دعاى سیزدهم
وَکَانَ مِن دُعَائِهِ (عَلَیهِ السَّلَامُ)
فِی طَلَبِ الْحَوَائِجِ(380) اِلَى اللَّهِ تَعَالَى
از دعاهاى امام (علیه السلام) است براى طلب حاجت از خداوند متعال
دعا در یک نگاه
با توجه به این که هدف اصلى این دعا تقاضاى حاجات از پیشگاه خداوند متعال است، در بخش اول آن بحث مهمى درباره صفات فعل خداوند به میان آمده که در ارتباط با نعمت ها ومواهب الهى وبرآوردن حاجات از سوى خدا است، مانند بى نیازى مطلق خداوند وپایان ناپذیرى خزائن او واین که حاجات همگى به او منتهى مى شود.
سپس به کسانى اشاره مى فرماید که به بیراهه مى روند وبراى حل مشکلات خود به غیر خدا متوسّل مى شوند، کسانى که سخت در اشتباه اند. سپس این گوینده به اشتباه خود اعتراف مى کند که نباید دست حاجت به سوى محتاجى
293
همچون خود دراز کند آنگاه خواسته هاى کوچک و بزرگ خود را از پروردگار عالم مى خواهد که همه چیز دربرابر قدرت بى انتهاى او کوچک و صغیر است.
و نیز اعتراف مى کند که با نظر به عدل تو من مستوجب عذابم، ولى چشمم به فضل تو دوخته شده است.
آنگاه به عرض حاجت پرداخته، حاجات خود را از خدا مى طلبد و درود بر محمد و آلش را وسیله اى براى نیل به حاجات مى شمرد.
سپس به سجده مى افتد و از خدا تقاضا مى کند که به حق پیامبر و آلش او را دست خالى بازنگرداند.
294
بخش اول
1. اَللَّهُمَّ یَا مُنْتَهَى مَطْلَبِ الْحَاجَاتِ.
2. وَیَا مَنْ عِنْدَهُ نَیْلُ الطَّلِبَاتِ.
3. وَیَا مَنْ لا یَبِیعُ نِعَمَهُ بِالاَْثْمَانِ.
4. وَیَا مَنْ لا یُکَدِّرُ عَطَایَاهُ بِالامْتِنَانِ.
5. وَیَا مَنْ یُسْتَغْنَى بِهِ وَلا یُسْتَغْنَى عَنْهُ.
6. وَیَا مَنْ یُرْغَبُ اِلَیْهِ وَلا یُرْغَبُ عَنْهُ.
7. وَیَا مَنْ لا تُفْنِی خَزَائِنَهُ الْمَسَائِلُ.
8. وَیَا مَنْ لا تُبَدِّلُ حِکْمَتَهُ الْوَسَائِلُ.
9. وَیَا مَنْ لا تَنْقَطِعُ عَنْهُ حَوَائِجُ الْمُحْتَاجِینَ.
10. وَیَا مَنْ لا یُعَنِّیهِ دُعَاءُ الدَّاعِینَ.
11. تَمَدَّحْتَ بِالْغَنَاءِ عَنْ خَلْقِکَ وَأَنْتَ أَهْلُ الْغِنَى عَنْهُمْ.
12. وَنَسَبْتَهُمْ اِلَى الْفَقْرِ وَهُمْ أَهْلُ الْفَقْرِ اِلَیْکَ.
13. فَمَنْ حَاوَلَ سَدَّ خَلَّتِهِ مِنْ عِنْدِکَ، وَرَامَ صَرْفَ الْفَقْرِ عَنْ نَفْسِهِ بِکَ فَقَدْ طَلَبَ حَاجَتَهُ فِی مَظَانِّهَا، وَأَتَى طَلِبَتَهُ مِنْ وَجْهِهَا.
14. وَمَنْ تَوَجَّهَ بِحَاجَتِهِ اِلَى أَحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ أَوْ جَعَلَهُ سَبَبَ نُجْحِهَا دُونَکَ فَقَدْ تَعَرَّضَ لِلْحِرْمَانِ، وَاسْتَحَقَّ مِنْ عِنْدِکَ فَوْتَ الْإِحْسَانِ.
ترجمه
1. خداوندا! اى کسى که منتهاى حاجات مطلوب بندگان هستى!
2. اى کسى که وصول به هر مطلوبى نزد توست!
295
3-4. اى کسى که نعمت هایت را به بهایى نمى فروشى و عطایایت را با منت تیره نمى سازى!
5. اى کسى که تنها با تو مى توان بى نیاز شد و هیچ کس از تو بى نیاز نمى شود!
6. اى کسى که همه بندگان مشتاق تواند و نمى توانند از تو روى بگردانند!
7. اى کسى که تقاضاى بندگان، خزائن و گنج هاى تو را نابود نمى کند!
8. و اى کسى که هیچ وسیله اى حکمت تو را تغییر نمى دهد (و مانع از بخشش و عطایاى تو نمى شود!)؛
9. اى کسى که حوائج نیازمندان از تو قطع نمى شود!
10. و اى کسى که دعاى دعاکنندگان تو را خسته نمى کند!
11. خداوندا! تویى که خود را به بى نیازى از خلق خود ستوده اى و از همه آن ها بى نیازى.
12. تو آن ها را به فقر ونیاز نسبت دادى، و به راستى همگى نیازمند تواند.
13. «(خداوندا! مى دانم) هرکس رفع نیازمندى خود را از تو بخواهد و برطرف کردن فقر را از خویش به وسیله تو انجام دهد حاجت خود را از جایگاه حقیقى اش طلب کرده و مطلوب خود را از طریق صحیح مطالبه نموده است.
14. «(خداوندا!) کسى که براى حاجتش به یکى از مخلوقات تو روى آورد یا او را وسیله موفقیت و پیروزى خود جز تو بداند، به یقین خود را در معرض ناکامى قرار داده و سزاوار محرومیت از احسان تو شده است.