1. فتوا (یا بیان حکم توسط مجتهد)
حکم مساله ذکر شده است مثلا گفته شده است: واجب است، حرام است، جایز است، واژه های زیر نیز به معنای فتو است:
اظهر این است - اقرب این است - اقوی این است - بعید نیست.
این واژه ها به معنای فتواست یعنی باید براساس آن عمل شود.
2. احتیاط واجب
حکم مساله ذکر نشده فقط گفته است (احتیاط بر این است که) و یا گفته است (احتیاط واجب این است که) مقلد موظف است یکی از دو کار را انجام دهد:
الف: بر اساس همین احتیاط عمل کند.
اگر مجتهد دیگری که از نظر علمی نسبت به هم سطح ایشان یا ایشان پایین تر و از دیگران بالاتر است در این مساله فتوا داده است، به فتوای او عمل کند.
مثال: اگر از روی معصیت یا به واسطه عذری نماز مغرب یا عشا را تا نصف شب نخواند، بنابراین احتیاط واجب، باید تا قبل از اذان صبح، بدون اینکه نیت اداء یا قضا کند نماز را به جای آورد.(16)
3. احتیاط مستحب
حکم مساله ذکر شده ولی در کنار آن گفته شده: (احتیاط آن است که) و یا گفته شده (احتیاط مستحب آن است که).
در اینجا بهتر است به این احتیاط عمل کنیم و به ثواب بیشتری دست یابیم.
مثال: اگر مکلف نداند بدنش با لباسش نجس است و بعد از نماز بفهمد نجس بوده، نماز او صحیح است ولی احتیاط آن است که اگر وقت دارد نماز را دوباره بخواند.(17)
به طور خلاصه اگر:
الف: هم حکم بود و هم احتیاط، این احتیاط، مستحب است.
ب: اگر از اول با لفظ احتیاط یا احتیاط واجب بیان شد، و حکم، ذکر نشد این احتیاط واجب است.(18)