قربانى ابراهیمى
بنابر آنچه که گذشت، قربانى حجّاج در مکّه باید یادآور ذبح حضرت ابراهیم(علیه السلام) باشد. ولى متأسّفانه مدّتى بود که قربانى ها در کوره هاى بزرگ سوخته یا در گودال هاى عظیم دفن مى گردید. ما گفتیم که این قربانى ابراهیمى نیست، گوشت قربانى که قرآن مجید دستور داده، باید صرف فقرا و نیازمندان شود. به همین علّت فتوا دادیم که در آن شرایط در آنجا قربانى نکنند، بلکه این سنّت الهى را در وطن بجا آورند، تا گوشت آن مصرف شود.(88) عربستان سعودى که ادامه آن وضع را مایه آبروریزى دید، دستگاه هاى مجهّز سردخانه اى تهیّه نموده، و تمام گوشت ها را بسته بندى کرده و براى نیازمندان به نقاط مختلف ارسال کرد. پس از این وضعیّت بود که گفتیم: «در این شرایط انجام قربانى در مکّه اشکالى ندارد».
1. آزمایش و امتحان
خوانندگان محترم! همه انسان ها در دنیا امتحان مى شوند. از این رو در روایات آمده است: «دعا نکنید خدا شما را امتحان نکند، بلکه دعا کنید در امتحانات روسفید شوید».(89)
سؤال: چرا خداوند امتحان مى کند؟ مگر بندگانش را نمى شناسد؟
جواب: امتحانات الهى براى شناخت بندگان نیست، بلکه براى این است که صفات درونى بندگان در لابه لاى اعمال آنها ظاهر و آشکار شود. امام حسین(علیه السلام)و یاران فداکارش انسان هاى ایثارگر و شهادت طلب و فداکارى بودند، امّا خداوند به صفات درونى تا زمانى که بارز و آشکار نشود، پاداش نمى دهد. آنها باید در صحراى کربلا آن صفات را از خود بروز داده، و در عمل آشکار کنند، تا استحقاق پاداش یابند. بنابراین، آزمایش و امتحانات الهى براى کشف مجهولات نیست، بلکه براى عینیّت بخشیدن به صفات درونى است.