لزوم شوق مؤمن در جهاد با دشمن
در دوران اختناق و مبارزه، بعضی که آنگونه مبارزات را قبول نداشتند یا نمیفهمیدند. افرادی که معرفت سیاسی شان کم بود و نمیفهمیدند که چرا باید مبارزه و جهاد کرد. اما آدمهای مؤمنی بودند، میگفتند: «ای کاش وسیله ای فراهم شود، تا ما برویم در جایی که دشمن خدا هست، شمشیر بزنیم. در جبهه ها و سنگرها بجنگیم و از فضیلت جهاد برخوردار شویم.» دلشان به سوی چنان حالتی پرواز میکرد. جهاد در اختیار هرکس قرار نمیگیرد! جهاد با دشمن و در میدان خطر، در اختیار هر کس قرار نمیگیرد!(بیانات در دیدار فرماندهان رده های مختلف سپاه پاسداران 29/6/1373)
***
جوانان عزیز! عزیزان نورانی! خدا را شکر میکنیم که دولت قدر شما را میداند؛ ملت قدر شما را میداند؛ مسئولان کشور قدر شما را میدانند؛ رئیس جمهور قدر شما را میداند؛ مجلس قدر شما را میداند. خدا را شکر میکنیم که پرچم عزت و جهاد و ایثاری که با دست شما جوانان در این کشور به اهتزاز درآمد، امروز هم در دست جوانان است؛ جوانان مؤمن جوانان پاک و نورانی در میدانهای مختلف. اگر روحیه ی جهاد و مقاومت در مقابل دشمنیهای دشمن باشد، این جوان هر جا هست- در پادگان، در دانشگاه، در حوزه ی علمیه، در بازار، در کارخانه، در محیط های گوناگون - «مجاهد فی سبیل الله» است؛ پاسدار ارزشها و پاسدار دین است و این امروز بحمدالله وجود دارد. این را قدر بدانید.(بیانات در مراسم صبحگاه لشکر سید الشهدا (ع) 26/7/1377)
تهدیدها نشان دهنده عجز دشمن
تهدید همیشه به معنای اقدام نیست. یکی از فواید تهدید این است که بلکه بتوانند طرف مقابل را مرعوب و از میدان خارج و وادار به تسلیم کنند یا بتوانند در صف یکپارچه مسئولان، یا در صف مسئولان و مردم، یا در دل مردم ایجاد تردید کنند.(بیانات در پایان درس خارج فقه 21/11/1380)
* * *
مرتبا تهدید میکنند؛ تهدید به این زبان: همه ی گزینه ها روی میز است! یعنی حتی گزینه ی جنگ. این، تهدید به جنگ است با این زبان. خب، این تهدید به جنگ، به ضرر آمریکاست؛ خود جنگ، ده برابر به ضرر آمریکاست. چرا این تهدیدها به ضرر آمریکاست؟ بخاطر اینکه خود این تهدیدها نشاندهنده ی عجز آمریکا از مقابله ی منطقی و مقابله ی گفتمانی است؛ یک گفتمانی در مقابل گفتمان جمهوری اسلامی ندارند؛ نمیتوانند در میدان مقابله ی فکری و منطقی، برای خودشان غلبه ای ایجاد کنند؛ مجبور میشوند توسل به زور و تشبث به زور بکنند. این معنایش این است که آمریکا جز زور، هیچ منطقی ندارد؛ جز خونریزی، هیچ راهی برای پیشبرد خود ندارد. این، اعتبار آمریکا را بیش از آنچه تاکنون شکسته است، در چشم ملتها و در چشم ملت خودش خواهد شکست؛ این همان چیزی است که سرنوشت رژیمها را معین میکند. آن رژیمی، آن نظامی که اعتبارش در چشم مردم خودش بشکند، سرنوشتش معلوم است؛ مثل رژیم شوروی سابق. اتفاقا بعضی از صاحبنظران غربی همین چند روز قبل گفتند که امروز وضع آمریکا و غرب شبیه وضع شوروی سابق در سالهای اواخر دهه ی ۸۰ میلادی است که منجر به سقوط شد. یعنی وقتی یک رژیمی، یک نظامی از لحاظ گفتمان، از لحاظ منطق، در چشم مردم خودش ساقط بشود، دیگر امیدی به بقای این رژیم نیست. لذا هرچه تهدید کنند، به ضررشان است. البته آنها و دیگران بدانند_ میدانند هم _که ما هم در برابر تهدید به جنگ و تهدید به تحریم نفتی، تهدیدهایی داریم که در وقت خودش، آن وقتی که لازم باشد، ان شاء الله اعمال خواهد شد.( خطبه های نماز جمعه تهران 14/11/1390)
بی اعتنایی ملت به تهدیدات دشمن
تهدید دشمن، یک چیز قهری و طبیعی است. هر ملتی بخواهد مستقل زندگی کند و تحت سیطره ی قدرتهای بین المللی نباشد، با اخم تهدید و زبان خشن و تیز آنها روبه رو خواهد شد. ملت ما به این تهدیدها عادت کرده است. بیست و شش سال است که جهانخواران و جهانگشایان بین المللی و در رأس آنها دولت آمریکا با زبان تهدید با ملت ایران صحبت میکنند و روبه رو میشوند. گوش ملت ایران به شنیدن این تهدیدها عادت کرده است. ملت ایران با بی اعتنایی به تهدید دشمن، راه خود را ادامه داده است. امروز نظام جمهوری اسلامی و دولت برخاسته ی از انقلاب، تواناییهایش با آن روزی که این راه را آغاز کرد، زمین تا آسمان تفاوت کرده. امروز ملت ایران قویتر است و تواناییهای او در زمینه های علمی، اقتصادی، تسلیحاتی و غیره به مراتب بالاتر است. این تهدیدها هم وجود دارد.(بیانات در صحن جامع رضوی 1/1/1384)