خشمگینی دشمن از نظام اسلامی
در بسیاری از کشورهای دیگر دنیا، به برکت همین احساس هویّت و بیداری اسلامی که این انقلاب به وجود آورد، امروز جمعیتهای اسلامی حضور دارند، قوی اند و برای خودشان آینده دارند. اگر بگذارند، احتمال دارد دولت هم تشکیل دهند. این جمعیّتها، مخلفان و دشمنان اسلام را تهدید میکنند؛ آمریکا را دشمن میشمارند، دشمنان اسلام را دشمن میشمارند. این موضوع، بیشتر از همه چیز استکبار جهانی را خشمگین می کند. البتّه وقتی آمریکاییها، یا همدستانشان، یا شبکه ی صهیونیستی خبرگزاریها و روزنامه نگاران دنیا، میخواهند علیه انقلاب و ملّت ایران قلم فرسایی کنند یا حرف بزنند، تهمتهایی را ردیف میکنند و میگویند: شما ضد حقوق بشرید، حقوق زن را رعایت نمیکنید، میخواهید سلاح اتمی درست کنید و غیره. امّا اینها ظاهری است؛ بهانه است. باطن قضیه این نیست. باطن قضیه همین موضوعی است که عرض کردم. اینها میگویند شما چرا موجب شده اید که در دنیا هرجا مسلمانی هست، احساس هویّت کند، بیدار شود، طلبکار شود و از حالت برهّ ای مطیع و رام و زیر کارد بیرون آید؟! (بیانات در خطبه های نماز جمعه (19 رمضان 1416) 20/11/1374)
انگیزه های دشمن برای تهدید و دشمنی کردن
دلایلی وجود دارد که انگیزه ی دشمن برای تهدید و دشمنی کردن، به این زودی ها از بین نرود و ادامه پیدا کند یا گاهی تشدید شود. یکی از آنها این است که میلیاردها دلار خرج کرده اند. البتّه دلشان نمی آید به خودشان بباورانند که خرجهایی برای ضربه زدن به نظام اسلامی کرده اند، همه بیهوده بوده است. یک دلیل این است که امیدوارند روح دینی در جوانان ما زایل شده باشد. اگر خبرنگارشان در منطقه ای از شهرهای ایران چهار نفر جوان را پیدا کرد و توانست از آنها حرفهایی را ضبط کند که معنایش بی اعتنایی به دین باشد، این را بزرگ میکنند و به همه جوانان کشور تعمیم میدهند و خودشان را دلخوش میکنند و به خود امید میدهند که روح دینی، روح ایمان و روح پایبندی به حفاظت از ایمان مذهبی در ایران ضعیف شده است! البتّه اشتباه میکنند. امروز اگر حادثه ای به وقوع بپیوندد که در آن، ملّت ایران احساس خطر کند، تعداد جوانانی که فداکارانه و داوطلبانه حاضرند برای خدا، نظام اسلامی و منافع ملّتشان سینه سپر کنند و جلو بروند، یقینا بیشتر از دوران جنگ تحمیلی است. جوانان ما همان شور و هیجان، همان ایمان و همان آمادگی ای که چشم دنیا را در دوران جنگ تحمیلی خیره کرد، امروز هم دارند. (بیانات در اجتماع بزرگ مردم اصفهان 8/8/1380)
جمهوری اسلامی؛ مهمترین خطر برای دشمن
انقلابی به وجود آمده است و حکومت مقتدری با رهبر عظیمی مثل امام راحل، خود را به دنیا نشان داده است. اگر میتوانستند جلویش را بگیرند، علاج آن بود، امّا نتوانستند و این اتّفاق افتاد. حال که اتّفاق افتاده و کار گذشته است، چه کار کنند؟ دو راه بیشتر ندارند. اگر توانستند یکی از این دو راه را بروند و به یکی از این دو مقصود برسند، خطر از سر استکبار برطرف شده است، وگرنه خطر هست. تلاش آنها برای این است که یکی از این دور راه را در پیش گیرند. یکی این است که جمهوری اسلامی؛ این بنای مستحکم را مضمحل کنند و از بین ببرند. اگر بتوانند چنین کاری بکنند، برای مسلمانان عالم تجربه میشود و میگویند: «خوب؛ چه فایده ای دارد! ما زحمت بکشیم، کشته بدهیم، این همه مشکل برای خود درست کنیم و آخرش هم بعد از پنج سال، ده سال، پانزده سال، مثل ایران شویم. جمهوری اسلامی از بین رفت، تمام شد.» این یک تجربه میشود. خطر از سر دشمن، به خیال خودش، برطرف میگردد. این تحلیل آنهاست. البتّه ما در این خصوص هم حرف داریم. اگر این کار نشدنی و رویای بی تعبیر؛ یعنی از بین بردن جمهوری اسلامی ـ العیاذ بالله ـ روزی انجام گیرد، باز مشکل استکبار لاینحل باقی خواهد ماند؛ هرچند آنها خیال میکنند مشکلشان حل خواهد شد. به این دلیل تلاش میکنند بلکه بتوانند این نظام را با محاصره ی اقتصادی، جنگ و تهدید، مضمحل کنند و از بین ببرند. تا کنون چندین بار هم تصمیم گرفتند کارهای خطرناک بکنند؛ امّا دیدند نمیشود. به هر حال گیر کرده اند؛ مانده اند که با جمهوری اسلامی چه کنند! (بیانات در خطبه های نماز جمعه (19 رمضان 1416) 20/11/1374)