1. عدّه، وسیله اى براى صلح و بازگشت
گاهى بر اثر عوامل مختلف، زمینه روحى به وضعى درمى آید که پدید آمدن یک اختلاف جزئى و نزاع کوچک، حسّ انتقام را آن چنان شعله ور مى سازد که فروغ عقل و وجدان را خاموش مى کند، و غالبآ تفرقه هاى خانوادگى در همین حالات رخ مى دهد. امّا بسیار مى شود اندک مدّتى که از این کشمکش گذشت، زن و مرد به خود آمده و پشیمان مى شوند، خصوصآ از این جهت که مى بینند با متلاشى شدن کانون خانواده، در مسیر ناراحتى هاى گوناگونى قرار خواهند گرفت.
اینجاست که آیه مورد بحث مى گوید: زن ها باید مدّتى عدّه نگه دارند و صبر کنند تا این امواج زودگذر بگذرد و ابرهاى تیره نزاع و دشمنى از آسمان زندگى آنان پراکنده شوند به خصوص با دستورى که اسلام درباره خارج نشدن زن از خانه در طول مدّت عدّه داده است حسن تفکّر در او برانگیخته مى شود، و در بهبود روابط او با شوهر کاملاً مؤثّر است از این رو در آیه (قدس سره) سوره طلاق مى خوانیم: (لاَ تُخْرِجُوهُنَّ مِنْ بُیُوتِهِنَّ... لاَ تَدْرِى لَعَلَّ اللهَ یُحْدِثُ بَعْدَ ذلِکَ أَمْرًا) «آنان را از منزلشان خارج نسازید... چه مى دانید شاید خدا گشایشى رساند و صلحى پیش آید».
براى بازیابى خاطرات شیرین قبل از طلاق، کافى است که مهر و صمیمیّت ازدست رفته را باز آورد و فروغ ضعیف گشته محبّت را تقویت کند.
2. عدّه، وسیله حفظ نسل
یکى دیگر از فلسفه هاى عدّه روشن شدن وضع زن از نظر باردارى است. راست است که یک بار عادت ماهیانه دیدن، معمولاً دلیل بر عدم باردارى زن است ولى گاه در
عین باردارى، زن در آغاز حمل عادت ماهیانه مى بیند. ازاین رو براى رعایت کامل این موضوع دستور داده شده زن سه بار عادت ماهیانه ببیند و پاک شود تا به طور یقین، عدم باردارى از شوهر سابق روشن گردد و بتواند ازدواج مجدّد کند.
البتّه عدّه فواید دیگرى هم دارد که در جاى خود به آن اشاره خواهد شد (ر.ک: ج2، ص 185-193).
طلاق زنان
(الطَّلاَقُ مَرَّتَانِ فَإمْسَاکٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِیحٌ بِإِحْسَانٍ وَلاَ یَحِلُّ لَکُمْ أَنْ تَأْخُذُوا مِمَّا آتَیْتُمُوهُنَّ شَیْئآ إِلاَّ أَنْ یَخَافَا أَلاَّ یُقِیمَا حُدُودَ اللهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ یُقِیمَا حُدُودَ اللهِ فَلاَ جُنَاحَ عَلَیْهِمَا فِیمَا افْتَدَتْ بِهِ تِلْکَ حُدُودُ اللهِ فَلاَ تَعْتَدُوهَا وَمَنْ یَتَعَدَّ حُدُودَ اللهِ فَأُوْلَئِکَ هُمُ الظَّالِمُونَ)
طلاق، (طلاقى که رجوع و بازگشت دارد،) دو مرتبه است؛ (و پس از دو طلاق،) باید یا به طور شایسته همسر خود را نگاهدارى کند (و آشتى نماید)، یا با نیکى او را رها سازد. و براى شما حلال نیست که چیزى از آنچه به آنها داده اید، پس بگیرید؛ مگر اینکه (دو همسر،) بترسند که حدود الهى را برپا ندارند. در این حال اگر بترسید که حدود الهى را رعایت نکنند، گناهى بر آنها نیست که زن، فدیه و عوضى بپردازد. تا شوهر او را طلاق دهد. اینها حدود الهى است؛ از آن، تجاوز نکنید. و هر کس از حدود الهى تجاوز کند، ستمکار است.
(سوره بقره، آیه 229)