دعا در یک نگاه
این دعا که به عنوان اعتراف و طلب توبه از پیشگاه پروردگار معروف شده، مجموعه منسجمى است که بر چند محور دور مى زند :
نخست، سخن از حجاب هایى است که انسان را از خدا دور مى سازد، سپس اشاره به امیدها و آرزوها براى برطرف شدن این حجاب هاست.
در بخش دیگرى، امام (علیه السلام) به نعمت هاى الهى وگناهانى که انجام شده است اقرار و اعتراف مى کند که هر دو اعتراف مکمل یکدیگرند.
در بخش دیگر، سخن از توبه خالصانه و طلب غفران از درگاه خدا و سپس سخن از چگونگى توبه خالصانه از گناه است که امام (علیه السلام) روش آن را در دعاى خود مى آموزد.
و در پایان با خضوع در پیشگاه حق و تقاضاى قضاى حاجات و طلب غفران، دعا را پایان مى دهد.
229
.
230
بخش اول
1. اللَّهُمَّ اِنَّهُ یَحْجُبُنِی عَنْ مَسْأَلَتِکَ خِلاَلٌ ثَلاَثٌ، وَتَحْدُونِی عَلَیْهَا خَلَّةٌ وَاحِدَةٌ:
2. یَحْجُبُنِی أَمْرٌ أَمَرْتَ بِهِ فَأَبْطَأْتُ عَنْهُ، وَنَهْیٌ نَهَیْتَنِی عَنْهُ فَأَسْرَعْتُ اِلَیْهِ، وَنِعْمَةٌ أَنْعَمْتَ بِهَا عَلَیَّ فَقَصَّرْتُ فِی شُکْرِهَا.
3. وَیَحْدُونِی عَلَى مَسْأَلَتِکَ تَفَضُّلُکَ عَلَى مَنْ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ اِلَیْکَ، وَوَفَدَ بِحُسْنِ ظَنِّهِ اِلَیْکَ، اِذْ جَمِیعُ اِحْسَانِکَ تَفَضُّلٌ، وَاِذْ کُلُّ نِعَمِکَ ابْتِدَاءٌ.
ترجمه
1. خداوندا! سه چیز مرا از اظهار درخواست به درگاهت محجوب و ممنوع مى سازد و تنها یک چیز مرا به آن تشویق مى کند.
2. آنچه مرا از درخواست از تو بازمى دارد، (یکى) عواملى است که دستور داده اى و من در آن کندى کرده ام، و (دوم) امورى است که مرا از آن نهى کرده اى و من به سرعت به سراغ آن رفتم و (سوم) نعمتى است که به من ارزانى داشته اى و من در شکر آن کوتاهى کرده ام.
3. ولى آنچه مرا به درخواست از تو وامى دارد، فضل و کرم تو بر کسانى است که به سوى تو روى آورده و با حسن ظن به درگاه رحمتت ورود کرده اند، چراکه هرچه احسان کنى تفضّل است و هرچه نعمت دهى، بدون استحقاق ماست (نه پاداش کارهاى نیک).