قنوت
ربنا آتنا فی الدنیا حسنه و فی الاخرة حسنه و قنا عذاب النار؛(88)
پروردگارا، در دنیا و آخرت به ما نیکی عطا کن و ما را از عذاب آتش (دور) نگه دار.
در هنگام قنوت دست ها را بالا می آوریم و به عنوان عرض نیاز و اظهار تهیدستی و امید به عطای خدا، آنها را در مقابل صورت قرار می دهیم. در قنوت هر دعایی را می توان خواند ولی بهتر است دعایی را برگزینیم که همگانی باشد مثل دعای ربنا آتنا، که در قرآن آمده است.
ما در این دعا از خدا می خواهیم همه نیکی ها و خوبی های دنیا را و هم نیکی ها و خوبی های آخرت را به ما عطا کند.
چرا که گرفتن دنیا و رها کردن آخرت خطاست، همینطور گرفتن آخرت و رها کردن دنیا نیز خطاست. دنیا، مزرعه آخرت است و با نیکی ها و حسنات دنیا می توان آخرت خود را آباد کرد.
در پایان از خدا می خواهیم که ما را از آتش جهنم برهاند.
تسبیحات اربعه
سبحان الله، و الحمد لله، و لا اله الا الله، و الله اکبر.
منزه است خدا، و ستایش تنها برای خداست، و معبودی جز او نیست، و خدا بزرگ تر است (از آن که در وصف بگنجد).
تسبیحات اربعه، مشتمل بر چهار چیز است:
1. تسبیح (سبحان الله)
2. تحمید (الحمد لله)
3. تهلیل (لا اله الا الله)
4. تکبیر (الله اکبر)
حضرت ابراهیم به هنگام ساختن خانه کعبه لبهایش به ذکر مقدس تسبیحات اربعه مترنم بود.
نمازگزار، ابتدا خدا را پاک و منزه می یابد آنگاه زبان به ستایش او می گشاید و سپس تنها او را شایسته پرستش می شمارد و در پایان، خدا را بزرگ تر از آن می داند که بتوان وصف کرد.
تشهد
اشهد ان لا اله الا الله، وحده لا شریک له؛
گواهی می دهم که معبودی جز خدا نیست. یکتاست و او را شریکی نیست.
اشهد ان محمدا عبده و رسوله؛
و گواهی می دهم که محمد بنده و فرستاده اوست.
اللهم صل علی محمد و آل محمد؛
بار خدایا بر محمد و خاندان او درود بفرست!
نمازگزار با آن که در اذان و اقامه به توحید و نبوت پیامبر شهادت داده است باز در پایان نماز به این دو حقیقت بزرگ اعتراف می کند سپس بر پیامبر و خاندان پاک او صلوات و درود می فرستد.
او اعتراف می کند که پیامبر در پرتو عبودیت و بندگی خدا به آن همه عظمت دست یافته است و این راه را به روی خود باز می یابد و تصمیم می گیرد همین راه را بپیماید.
سلام
السلام علیک ایها النبی و رحمة الله و برکاته؛
ای پیامبر خدا! بر تو درود، و رحمت و برکات خدا بر تو باد!
السلام علینا و علی عباد الله الصالحین؛
درود بر ما و بر بندگان شایسته خدا!
السلام علیکم و رحمة الله و برکاته؛
درود بر شما (مومنین) و رحمت و برکات خدا بر شما باد!
نمازگزار که از مردم جدا شده است و به پیشگاه خدابار یافته لحظاتی با او گرم راز و نیاز بوده و اکنون که می خواهد دوباره به سوی او باز گردد هنگام بازگشت ابتدا به پیامبرش سپس به نمازگزاران و بندگان شایسته او آنگاه به خلق خدا سلام می کند.
او به سمت خدا رفته و قلب خود را صیقل داده و از کینه و کدورت پاک شده و اینک به سوی مردم آمده است. او پیام صلح و صفا، و درود و سلام آورده است.