به جان هم انداختن جناحهای سیاسی
عزیزان من! این اختلافات سیاسی و جناحی که گاهی بسیار بزرگ نشان داده میشود، به این بزرگی نیست؛ به این اهمیت نیست. مردم راه خودشان را میروند. راه مردم، راه اسلام، راه انقلاب، راه خدا و راه امام بزرگوار است. مردم با این خط کشیهای تصنعی و مصنوعی کاری ندارند. دشمن دوست میدارد جناحها را بیشتر به جان هم بیندازد. بنده از روی دلسوزی کامل، بارها در نماز جمعه - که مقدسترین مکانهاست- و در سایر جاها، جناحهای سیاسی را دعوت کردم؛ گفتم بیایید بنشینید با هم صحبت کنید، با هم مذاکره کنید. بیایید مواردی را که بر روی آن با هم اتفاق نظر دارید، اصل قرار دهید و اختلافات را براساس اینها حل کنید. اگر بر روی أصول پافشاری کنید، موارد جزئی اختلافی و سیاسی اهمیتی هم ندارد. عده ای قبول کردند؛ عدهای لجاجت کردند و میکنند. این لجاجت چه معنا دارد؟! چرا باید کسانی وحدت ملت را، وحدت ملی را، امنیت ملی را، منافع ملی و مصالح این کشور را قربانی اغراض جناحی کنند؛ که اگر بدون نفوذ دشمن باشد، بسیار بد است و اگر با نفوذ دشمن باشد، چند برابر بدتر است؟؟(بیانات در اجتماع بزرگ مردم قم 14/7/1379)
جلوگیری از گسترش نفوذ دشمن
حرف امروز و حرف همیشه ی من به جناحها و شخصیتهای سیاسی در این کشور این است که در مقابل دشمن به گونه ای نباشید که او احساس کند از این طریق میتواند در دل انقلاب رخنه کند و نفوذ خودش را گسترش دهد. اگر من گاهی از بعضی از اشخاص یا بعضی از مطبوعات در این کشور گله کردم، بخاطر این است. کاری نکنند که این احساس را به دشمن بدهند که میشود از اینجا در داخل نظام رخنه کرد و نفوذ خود را گسترش داد؛ که گفتیم هرچه دشمن نفوذش بیشتر بشود، عزت ملی، اقتدار ملی، عظمت ملی و تأمین آینده ی کشور ضعیفتر خواهد شد. نسبت اینها، نسبت معکوس است. اگر کسی به دشمن میدان میدهد؛ اگر کسی روز سیزده آبان را -که روز اعلام خصومتهای آمریکاست- تبدیل به روز ذلت در مقابل آمریکا میکند و اگر کسی به جای استحکام وحدت ملی، دائم در فکر تفرقه است، یقین بدانید میخواهد نفوذ دشمن را زمینه سازی کند. پس این شخص نمیتواند ادعا کند که طرفدار وحدت ملی و مصالح ملی است. این بسیار بد است که در نظام اسلامی عده ای دل به دشمن بدهند؛ اكتفا به این هم نکنند، به تکرار حرفهای دشمن بپردازند؛ به این هم اکتفا نکنند، مقدسات نظام را زیر سؤال ببرند؛ به این هم اکتفا نکنند، همان کاری را که دشمن میخواهد، عینا انجام دهند؛ یعنی آن ایمان را -که شرط اولی بود- در مردم متزلزل کنند؛ آن شجاعت و اعتماد به نفس را در دل جوانها از بین ببرند؛ تیشه بردارند به دیواره ی این نظام بزنند، تا رخنه ایجاد کنند. این کارها را بکنند، بعد نظام با آنها برخورد کند و طبق قوانین، مجرمشان بشناسد؛ که مجرم شدن در نظام اسلامی، یک لکه ی ننگ ابدی است، مگر آنکه « إِلَّا الَّذِینَ تَابُوا وَأَصْلَحُوا وَبَیَّنُوا»(71) کسی توبه کند؛ چیزی را که افساد کرده، اصلاح کند؛ ابهامی را که ایجاد کرده، تبدیل به تبیین کند؛ خطای گذشته ی خودش را روشن کند، آن وقت خدای متعال از او خواهد گذشت و جرمش تبدیل به صلاح میشود. ولی مادامی که این کارها را نکرده، یک مجرم است؛ آن وقت کسانی بر خلاف قانون، به حمایت از این مجرم بپردازند که این جزو بدترین کارهاست!(بیانات در دیدار پاسداران، جانبازان، دانشجویان و دانش آموزان 11/8/1379)
***
مجادلات سیاسی برای کشور زیانبار است. نه فقط امروز که دشمن ما را تهدید میکند، بلکه همیشه مضر است؛ برای سازندگی و راه انداختن چرخهای اقتصادی مضر است. اگر بعضیها هر روزی به نحوی مسأله ی جدیدی درست کنند و افکار عمومی را متوجه به یک مسأله ی موهوم کنند، اینها به ضرر کشور است.(بیانات در خطبه های نماز جمعه تهران 16/1/1381)
عداوت دشمن با هر دو جناح سیاسی
اختلاف سلیقه در کشور وجود دارد، اما تبدیل آن به تضاد بنیانی از کارهایی است که دشمن به آن میپردازد و در شکل دهی آن مؤثر است. باید مواظب باشیم. مسئولین و جناحهای سیاسی مواظب باشند اختلاف سلیقه را به تضادهای بنیانی تبدیل نکنند. چرا شعارهای دشمن را تکرار میکنید؟! دشمن با هر دو جناح عداوت دارد. خیال نکنید یک جناح را دوست دارد و از جناح دیگر بدش می آید. با هر دو جناح دشمن است. گاهی از جناحی حمایت میکند تا دیگری را تضعیف نماید. بعد که یک جناح ضعیف و یا از صحنه خارج و زائل شد، به تضعیف دیگری بپردازد. مردم، مسئولین، سیاسیها و جوانان عزیز ما خیلی مواظب باشند. دشمن، خواهان دسته بندیهای سیاسی و جدایی بین صفوف مردم است. خط دشمن در کشور ما عبارت است از جدا کردن مردم از نظام و ایجاد فضای هرج و مرج در جامعه. شاهد بودید که در سال هفتاد و هشت این مسائل را به جنجالهای خیابانی هم کشاندند که قدرت بسیج مردمی جلو تجاوزات آنها را گرفت. جوانان عزیز هوشیار باشند و بدانند که نقشه های دشمن در این کشور چیست و چه میخواهد.(بیانات در اجتماع مردم مشهد در حرم مقدس 1/1/1382)