12ـ آغاز انقلاب و نظام اسلامی از نقطه صفر:
واقعیت آن است که جمهوری اسلامی ایران، در شرایطی اداره کشور را بدست گرفت که به لحاظ مشارکت سیاسی و حق مردم در تعیین سرنوشت خود در دوران پهلوی بدترین شرایط را داشت، به گونه ای که نه تنها انتخابات و ساز و کارهای دموکراتیک کاملا مفقود بود، بلکه سرکوب و خفقان ابزاری بود برای اینکه مردم آزادانه مطالبات خود را مطرح ننمایند. در بخش امنیتی و سیاست خارجی، رژیم پهلوی برای حفظ بقای خود، مقدرات امنیتی را در اختیار قدرت های خارجی قرار داده بود و عملا مهره انگلیس و آمریکا برای اجرای سیاست های آن ها در منطقه بود؛ همچنان که بخش هایی از خاک ایران در دوره قاجار و پهلوی به تاراج رفت.
در بخش اقتصادی نیز کشور چندان وضعیت مناسبی نداشت؛ خبری از زیرساخت های اساسی مورد نیاز کشور نبود و همه بخش های صنعت، کشاورزی و خدمات همینطور تقریبا مطلق وابسته بود؛ عدالت اجتماعی و دسترسی مردم به خدمات اجتماعی، بنا به آمارها و گزارش های معتبر داخلی و خارجی در بدترین شرایط ممکن بود. در بخش فرهنگ نیز پهلوی نه به فرهنگ اسلامی معتقد بود و نه به فرهنگ ایرانی باور داشت؛ بلکه رویکرد آن ها نابودی فرهنگ اسلامی و ایرانی بود. آن ها مصمم بودند که ایران از حیث فرهنگی باید غربی شود، تا به توسعه دست یابد! از این جهت انقلاب اسلامی در همه عرصه های پیشرفت باید از اول و با طراحی جدید کار را به پیش می برد.
13ـ انقلاب اسلامی و ظهور پدیده ی برجسته تقابل با استکبار در جهان:
نکته ی قابل توجه انقلاب اسلامی و آنچه که آن را از دیگر انقلاب های سراسر جهان متمایز می کرد، ایجاد دگرگونی بزرگ در سطح سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی بود که باعث ایجاد تأثیرات عمیقی در سطح جهانی شد. با وجود اینکه انقلاب های زیادی در جهان به وقوع پیوسته بود، اما به گفته اندیشمندان و سیاست مداران جهان، انقلاب ایران به نوبه ی خود منحصر به فرد و بی نظیر بوده و هست و به همین خاطر این انقلاب، مورد توجه، تجزیه و تحلیل، استقبال و حمایت بزرگان و انقلابیون جهان قرار گرفت.
در ادامه به نظرات برخی سیاست مداران شاخص سراسر جهان درباره ی انقلاب ایران اشاره ای خواهیم داشت:
هنری کسینجر (مشاور رئیس جمهوری آمریکا): آیت الله خمینی (ره) غرب را با بحران جدی برنامه ریزی مواجه کرد، تصمیمات او آنچنان رعد آسا بود که مجال هر نوع تفکر و برنامه ریزی را از سیاست مداران و نظریه پردازان سیاسی می گرفت. هیچ کس نمی توانست تصمیمات او را از پیش حدس بزند، او با معیارهای دیگری غیر از معیارهای شناخته شده در دنیا سخن می گفت و عمل می کرد، گویی از جای دیگر الهام می گرفت، دشمنی آیت الله خمینی (ره) با غرب برگرفته از تعالیم الهی او بود او در دشمنی خود نیز خلوص نیت داشت.
انور خوجه (رهبر اسبق آلبانی): مردم ایران که با انقلاب به پاخاستند و شاه و رژیم قرون وسطای وی را کنار گذاشتند، ضربه مهلکی به امپریالیسم زدند. این جریان یک شکست مهم سیاسی بود که آمریکا نمی تواند آن را با استفاده از روش های دیپلماتیک، باج های اقتصادی و یا دخالت نظامی مانند آنچه در طبس انجام داد، جبران کند.
فیدل کاسترو (رئیس جمهور اسبق کوبا): انقلاب شما (خطاب به نمایندگان ایران) در جهان نمونه است، زیرا شما بدون اسلحه جنگیدید و قدرت عظیم شاه و آمریکا را در هم کوبیدید، رمز پیروزی شما اسلام بود. اسلامی که دارای روحانیت و معنویت است، ما متاسفانه از داشتن چنین معنویتی محروم هستیم.
احمد بن بلا (نخستین رئیس جمهور الجزایر): «ملل عرب باید زنده شدن اسلام را در قرن بیستم، مدیون انقلاب اسلامی ایران بدانند. این انقلابی است که دنیای غرب را اجباراً دگرگون خواهد ساخت و بسیاری از رژیم های موجود در جهان عرب دیر یا زود سقوط خواهند کرد؛ زیرا آوای نهضت امام خمینی (ره) در دور افتاده ترین نقاط جهان اسلام به گوش می رسد. در دور افتاده ترین قبایل صحاری آفریقا سخن از روحی تازه است که انقلاب ایران در قرن بیستم به اسلام داده است».
نخست وزیر وقت رژیم صهیونیستی مدعی شد انقلاب اسلامی به مثابه زلزله ای است که نه تنها خاورمیانه، بلکه جهان را خواهد لرزاند. و به اعتقاد آنتونی گیدنز صاحب نظر مطرح حوزه جامعه شناسی، انقلاب اسلامی توجه جهانیان را از مارکسیسم و لیبرالیسم به سمت اسلام جلب کرد.
14ـ برکت و گام بزرگ انقلاب اسلامی، تبدیل نظام استبدادی به نظام مردم سالاری:
کار معجزه آسای انقلاب اسلامی تغییر رویکردهایی بود که بودن آن ها سبب شده بود ایران با انواع تهدیدات و جنگ های خانمان سوز رو به رو شود و نیز تعیین رویکردهای جدیدی بود که مبدا تحولات اساسی و تاریخی در ایران شمرده می شود. دستاورد نخست و مهم انقلاب اسلامی تبدیل رویکرد مبتنی بر نظام طاغوتی به نظام مردم سالاری دینی بود. در عرصه سیاست داخلی، مردم از طریق انتخابات، تفکیک قوا و دیگر آزادی های سیاسی و اجتماعی در سرنوشت خود نقش ایفاء می کنند؛ این در حالی است که در دوره پیش از انقلاب چون نظام حاکم پادشاهی بود، اساساً هر نوع آزادی سیاسی و اجتماعی سرکوب می شد و خبری از انتخابات و حق تعیین سرنوشت مردم نبود.