ضعف ما باعث جسارت دشمن
به هیچ ملتی، دشمن با التماس چیزی نخواهد داد. هیچ ملتی بخاطر ضعیف بودن و گردن کج کردن در مقابل دشمن، به چیزی نمیرسد. هر ملتی که در دنیا به جایی رسیده است، بخاطر عزم و اراده و ایستادگی و سینه سپر کردن و سر را بالا نگه داشتن رسیده است. بعضی از ملتها این توان را ندارند؛ اما آن ملتی که به اسلام معتقد است، آن ملتی که به قرآن معتقد است، آن ملتی که به وعده ی خدا معتقد است، آن ملتی که معتقد است لینصرن الله من ینصره هر که خدا و دین خدا را یاری کند، خدا با تأكید او را یاری خواهد کرد، این توانایی را دارد.(بیانات در جمع بسیجیان شرکت کننده در اردوی فرهنگی، رزمی یاران امام علی (ع) 29/7/1379)
پیشرفت ما على رغم خواست دشمن
علی رغم آنچه دشمنان ما میخواستند و امروز تبلیغ میکنند، ما پیشرفت کرده ایم. معنای این پیشرفتها این نیست که ما به هدفهای خود رسیده ایم. من بارها گفته ام، الآن هم میگویم: بنده بعنوان یک طلبه ی انقلابی معتقد به اسلام و انقلاب، اعتقادم این است که در بسیاری از اهداف خود هنوز در نیمه ی راه هستیم. ما عدالت اجتماعی و بنیان کنی فقر و آبادسازی همه جانبه ی کشور را میخواستیم؛ اما هنوز به آن مقاصد نرسیده ایم و در وسط راه هستیم؛ در عین حال حرکت کرده ایم و جلو آمده ایم و بخش مهمی از راه را پیش رفته ایم. این کارها را انقلاب و نظام اسلامی کرد.(بیانات در خطبه های نماز جمعه ی تهران 24/11/1382)
کینه ی دشمن را از دل بیرون نکنید
مردم نباید هیچ وقت کینه ی شیطانها و شیطان صفتان را از دل خود بیرون کنند. نگویید حالا گذشت و تمام شد و چه لزومی دارد که دیگر به یادمان آوریم. نه، دین ما این است: «هل الدین إلا الحب و البغض».( بحارالانوار، ج 65، ص63) دین، عبارت از محبت و کینه است: از یک طرف، محبت به خوبان و خوبیها و مظلومان و انسانهایی که مورد جفای شیطانها قرار گرفته اند و از طرف دیگر بغض و کینه نسبت به شیطانها و موجودات پلید و پلیدیها و کسانی که برای آنها، انسان و انسانیت و خدا، حرف مفت است. این هم جزو دین است. تولی و تبری، جزو فروع دین و به قول بعضی از علما، جزو اصول دین است. زشت صورتی دشمنان خدا و خلق را فراموش نکنید. اگر فراموش کردید، همان دشمن، چهره ی خودش را عوض خواهد کرد و نزدیک میشود. دشمن که نزدیک شد، برای ضربه زدن نزدیک میشود. دشمن که برای نوازش نزدیک نمیشود. اینکه شما میبینید گاهی دشمنان ما - چه دشمنان شناخته شده، مثل مستکبران عالم و قلدرهای روزگار و چه دشمنان شناخته نشده که خطرشان بیشتر است- چهره ی خوب نشان میدهند و مثل مار خوش خط و خال به صورت فریبنده به طرف انسان می آیند، اظهار محبت میکنند و میگویند بیایید با هم دست بدهیم، بدانید این یک حمله و تهاجم خصمانه است. حواستان جمع باشد. نباید کینه ی دشمن از دلتان خارج شود. وقتی که دشمن میگوییم، منظور ما دشمنی نیست که برای یک شاهی صنار دنیا دشمنی کند- که اینها دشمنی نیست- و نه دشمنی برای اختلاف سلیقه و اختلاف نظر- که اینها خیالات است- و نه دشمنی برای امور دنیوی و مادی- که ممنوع و مطرود است- دشمن، یعنی آن شیطان و شیطان صفتی که با خوبیها و فضیلتها و بندگان صالح و صلاح و خدای صلاح آفرین، مخالف و دشمن است. این، آن دشمن اصلی است. نباید کینه ی این دشمن از دلتان خارج بشود. اگر احساس کردید که نسبت به این دشمن، در دلتان بغض و کینه کم شد، این یک علامت خطر شخصی برای شماست؛ باید احساس کنید مثل اینکه درجه ی ایمان در حال تنزل است. عینا مثل محبت بندگان خدا که باید روزبه روز در دل قویتر و ریشه دارتر بشود. اگر به شیطان کینه و دشمنی نورزید، او می آید و راه شما به طرف خدا را سد خواهد کرد. این چیزی است که دیگر قابل جبران نیست. بنابراین، نسبت به اصل و تحلیل حادثه و آن سیه روهایی که این حادثه را راه انداختند، باید آحاد مردم از کوچک و بزرگ، بغض و کینه داشته باشند و آن را به یکدیگر نیز توصیه کنند.(بیانات در دیدار اقشار مختلف مردم استان چهار محال و بختیاری و جمعی از خواهران بسیجی شهرهای اصفهان، یزد، فومن و گروهی از طلاب پاکستانی 8/6/1368)