بخش دوم
6. اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَخُذْ ظَالِمِی وَعَدُوِّی عَنْ ظُلْمِی بِقُوَّتِکَ، وَافْلُلْ حَدَّهُ عَنِّی بِقُدْرَتِکَ، وَاجْعَلْ لَهُ شُغْلاً فِیمَا یَلِیهِ، وَعَجْزاً عَمَّا یُنَاوِیهِ.
ترجمه
6. خداوندا! بر محمد و آل محمد درود فرست و با قوت و قدرت خود این ظالم و دشمن مرا از ظلمش به من بازدار و تیغ ظلمش را به قدرتت بشکن و او را به خودش مشغول دار و از آنچه درباره دشمنى با من در نیت خود دارد ناتوان فرما!
تیغ دشمن را با قدرتت بشکن!
در این بخش امام (علیه السلام) نخست بر محمد و آل محمد درود مى فرستد و عرضه مى دارد: «خداوندا! با قوت و قدرت خود این ظالم و دشمن مرا از ظلمش به من بازدار و تیغ ظلمش را به قدرتت بشکن و او را به خودش مشغول دار و از آنچه درباره دشمنى با من در نیت خود دارد ناتوان فرما!»؛ (اللَّهُمَّ فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ، وَخُذْ ظَالِمِی وَعَدُوِّی عَنْ ظُلْمِی بِقُوَّتِکَ، وَافْلُلْ حَدَّهُ عَنِّی بِقُدْرَتِکَ، وَاجْعَلْ لَهُ شُغْلاً فِیمَا یَلِیهِ، وَعَجْزاً عَمَّا یُنَاوِیهِ).
واژه «اُفلُل» از ماده هاى «فَلّ» و «فَلَل» در اصل به معناى شکستن لبه شمشیر است و در کلام امام (علیه السلام) کنایه از ناتوانى دشمن و در هم شکستن قدرت اوست.
واژه «یناوى» از ماده «مناواة» گاه به معناى دشمنى مى آید و گاه به معناى نیت
361
و قصد کردن و در این جا مناسب همان معناى دوم است، یعنى خداوندا! دشمن مرا از نیات سوئى که درباره من دارد عاجز و ناتوان ساز!
درواقع امام (علیه السلام) در این جا چهار نفرین درباره دشمنش مى کند، نفرین اول این است که خداوند با قدرتش او را از ظلم باز دارد، دوم این که خداوند با قدرتش قدرت دشمن را در هم بشکند، سوم این که او گرفتارى هایى در زندگانى پیدا کند که وقت ضرر زدن و ظلم کردن به دیگران نداشته باشد و نفرین چهارم این است که خدا قوت و قدرت او را از او بگیرد و چنان ناتوان کند که نتواند به دیگرى ضرر برساند.
362