دعا در یک نگاه
این دعا در عین ایجاز و اختصار، دعاى بسیار جامع و فصیحى است در طلب باران.
امام (علیه السلام) نخست دست نیاز به درگاه بى نیاز برمى دارد و این رحمت الهى را طلب مى کند. سپس ویژگى هاى باران هاى مفید و سودمند را ذکر کرده و آن ها را به دعاى خود مى افزاید.
و در بخش پایانى آسیب هاى باران هاى غضب آلود الهى را ذکر کرده و از آن ها به خدا پناه مى برد.
درضمن، نقش باران را در حیات انسان ها و حیوانات و جهان طبیعت یادآور مى شود و از این طریق پیامى آشکار به همگان مى فرستد تا شکر این نعمت
535
بزرگ الهى را که زندگى انسان ها، بلکه هیچ موجود زنده اى بدون آن ممکن نیست به جا آورند.
536
بخش اول
1. اللَّهُمَّ اسْقِنَا الْغَیْثَ، وَانْشُرْ عَلَیْنَا رَحْمَتَکَ بِغَیْثِکَ الْمُغْدِقِ مِنَ السَّحَابِ الْمُنْسَاقِ لِنَبَاتِ أَرْضِکَ الْمُونِقِ فِى جَمِیعِ الاْفَاقِ.
2. وَامْنُنْ عَلَى عِبَادِکَ بِاِینَاعِ الثَّمَرَةِ، وَأَحْیِ بِلادَکَ بِبُلُوغِ الزَّهَرَةِ، وَأَشْهِدْ مَلائِکَتَکَ الْکِرَامَ السَّفَرَةَ بِسَقْیٍ مِنْکَ نَافِعٍ، دَائِمٍ غُزْرُهُ، وَاسِعٍ دِرَرُهُ، وَابِلٍ سَرِیعٍ عَاجِلٍ.
3. تُحْیِی بِهِ مَا قَدْ مَاتَ، وَتَرُدُّ بِهِ مَا قَدْ فَاتَ وَتُخْرِجُ بِهِ مَا هُوَ آتٍ، وَتُوَسِّعُ بِهِ فِی الاَْقْوَاتِ، سَحَاباً مُتَرَاکِماً هَنِیئاً مَرِیئاً طَبَقاً مُجَلْجَلاً، غَیْرَ مُلِثٍ وَدْقُهُ، وَلاخُلَّبٍ بَرْقُهُ.
ترجمه
1. خداوندا! ما را با نعمت باران سیراب کن و رحمتت را به وسیله باران بر ما بگستران! بارانى فراوان از ابرهایى که در آسمان به حرکت درآورده شده تا گیاهان زیباى سرزمین تو در همه آفاق بروید.
2. خداوندا! بر بندگان خود منّت گذار با پرورش دادن میوه ها (به وسیله باران ها) و شهر و دیار خود را با شکفتن شکوفه ها زنده ساز و فرشتگان خود را که بزرگوارند و سفیران تو هستند شاهدان این صحنه قرار ده! بارانى مفید، پیوسته، گسترده و وسیع، با دانه هاى درشت، و سریع و شتابان که همه جا ببارد و سیراب کند.
3. (خداوندا! بارانى باشد که) به وسیله آن زمین هاى مرده را زنده کنى و آنچه را از دست رفته بازگردانى و آنچه را در انتظار آن هستیم، بیرون آورى و سرانجام به وسیله آن انواع غذاها را گسترش بخشى! (خداوندا!) ابرى
537
متراکم از تو تقاضا مى کنیم که بارانش گوارا و سازگار و پوشاننده زمین و داراى غرّش و رعد و برق باشد. ابرى باشد که بارانش آن چنان زیاد نشود که موجب ویرانى و فساد گردد، همچنین برق آن فریبنده نباشد (به گونه اى که رعد و برقى ظاهر گردد، ولى بارانى نبارد و موجب ناامیدى شود)!