دعا در یک نگاه
انسان موجود ضعیفى است، هم از نظر جسم و از هم از نظر روح، در عین این که استعداد قوّت و قدرت براى رسیدن به همه کمالات معنوى را دارد و همین است که او را گل سرسبد جهان آفرینش کرده و خداوند، هنگام آفرینش او تبارک الله احسن الخالقین(242) گفته است.
از سوى دیگر، آسیب هاى مادى و معنوى زیادى انسان را تهدید مى کند، آسیب هایى از درون، مانند نفس اماره، و آسیب هایى از برون، مانند وسوسه هاى شیاطین و جاذبه هاى گناه.
با چنین حالتى پناهگاهى مى طلبد که خود را در پناه آن قرار دهد و بتواند
175
ضعف خود را با تکیه بر قدرت او برطرف سازد و آسیب ها را با حول و قوّه او دفع کند.
چه پناهگاهى برتر و بالاتر از ذات پاک پروردگار! امام (علیه السلام) درواقع در این دعا به سراغ همین مطلب مى رود و با بیانات دقیق و پرمعنایى که دارد چگونگى پناه بردن به این پناهگاه مطمئن را نشان مى دهد.
176
بخش اول
1. اللَّهُمَّ اِنْ تَشَأْ تَعْفُ عَنَّا فَبِفَضْلِکَ، وَاِنْ تَشَأْ تُعَذِّبْنَا فَبِعَدْلِکَ.
2. فَسَهِّلْ لَنَا عَفْوَکَ بِمَنِّکَ، وَأَجِرْنَا مِنْ عَذَابِکَ بِتَجَاوُزِکَ، فَاِنَّهُ لا طَاقَةَ لَنَا بِعَدْلِکَ، وَلا نَجَاةَ لِأَحَدٍ مِنَّا دُونَ عَفْوِکَ.
ترجمه
1. خداوندا! اگر بخواهى، ما را عفو مى کنى و این مقتضاى فضل توست و اگر بخواهى ما را عذاب مى کنى و این موافق عدل توست.
2. حال که چنین است، مسیر عفوت را که نعمت بزرگ توست، بر ما آسان گردان و با گذشت خویش، ما را از عذابت پناه ده! چراکه ما طاقت عدل تو را نداریم و هیچ کس از ما، جز با عفو تو نجات نخواهد یافت.