ولادت
وی ابو الحسین، احمد بن حسین بن عبید الله بن ابراهیم غضائری است.
او از بزرگان شیعه در قرن پنجم هجری می باشد. تاریخ ولادت و وفات او دقیقا مشخص نیست، اما آنچه مسلّم است او از علمای قرن پنجم هجری و هم دوره و هم شاگردی شیخ طوسی و نجاشی بوده است.
چنانکه از سخن شیخ در فهرست استفاده می شود، ابن غضائری در سنین جوانی و قبل از 40 سالگی از دنیا رفته است.
پدر
مهمترین شخصیتی که در خاندان ابن غضائری همچون خورشیدی تابناک می درخشد پدر بزرگوار او حسین بن عبید الله غضائری است. او از رجالیون برجسته و آشنای به انساب بوده و از فقهای کم نظیر دوران خویش به شمار می رود.
حسین بن عبید الله دارای تألیفات و کتب فراوانی در علوم مختلف است مانند:
- «التسلیم علی أمیر المؤمنین علیه السلام بإمرة المؤمنین»
- «کشف التمویه و النعمة»
- «تذکیر العاقل و تنبیه الغافل»
- «مناسک الحج»
- «البیان فی حیاة الرحمان» و...
او شیخ و استادِ بزرگانی چون شیخ طوسی و نجاشی است و شیخ طوسی «صحیفه کامله سجادیه» را از طریق وی نقل نموده است.
حسین بن عبید الله در سلسله اسناد 136 روایت واقع شده و در این روایات از مشایخی از جمله: ابو الفضل شیبانی، احمد بن محمد بن یحیی، ابو غالب زراری و هارون بن موسی تلعکبری روایت نقل کرده است.
حسین در سال 411 هجری و در ماه صفر دیده از جهان فرو بست و جهانی را داغدار خویش نمود.
لقب
لقب «غضائری» یا «ابن غضائری» چنان که در قاموس (به نقل اعیان) آمده، منسوب به «غضائر» است، جمع «غضارة».
غضارة به معنای گِل چسبنده سبز و خالص است و در حقیقت نام ظرفی است که از آن گِل می ساخته و در آن غذا می نهاده اند و ممکن است غضائری یا پدران او به فروش یا ساخت این نوع ظرف اشتغال داشته اند که چنین لقبی برای آنان معروف شده است.