تفسیر :
سرانجام به همسران پاک بهشتى اشاره کرده، مى گوید :
«نزد آنها همسرانى است که جز به شوهران خود عشق نمى ورزند، به غیر آنان نگاه نمى کنند و چشمان درشت و زیبا دارند» (وَعِنْدَهُمْ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ عِینٌ).
«طَرْف» در اصل به معنى پلک چشم ها است، و از آنجا که به هنگام نگاه کردن، پلک ها به حرکت در مى آیند این کلمه کنایه از نگاه کردن است، بنابراین تعبیر به «قاصِراتُ الطَّرْفِ» به معنى زنانى است که نگاهى کوتاه دارند، و در تفسیر آن احتمالات متعددى داده شده که در عین حال قابل جمع است :
نخست این که: آنها تنها به همسران خود نگاه مى کنند، چشم خود را از همه چیز برگرفته، و به آنان مى نگرند.
دیگر این که: این تعبیر، کنایه از این است که آنها فقط به همسرانشان عشق مى ورزند، و جز مهر آنها مهر دیگرى را در دل ندارند که این خود یکى از بزرگترین امتیازات یک همسر است، که جز به همسرش نیندیشد و جز به او عشق نورزد (ر.ک : ج 19، ص 69 ـ 70).
همسرانى عاشق شوهر
(فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلاَ جَانٌّ)
در آن باغ هاى بهشتى زنانى هستند که جز به همسران خود عشق نمى ورزند؛ و هیچ انس وجنّى پیش از ایشان با آنان تماس نداشته است. (سوره الرحمن، آیه 56)
همسران زیباى بهشتى
در آیات گذشته پنج قسمت از مواهب و ویژگى هاى این دو باغ بهشتى عنوان شده بود، در اینجا به سراغ ششمین نعمت مى رود و آن همسران پاک بهشتى است. مى فرماید: «در این قصرهاى بهشتى زنانى اند که جز به همسران خود چشم ندوخته و جز به آنها عشق نمى ورزند» (فِیهِنَّ قَاصِرَاتُ الطَّرْفِ). (173)
«و هیچ اِنس و جنّ قبلاً با آنها تماس نگرفته است» (لَمْ یَطْمِثْهُنَّ إِنْسٌ قَبْلَهُمْ وَلاَ جَانٌّ). (174)
بنابراین آنها دوشیزه اند و دست نخورده و پاک از هر نظر.
از ابوذر نقل شده است که «همسر بهشتى به شوهرش مى گوید: سوگند به عزّت پروردگارم که در بهشت چیزى را بهتر از تو نمى یابم، سپاس مخصوص خداوندى است که مرا همسر تو وتو را همسر من قرار داد». (175)
«طَرف» (بر وزن حرف) به معنى پلک چشم هاست و چون هنگام نگاه کردن، پلک ها به حرکت درمى آید کنایه از نگاه کردن است. بنابراین، تعبیر «قاصِراتُ الطَّرفِ» اشاره به زنانى است که نگاهى کوتاه دارند، یعنى فقط به همسرانشان عشق مى ورزند و این یکى از بزرگ ترین امتیازات همسر است که جز به همسرش نیندیشد و به غیر او علاقه نداشته باشد (ر.ک: ج 23، ص 179 و 180).