737).
4 - در قضای روزه کوتاهی کند و وقت تنگ شود و در تنگی وقت عذری برایش پیش آید(738).
5 - مرضی دارد که زیاد تشنه می شود و روزه گرفتن برایش مشقت دارد؛ اضافه بر یک مد طعام، بنابر احتیاط واجب قضای آن را هم به جا آورد(739).
6 - زنی که زائیدن او نزدیک است و روزه برای حملش ضرر دارد و نمی تواند روزه بگیرد(740).
7 - زنی که زاییدن او نزدیک است و روزه برای خودش ضرر دارد و نمی تواند روزه بگیرد قضای آن را باید به جا آورد و بنابر احتیاط واجب برای هر یک روز، یک مد طعام بدهد(741).
8 - زنی که بچه شیر می دهد و شیر او کم است و روزه برای بچه ای که شیر می دهد ضرر دارد(742).
9 - زنی که بچه شیر می دهد و شیر او کم است و روزه برای خودش ضرر دارد، قضای روزه را باید به جای آورد و بنابر احتیاط واجب برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد(743).
10 -! واسطه عذری، غیر مرض مانند مسافرت، روزه رمضان را نگیرد و عذر او تا رمضان سال بعد طول بکشد، قضای آن را باید به جا آورد و احتیاط مستحب آنست که برای هر روز یک مد طعام به فقیر بدهد(744).