دعاى دوم
وَکَانَ مِن دُعَائِهِ (علیه السلام)
بَعدَ هَذَا التَّحمیدِ فِی الصّلوةِ عَلَى رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَیهِ وَآلِهِ
از دعاهاى امام (علیه السلام) است
که بعد از حمد خداوند (که در دعاى گذشته آمد) به عنوان درود بر رسول خدا (صلی الله علیه و آله) انشاء شده است
دعا در یک نگاه
امام (علیه السلام) بعد از حمد و ثناى الهى و شمردن انواع نعمت ها که در دعاى اول گذشت در این دعا به سراغ نعمت وجود پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) که بزرگ ترین نعمت ها براى جهان بشریت است مى رود و بر آن حضرت درود و سلام مى فرستد و خدمات مهم ایشان را برمى شمرد.
در واقع این دعا عصاره اى است از تمام تاریخ زندگى پیغمبر (صلی الله علیه و آله) که ایشان به صورت بسیار زیبا و جذاب بیان شده و شرح آن ما را به نعمت وجود آن حضرت آشناتر مى کند و عشق و علاقه ما را به آن حضرت افزون مى سازد.
در آغاز این دعا، به سراغ صفات برجسته پیغمبر (صلی الله علیه و آله) مى رود که بى نظیر و بى مانند است و بعد از آن نگاهى اجمالى و پرمعنا به سراسر زندگى آن حضرت مى اندازد که چگونه در دعوت خود گرفتار مشکلات بود، حتى جمع کثیرى از
135
نزدیکان و بستگانش بر ضد او قیام کردند، ولى او هدفش را فداى پیوندهاى خویشاوندى نکرد.
سپس اشاره به هجرت پیغمبر (صلی الله علیه و آله) مى کند که براى حفظ دعوتش ناچار شد از وطن خود، مکه که به آن سخت علاقه مند بود چشم بپوشد وبه دیار غربت ودور از خویشاوندان موافق خود برود.
سپس به دنبال آن اشاره کوتاه وپرمعنایى به جنگ هاى پیغمبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و پیروزى هایى که خداوند على رغم تمام مشکلات، نصیب آن حضرت کرد فرموده، دعا را با دعاى پرمعنایى نسبت به پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و تقاضاى درجات عالیه براى آن حضرت و تمناى شفاعتش پایان مى دهد.
این دعا در واقع چند بخش دارد که هر بخشى هدفى را دنبال مى کند.
136
بخش اول
1. وَ الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی مَنَّ عَلیْنَا بِمُحَمَّدٍ نَبِیِّهِ صَلَّى اللهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ دُونَ الْأُمَمِ الْمَاضِیَةِ وَ الْقُرُونِ السَّالِفَةِ، بِقُدْرَتِهِ الَّتِی لاَ تَعْجِزُ عَنْ شَیْءٍ وَ اِنْ عَظُمَ، وَلاَ یَفُوتُهَا شَیْءٌ وَ اِنْ لَطُفَ.
2. فَخَتَمَ بِنَا عَلَى جَمِیعِ مَنْ ذَرَأَ، وَ جَعَلَنَا شُهَدَاءَ عَلَى مَنْ جَحَدَ، وَ کَثَّرَنَا بِمَنِّهِ عَلَى مَنْ قَلَّ.
ترجمه
1. حمد و سپاس براى خداوندى است که بر ما منت نهاد به وجود محمد، پیغمبر گرامى اش ـ صلى الله علیه وآله ـ که امت هاى پیشین و قرن هاى گذشته از آن بى بهره بوده اند و این کار به قدرت او صورت گرفت، قدرتى که از انجام هیچ کارى عاجز و ناتوان نیست، هرچند بزرگ باشد و چیزى از او فوت نمى شود، هرچند خُرد و کوچک باشد.
2. پس به دنبال نعمت وجود پیامبر گرامى اسلام (صلی الله علیه و آله) ما را خاتم همه امت هاى پیشین و گواهان بر منکران قرار داد و ما را به نعمت خود در برابر گروه هاى کوچک فزونى بخشید».