على و هدیه شبانه!
حضرت سپس به داستان «اشعث بن قیس» منافق ـ که عامل بسیارى از مفاسد و اختلافات دوران کوتاه خلافتش بود ـ اشاره مى کند. اشعث با کسى اختلاف داشت، و پرونده این اختلاف نزد حضرت على(علیه السلام) بود، و قرار بود روز بعد در مورد آن قضاوت کند. حضرت مى فرماید:
«از سرگذشت عقیل شگفت آورتر داستان کسى است که نیمه شب ظرفى سرپوشیده پر از حلواى خوش طعم و لذیذ به درب خانه ما آورد. ولى این حلوا
معجونى بود که من از آن متنفّر شدم. گویا آن را با آب دهان مار، یا استفراغش خمیر کرده بودند! لذا نگاه تندى به او افکندم و گفتم: «آیا این کاسه حلوا رشوه است؟ یا صدقه؟ یا زکات؟ على، نه اهل رشوه است تا به سبب آن بر خلاف حق قضاوت کند، و نه اهل صدقه و زکات، که اینها بر بنى هاشم حرام است».
اشعث که از این برخورد قاطع و تند امیر زمامداران، دست و پاى خود را گم کرده بود، گفت: نه، هیچ کدام نیست، بلکه هدیه است! هر مسلمانى حق دارد به مسلمان دیگر هدیه دهد. ]این کار در واقع کلاه شرعى بود که متأسّفانه در عصر ما نیز صورت مى گیرد، و رشوه خوارى، تحت عناوینى از قبیل: هدیه، انعام، شیرینى، حق و حساب و مانند اینها تحقّق مى پذیرد[.
حضرت که چهره هزار رنگ اشعث را مى شناخت، به نیّت واقعى او واقف گشته، فرمودند: اشعث! آیا دیوانه شده اى؟! یا عقلت را از دست داده اى؟! یا هذیان مى گویى؟! تو نیمه شب با این کاسه حلوا مى خواهى على را بفریبى، و او را به ظلم دعوت کنى، تا فردا به نفع تو حکم دهد! اشعث تو مرا با خود مقایسه کرده اى! بگذار تا خود را بشناسانم: «اشعث این حلوا که سهل است چون این حلوایى که من دیدم، گویا با آب دهان مار مخلوط گشته ]اگرچه ظاهرى زیبا دارد; ولى باطنش بسیار کثیف است.[ به خدا قسم اگر آسمان هاى هفتگانه را به على دهند تا بر مورچه اى ظلم کند، چنین نخواهد کرد».
حال، آیا دنیا با چنین زمامدارى امن و امان است، یا جهانى که حاکمانش، هستى کشور خویش را در مقابل یک زن آلوده مصالحه مى کنند!؟ این کجا و آن کجا!
آرى! ایمان به معاد آثار گرانقدرى دارد که اگر پرتوى از آن در جامعه اى باشد، از رانت خوارى(70)، تبعیض هاى ناروا، ظلم و ستم، پرونده هاى فراوان اختلافات و درگیرى ها، رشوه خوارى، و پایمال کردن حقوق دیگران، و مانند آن اثرى نخواهد بود.
حضرت پس از بیان این دو داستان عجیب، جمله اى بسیار زیبا و سرشار از عدالت به زبان مى آورد، که جز على(علیه السلام) کسى نمى تواند بگوید، و شایسته است این جملات با آب طلا نوشته و در تمام ادارات در مقابل چشمان مسؤولان آن نصب شود. مى فرماید:
«وَاللّهِ لَوْ أُعْطِیتُ الاَْقَالِیمَ السَّبْعَةَ بِمَا تَحْتَ أَفْلاَکِهَا، عَلَى أَنْ أَعْصِیَ اللّهَ فِی نَمْلَة أَسْلُبُهَا جُلْبَ شَعِیرَة مَا فَعَلْتُهُ، وَإِنَّ دُنْیَاکُمْ عِنْدِی لاََهْوَنُ مِنْ وَرَقَة فِی فَمِ جَرَادَة تَقْضَمُهَا; به خدا سوگند اگر اقلیم هاى هفتگانه با آنچه در زیر آسمان هاست (همه جهان هستى) را به من بدهند که خداوند را با گرفتن پوست جوى از دهان مورچه اى نافرمانى کنم، هرگز چنین نخواهم کرد! (چرا که) دنیاى شما، از برگ جویده اى که در دهان ملخى باشد نزد من خوارتر و بى ارزش تر است!».
آیة الله العظمى بروجردى(رحمه الله) از زبان یکى از یاران
یکى از یاران و همراهان استاد ما، آیة الله العظمى بروجردى(رحمه الله) در مدح و توصیف معظّم له مى گفت: «ایشان قیامت را باور کرده است!» این جمله در توصیف مرجع تقلید بزرگى همچون ایشان در بدو نظر شاید جمله ساده و سبکى به نظر برسد، امّا با دقّت و اندیشه، بزرگى و عظمت آن ظاهر مى گردد.
اگر مردم قیامت را باور داشتند، لازم نبود طلبکار به سراغ بدهکار برود، بلکه ترس از دادگاه الهى در قیامت بدهکار را به دنبال طلبکار مى فرستاد! باور قیامت باعث مى شود که مجرم به دنبال پلیس و دستگاه قضایى باشد تا با اجراى قانون مجازات، بار او را سبک کند.
* * *
فصل نهم: بناى خانه کعبه
یکى دیگر از امتیازات مهمّ حضرت ابراهیم(علیه السلام)، قهرمان بت شکن، تجدید بناى خانه کعبه است. کعبه در زمان حضرت آدم(علیه السلام) ساخته شد،(71) امّا به هنگام طوفان نوح(علیه السلام) ویران گشت، و ابراهیم خلیل(علیه السلام) از سوى خداوند جلیل مأموریّت یافت آن را تجدید بنا کند.
به شهادت آیه شریفه: (إِنَّ أَوَّلَ بَیْت وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِى بِبَکَّةَ مُبَارَکاً وَهُدًى لِلْعَالَمِینَ)(72) کعبه اوّلین معبد در جهان است، و قبل از آن هیچ عبادتگاهى وجود نداشته است.
سؤال: چرا همه مسلمانان به هنگام نماز باید به سمت کعبه بایستند؟
جواب: زیرا کعبه قدیمى ترین معبد در جهان است; بنابراین همه مسلمانان در سراسر کره زمین بر گرد آن به نماز ایستاده، و به پرستش خداوند مى پردازند.