کوچک نشمردن دشمن
دشمن را نباید کوچکتر از آنی که هست گمان کرد؛ چون انسان آن وقت ضربه خواهد خورد. اما نباید هم دشمن را بزرگتر از آنکه هست جلوه داد. یعنی همان کاری که امروز دستگاه تبلیغاتی صهیونیستها و مستکبرین، خودشان انجام میدهند: از آمریکا و از قدرتها غولی درست کردند، که اگر کسی تجربه نداشته باشد، خیال میکند به یک اشارہی اینها، همه جا دود خواهد شد، پودر خواهد شد و از بین خواهد رفت این حرفها چیست؟! اینها اگر قدرت داشتند، روزبه روز نهضت اسلامی در دنیا ریشه دارتر و پرشکوه تر نمیشد! اینها در هر جا که دخالت زورمندانه و قدرتمندانه کردند یا خودشان یا عواملشان برای خودشان و عواملشان جهنم سوزان و باتلاقی درست کردند که تا خرخره در آن فرو رفتند. نگاه کنید به آنجاها که اینها کسانی را بر مردم تحمیل کردند! ببینید در چه وضعیت زشتی به سر میبرند و در چه گرفتاریهایی زندگی میکنند!(بیانات در اجتماع بزرگ فرماندهان «نیروی مقاومت بسیج» سراسر کشور در دومین روز از هفته بسیج 30/8/1372)
ضعف ما باعث جسارت دشمن
به هیچ ملتی، دشمن با التماس چیزی نخواهد داد. هیچ ملتی بخاطر ضعیف بودن و گردن کج کردن در مقابل دشمن، به چیزی نمیرسد. هر ملتی که در دنیا به جایی رسیده است، بخاطر عزم و اراده و ایستادگی و سینه سپر کردن و سر را بالا نگه داشتن رسیده است. بعضی از ملتها این توان را ندارند؛ اما آن ملتی که به اسلام معتقد است، آن ملتی که به قرآن معتقد است، آن ملتی که به وعده ی خدا معتقد است، آن ملتی که معتقد است لینصرن الله من ینصره هر که خدا و دین خدا را یاری کند، خدا با تأكید او را یاری خواهد کرد، این توانایی را دارد.(بیانات در جمع بسیجیان شرکت کننده در اردوی فرهنگی، رزمی یاران امام علی (ع) 29/7/1379)
پیشرفت ما على رغم خواست دشمن
علی رغم آنچه دشمنان ما میخواستند و امروز تبلیغ میکنند، ما پیشرفت کرده ایم. معنای این پیشرفتها این نیست که ما به هدفهای خود رسیده ایم. من بارها گفته ام، الآن هم میگویم: بنده بعنوان یک طلبه ی انقلابی معتقد به اسلام و انقلاب، اعتقادم این است که در بسیاری از اهداف خود هنوز در نیمه ی راه هستیم. ما عدالت اجتماعی و بنیان کنی فقر و آبادسازی همه جانبه ی کشور را میخواستیم؛ اما هنوز به آن مقاصد نرسیده ایم و در وسط راه هستیم؛ در عین حال حرکت کرده ایم و جلو آمده ایم و بخش مهمی از راه را پیش رفته ایم. این کارها را انقلاب و نظام اسلامی کرد.(بیانات در خطبه های نماز جمعه ی تهران 24/11/1382)