لزوم موقعیت شناسی خواص در برابر تهدیدات دشمن
بارها گفته ایم که به هیچ وجه نمیتوانیم ادعا کنیم که ایران قطعا مورد حمله قرار خواهد گرفت، نه؛ چنین چیزی معلوم نیست؛ اما قطعا تهدید متوجه ماست. این ما هستیم که باید بتوانیم این تهدیدی را که متوجه ماست، خنثی کنیم و از بین ببریم و این احتیاج دارد به اینکه زبدگان و نخبگان کشور، مسئولان و خواص که عمدتا شما هستید که در این مجلس جمع شده اید. موقعیت را درست بشناسید؛ وظیفه را درست تشخیص دهید؛ بار سنگین مسئولیت را بر دوش خودتان درست حس کنید. ما امروز حق نداریم اشتباه کنیم. این تهدیدی که وجود دارد- چون رئیس جمهور آمریکا علنا و صریحا اسم آورد؛ البته شصت کشور را مورد اشاره قرار داد؛ منتها سه کشور، از جمله کشور ما را اسم آورد- از لحاظ زمینه و انگیزه هایش یک قضیه ی مرکب و چند عنصری است که باید عناصر آن را شناخت.(بیانات در دیدار مسئولان و کارگزاران نظام جمهوری اسلامی 27/12/1380)
مرزبندی خواص در برابر دشمن
عقل سالم حکم میکند و شرع هم همین را قاطعا بیان میکند علاج عبارت است از صراحت در تبیین حق، صراحت در بیان حق. وقتی شما میبینید یک حرکتی به بهانه ی انتخابات شروع میشود بعد یک عامل «دشمن»ی در این فضای غبارآلوده وارد میدان شد، وقتی میبینید عامل دشمن که حرف او شعار او حاکی از مافی الضمیر اوست آمد توی میدان، اینجا باید خط را مشخص کنید، اینجا باید مرز را روشن کنید همه وظیفه دارند، بیشتر از همه خواص و در میان خواص بیشتر از همه آن کسانی که مستمعین بیشتری دارند، شنوندگان بیشتری دارند، این وظیفه است دیگر مرزها روشن بشود و معلوم بشود که کی چی میگوید اینجور نباشد که باطل خودش را در لابه لای گرد و غبار برخاسته ی در میدان مخفی کند، ضربه بزند و جبهه ی حق نداند از کجا دارد ضربه میخورد. این است که حرف دو پهلو زدن از خواص مطلوب نیست خواص باید حرف را روشن بزنند و مطلب را واضح بیان کنند. این مخصوص یک گرایش سیاسی خاص هم نیست، در داخل نظام اسلامی همه ی گرایشهایی که در مجموعه ی نظام قرار دارند اینها باید صریح مشخص کنند که بالاخره آن حمایتی که مستکبرین عالم میکنند مورد قبول است یا مورد قبول نیست. وقتی که سران استكبار، سران ظلم، اشغالگران کشورهای اسلامی، کشندگان انسانهای مظلوم در فلسطین و در عراق و افغانستان و خیلی جاهای دیگر می آیند وارد میدان میشوند، حرف میزنند، موضع میگیرند خوب باید معلوم بشود این کسی که در نظام جمهوری اسلامی است در مقابل این چه موضعی دارد. حاضر است تبری بجوید بگوید من دشمن شمایم.(بیانات در دیدار با اعضای شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی 29/10/1388)
تكلیف خواص
عزیزان من! امروز دولتها، کشورها، مجامع و مجموعه های بین المللی برای این که خود را در عرصه مبارزه زندگی موفق کنند، از امکانات خودشان - امکانات جغرافیایی، امکانات تاریخی، امکانات قومی- استفاده میکنند. چرا مسلمانان، از این امکان عظیم موهوب به آنها از طرف پروردگار، استفاده نمیکنند؟ امروز منطقه ی جغرافیایی مسلمانان، مهمترین مناطق عالم است. کشورهای آنها از لحاظ طبیعی، جزو ثرومتندترین کشورهای عالم است. امروز دروازه ی آسیا به اروپا، اروپا به آسیا و آفریقا، آفریقا به اروپا و آسیا، متعلق به مسلمانان است. این منطقه ی سوق الجیشی و سرزمینهای با برکتی که در اختیار مسلمانان است، امروز حامل و حاوی امکاناتی چون نفت و گاز و امثال اینهاست که بشر برای تمدن خود، به صورت روزمره به آن احتیاج دارد. یک میلیارد و چند صد میلیون نفر مسلمان هستند؛ یعنی بیش از یک پنجم مردم دنیا. این همه جمعیت، در چنین منطقه ای؛ آن هم با برافراشته شدن پرچم اسلام در قلب این منطقه یعنی در ایران اسلامی که امروز قلب و مرکز اصلی دنیای اسلام است. چرا باید از این استفاده نشود؟ این، یک امکان بزرگ در اختیار مسلمانان است. وسوسه ی جدایی دین از سیاست را که یک روز انگلیسیها گفتند، یک روز آمریکاییها ترویج نمودند و یک روز ایادی آنها در بوق کردند، برای این است که مسلمانان از این امکان و از این موقعیت غفلت کنند. در این زمینه، بیشترین وظیفه را هم خواص دارند. خواص، یعنی علما و روشنفکران و شعرا و خطبا و روزنامه نگاران و صاحبان نفوذ در بین گروههای مردمی. اینها هستند که بیشترین تکلیف را دارند. وقت آن رسیده است که دنیای اسلام به خود آید و اسلام را بعنوان صراط المستقیم الهی و راه نجات انتخاب کند و در آن، با استحکام قدم بردارد. وقت آن رسیده است که دنیای اسلام، اتحاد خود را حفظ کند و در مقابل دشمن مشترکی که همه ی گروه های اسلامی، آسیب آن دشمن را دیده اند- یعنی استکبار و صهیونیسم- به طور متحد بایستد، شعارهای واحدی بدهد، تبلیغ واحدی بکند و راه واحدی را بپیماید. ان شاء الله مورد تأیید پروردگار و مورد حمایت قوانین و سنن الهی هم خواهد بود و پیش خواهد رفت.(بیانات در دیدار با میهمانان کنفراس وحدت اسلامی در سالروز میلاد خجسته ی پیامبر اکرم (ص) و امام جعفر صادق (ع) 1/5/1376)