دانشگاه مورد هجمه ی دشمن
در نظام جمهوری اسلامی که یک نظام صد درصد مردمی است، دانشجو باید بارزتر از دیگر دانشجویان در هر جای دیگر دنیا، نقش داشته باشد. درست است که همه ی ملتها و جوانها به کشور و سرنوشت و ملتشان علاقه مندند، اما فرق است بین نظامی که براساس انقلاب مردمی و متکی به اراده و احساس عامه ی مردم بنا شده و حرکت کرده و با دشمن درافتاده و موانع را برداشته باشد و یکایک آحاد مردم با آن احساس پیوند عمیقی کنند، و نظامی که این چنین نباشد. عزیزان دانشجو و جوانهای خوب و باصفا و سالم! تا آنجا که در توان و قدرت شماست، در محیط دانشگاه یکپارچگی خود را حفظ بکنید و نگذارید نامهای گوناگون، به معنای جهتگیریهای گوناگون تلقی شود و نیروهایی که باید به سمت دشمن بایستند و موضع بگیرند، روبه روی هم قرار گیرند؛ مواظب این خطر باشید. مطلقا نباید اسمها و عنوانها، دیوار به وجود آورند و مرز ایجاد کنند. طرح عناوینی مثل دانشجوی این وزارت و دانشجوی آن وزارت، دانشجوی این دانشگاه و دانشجوی آن دانشگاه، دانشجوی دانشگاه دولتی و دانشجوی دانشگاه غیردولتی، انجمن اسلامی اینجا و انجمن اسلامی آنجا، خطر آفرین است.(بیانات در مراسم بیعت جمع کثیری از دانشجویان و دانشگاهیان 23/3/1368)
* * *
اگر از طرف بیگانگان و دشمنان خطری دانشگاه را تهدید کند، بمباران همین دو مرکز اساسی و مهم است؛ اعتماد به نفس را از دانشگاهی بگیرند، بخواهند فکرها و تئوریهای ترجمه ای را وارد محیط دانشگاه کنند و به مغز دانشجو و استاد رسوخ دهند و آنها را از ایمان و دلبستگیهای مردم جدا کنند. این، آن خطر اساسی است. علاج هم عبارت است از حفظ اتصال فکری با توده های مردم و به شدت چسبیدن و متمسک شدن به ریشه های اصولی انقلاب. عزیزان من! ارتباط با انقلاب را هرچه بیشتر باید مستحکم کرد. ما ملت ایران، در محیط بین المللی، شان و جایگاه و هویت خودمان را گم کرده بودیم. انقلاب این هویت و جایگاه و شان را به ملت ایران برگرداند.(بیانات و پرسش و پاسخ در جمع دانشجویان و اساتید دانشگاه صنعتی امیر کبیر 9/12/1379)
سعی دشمن، ناامنی در دانشگاهها
در دانشگاهها ناامنی ایجاد میکنند. این کار را در یکی، دو مورد تجربه کردند، اما خود دانشجویان توی دهن دشمن زدند و نگذاشتند؛ البته در جاهایی هم ممکن است دشمن توفیقاتی به دست آورده باشد. سعی شان این است که در محیط دانشجویی و در دانشگاهها، با ایجاد تشنج، با ایجاد ناامنی، به اسم شعار، به اسم تظاهرات، به اسم فلان، کلاسها را از فعالیت و نشاط و تلاش بیندازند و استاد و دانشجو را بیکار کنند. همه میبینند که امروز دانشجویان ما استعدادهای درخشانی را نشان می دهند. ما در جاهایی در میان کارهای دانشجویی، چیزهایی را مشاهده میکنیم که حقیقتا امیدبخش است و نشاندهندهی آینده ی خوب و روشن است. یکی از کارهای دشمن، ایجاد ناامنی در محیط دانشگاههاست؛ یعنی کاری کنند که درس خواندن، کلاس رفتن، درس گفتن و آزمایشگاه، یک امر ناممکن و دشوار شود. یا ناامنیهای شهری به وجود آورند؛ مثل همان وضعیتی که در ۲۱ و ۲۲ تیر ماه سال ۷۸ در تهران پیش آوردند؛ جان انسانها، جان جوانان و کودکان، جان زنان، جان رهگذران، جان آن کسی که پشت پنجره ی اتاقش نشسته، در معرض تهدید قرار گیرد؛ چرا؟ چون عده ای با یک حرکت خشن و عنید، ترجیح دادند به خیابان بیایند و ایجاد اغتشاش کنند؛ ماشین آتش بزنند، یا شیشه بشکنند؛ بهانه ای هم بالاخره برایش جور میکنند! کدام بهانه مجوز این است که مجموعه ای در یک کشور، در خانه ی خودش -اینجا خانه ی بیگانه که نیست- ناامنی و اغتشاش ایجاد کند؟ بدیهی است وقتی چنین حادثه ای اتفاق می افتد، نیروهای امنیتی، نیروهای نظامی و نیروهای بسیج، بیکار که نمیمانند و ساکت نمینشینند. کسی که باید در مقابل اینگونه ناامنیها هوشیار باشد، کیست؟ آن، خود مردمند؛ خود جوانانند؛ خود کارگرانند؛ خود دانشجویانند؛ خود آن محیط هایی هستند که آماج چنین توطئه و سوء نیتی قرار میگیرند. باید توجه کنند، اگر دیدند یک نفر در تحریک، بسیار پیش میرود، مچش را بگیرند؛ بدانند که زبان دشمن است که دارد حرف میزند، صدای دشمن است که از حنجره ی این فرد دارد بیرون می آید؛ کما اینکه هر جا هم کاوش کردند، در هر موردی، همینطور چیزهایی را هم پیدا کردند. مسئولیت ایجاد امنیت، پس از هوشیاری آحاد مردم، دستگاههای ذیربطند؛ وزارت اطلاعات، وزارت کشور، نیروی انتظامی، دستگاه قضایی و... مهمترین مطالبه ی مردم از دستگاه حکومت این است و این مهمترین مطالبه ی بنده از دستگاههای ذیربط است. همه باید توجه کنند و مراقب باشند. همه باید با قضایا هوشیارانه برخورد کنند. ما که نباید اجازه دهیم دشمن هر کاری که میخواهد، انجام دهد.(بیانات در اجتماع بزرگ زائران و مجاوران حضرت رضا (ع) در مشهد مقدس 6/1/1379)