معصوم دوم:فاطمه (علیها السلام)
مقام: سیّده زنهاى دنیا و آخرت. نام: فاطمه (علیها السلام). كنیه: امّ الائمه - امّ ابیها. لقب: زهرا (علیها السلام). نام پدر: محمَّد (صلى الله علیه و آله). نام مادر: خدیجه كبرى (علیها السلام). سال ولادت: 20 جمادى الثانى سال پنجم بعثت. محل ولادت: در مكه، خانه خدیجه. مدت عمر شریف: 18 سال الى 20 سال. تاریخ شهادت: 3جمادى الثانى. سال شهادت: 11 هجرى. سبب شهادت: قنفذ ملعون لعنت اللَّه علیه. محل دفن: مدینه طیبه، سه قول؛ خانه خود، یا بین محراب و منبر و یا بقیع. محل شهادت: مدینه منوره. تعداد فرزندان: 3 پسر و دو دختر.
در روایتى از اهل سنّت و شیعه -كه هر دو بر آن تأكید دارند- مى خوانیم: پیامبر(صلى الله علیه و آله) در شب معراج از بهشت عبور مى كرد، جبرئیل از میوه درخت طوبى به آن حضرت داد، و هنگامى كه پیامبر(صلى الله علیه و آله) به زمین بازگشت، نطفه فاطمه زهرا(علیها السلام) از آن میوه بهشتى منعقد شد.
لذا در حدیث مى خوانیم كه پیامبر(صلى الله علیه و آله) فاطمه(علیها السلام) را بسیار مى بوسید، روزى همسرش عایشه بر این كار خرده گرفت، كه چرا اینهمه دخترت را مى بوسى؟!
پیامبر(صلى الله علیه و آله) در جواب فرمود: «من هر زمان فاطمه را مى بوسم، بوى بهشت برین را از او استشمام مى كنم».
و به این ترتیب این مولود بزرگ از عصاره پاك میوه هاى بهشتى و از پدرى همچون پیامبر(صلى الله علیه و آله)، و مادر ایثارگر و فداكارى همچون «خدیجه» در روز بیستم جمادى الثانى گام به دنیا نهاد، و طعن و سرزنشهاى مخالفین كه پیامبر را بدون «نسل جانشین» مى پنداشتند، همگى نقش بر آب شد، و به مضمون سوره «كوثر»، فاطمه زهرا چشمه جوشان براى ادامه دودمان پیامبر و ائمه هدى و خیر كثیر در طول قرون و اعصار، تا روز قیامت شد.
این بانوى بهشتى چند نام داشت كه هر كدام از دیگرى پر معنى تر بود: 1- فاطمه، 2- صدیقه، 3- طاهره، 4- مباركه، 5- زكیّه، 6- راضیه، 7- مرضیّه، 8- محدّثه، 9- زهرا و هر یك بیانگر اوصاف و بركات وجود پربركت او است.
همین بس كه در نام معروفش «فاطمه» بزرگترین بشارت براى پیروان مكتبش نهفته است، چرا كه «فاطمه» از ماده «فطم» به معنى جدا شدن، یا باز گرفتن از شیر است، و طبق حدیثى كه از پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه و آله) روایت شده به امیر مؤمنان على(علیه السلام) فرمود: «مى دانى چرا دخترم، فاطمه نامیده شد؟
عرض كرد: بفرمائید. فرمود: براى آنكه او و شیعیان و پیروان مكتبش از آتش دوزخ باز گرفته شده اند»!
از میان نامهاى او نام «زهراء» نیز درخشندگى و فروغ خاصّى دارد، از امام صادق(علیه السلام) پرسیدند: چرا فاطمه را «زهراء» مى نامند؟
فرمود: «زیرا زهراء به معنى درخشنده است و فاطمه چنان بود كه چون در محراب عبادت مى ایستاد و نور او براى اهل آسمانها پرتو افكن مى شد، همانگونه كه نور ستارگان براى اهل زمین [پرتوافكن است ].لذا زهراء نام نهاده شد».
هنگامى كه خدیجه زنى باشخصیت و معروف به بزرگى بود، با پیامبر اسلام(صلى الله علیه و آله) ازدواج كرد زنان مكه از او قطع رابطه كردند، و گفتند: او با جوان تهیدست و یتیمى ازدواج كرده و شخصیّت خود را پائین آورده است! این وضع همچنان ادامه یافت تا اینكه خدیجه باردار شد و جنینش كسى جز فاطمه زهرا نبود.
به هنگام وضع حمل به سراغ زنان قریش فرستاد و از آن ها خواست كه در این ساعات حساس و پردرد و رنج به یارى او بیایند و تنهایش نگذارند، اما او با این پاسخ سرد و درد آلود روبرو شد كه: «تو سخن ما را گوش نكردى، با یتیم ابوطالب كه مالى نداشت ازدواج نمودى، ما نیز به كمك تو نخواهیم شتافت»!
خدیجه باایمان، از این پیام زشت و بى معنى سخت غمگین شد، اما در اعماق دلش نور امیدى درخشید كه خدایش او را در این حال تنها نخواهد گذاشت.
لحظات سخت و بحرانى وضع حمل آغاز شد، او در محیط خانه تنها بود، و زنى كه او را كمك كند وجود نداشت، قلب او فشرده تر مى شد، و امواج خروشان بى مهرى هاى مردم روح پاكش را آزار مى داد. ناگهان برقى در افق روحش درخشید، چشم بگشود و چهار زن را نزد خود دید، سخت نگران شد. یكى از آن چهار زن صدا زد: نترس و غمگین مباش. پرودرگار مهربانت ما را به یارى تو فرستاده است ما خواهران توایم.
من ساره ام! و این یك آسیه همر فرعون است كه از دوستان تو در بهشت خواهد بود. آن دیگر مریم دختر عمران. و این چهارمى را كه مى بینى دختر موسى بن عمران، كلثوم است! ما آمده ایم كه در این ساعت یار و یاور تو باشیم.
و نزد او ماندند تا فاطمه بانوى اسلام دیده به جهان گشود. آرى به مصداق «ان الذین قالوا ربنا اللّه ثم استقاموا تتنزل علیهم الملائكة الاتخافوا و لاتحزنوا؛(2872) كسانى كه بگویند پروردگار ما اللّه است، فرشتگان بر آن ها نازل مى شوند و مى گویند نترسید و اندوهى به خود راه ندهید.»
در اینجا نیز علاوه بر فرشتگان، ارواح زنان باشخصیّت جهان به یارى خدیجه باایمان و پراستقامت شتافتند. تولد این مولود خجسته آنچنان پیامبر(صلى الله علیه و آله) را خشنود كرد كه زبان به مدح و ثناى پرورگار گشود، و زبان بدخواهان كه او را ابتر مى خواندند، براى همیشه كوتاه شد.
خداوند مژده این مولود پربركت را در سوره كوثر به پیامبرش داد و فرمود: «انا اعطیناك الكوثر؛ فصل لربك وانحر؛ ان شانئك هو الابتر؛ ما سرچشمه جوشان خیر كثیر را به تو بخشیدیم؛ اكنون كه چنین است، براى پرودگارت نماز بجاى آور و تكبیر گو! مسلّماً دشمن تو، ابتر است!(2873){+
مولودىِ حضرت زهرا(علیها السلام)
بانوى آب
اى گل، ز باغ جنّت اعلى خوش آمدى
خوش باد مقدمت كه به دنیا خوش آمدى
دریاى زندگى گهرى این چنین نداشت
بر ساحل اى كرامت دریا خوش آمدى
مست از شمیم ناب تو شد جان عالمى
اى بهتر از تمامىِ گل ها خوش آمدى
بر دامن یتیم قریش آن امین حق
نور دو دیده، اُمّ ابیها خوش آمدى
جان على ز عشقِ تو شد پر فروغ تر
مهتاب سبز وادى بطحا خوش آمدى
هر چند سهم گل همه پژمردن است و بس
اى لاله همیشه شكوفا خوش آمدى
اى گنج معرفت كه زمین شرمسار توست
ویرانه مرا به تماشا خوش آمدى
دوشم دل از سیاهى آفاق تنگ بود
اى روشناى صادقه، زهرا! خوش آمدى
گهواره ات ز بال لطیف فرشته هاست
لطف خدا! ز عالم بالا خوش آمدى
اى مادرِ مقدّسِ منظومه هاى عشق
خورشید باستانى دل ها! خوش آمدى
همچون هماى عاطفه بر شانه جهان
از سایه سار خرّمِ طوبا خوش آمدى
اى همنشین ساقى كوثر كه جام توست
سرشار از شراب تولّا، خوش آمدى
در جمع بانوانِ به مصحف گرفته جاى
بر همدمىِّ مریم عذرا خوش آمدى
تا گردد از تو حاجت دل هاى ما روا
خاتون كلبه هاى تمنّا خوش آمدى
بگذار اى شهیده محبوب كردگار
گویم به غمگسارى مولا خوش آمدى
بانوى آب! نادره باغ آفتاب
در گستراى تشنگى ما خوش آمدى(2874)
پلى ز نور
اى بهشت از نور رویت، دلپذیر
خوبیَت، در هر دو عالم بى نظیر
گوهر پاكت به مریم، هم طراز
همچو مریم اهل راز، اهل نماز
چون نمازت مى شود یك پل ز نور
مى كند از آن، دعاهایت عبور
كن دعا تا خلق، انسان خو شوند
تا ملایك، جمله آمین گو شوند
كن دعا - اى عرش اعلى پایه ات -
بیش ز اهل خویش بر همسایه ات
از دعایت ابر غفران، اشك ریز
از دعایت، بحر رحمت موج خیز
اى امانت! اى جگر بندِ رسول!
فاطمه! صدّیقه! زهراى بتول!
گر نمى گفت از تو همسر یا پدر
كس نبود از حسب حالت باخبر(2875)
تسبیح فاطمه
توان واژه كجا و مدیح گفتن او
قلم قنارى گنگى ست در سرودن او
كشاندنش به صحارىِ شعر ممكن نیست
كمیت معجزه لنگ است پیش توسن او
چه دخترى! كه پدر پشت بوسه ها مى دید
كلید گلشن فردوس را به گردن او
چه همسرى! كه براى على به حظّ حضور
طلوع باور معراج داشت دیدن او
چه مادرى! كه به تفسیر درس عاشورا
حریم مدرسه كربلاست دامن او
بمیرم آن همه احساس بى تعلّق را
كه بار پیرهنى را نمى كشد تن او
دمى كه فاطمه تسبیح گریه بردارد
پیام مى چكد از چلچراغ شیون او
از آن ز دیده ما در حجاب خواهد ماند
كه چشم را نزند آفتابِ مدفن او(2876)
لطف بهاردارى
الا كه عطر دل انگیز یار دارى تو
صفاى شبنم و لطف بهار دارى تو
تو سرفرازترین نخل باغ توحیدى
كه از خلوص و یقین، برگ و بار دارى تو
به چلچراغ دل عارفان - على - سوگند
كه شعله ابدیّتْ شعار دارى تو
ستاره ها همه، پیمانه نوش نور تواَند
ز بس كه این همه آینه دار دارى تو
به گِرد شمعِ وجود تو، جاى پایى نیست
ز بس كه عاشق پروانه وار دارى تو
محبّت تو، نه تنها بود كلید بهشت
بهشت از تو بود، اختیار دارى تو
بلور اشك تو را مى برند دست به دست
چه دست و دامن گوهر نثار دارى تو!
چرا به رهگذر چشم ما، گذر نكنى
مگر چه خاطره از رهگذر دارى تو؟!
ز برگ برگ شقایق نوشته اند به خون
كه: عمر كوته و پرافتخار دارى تو
مدینه، با تو سرودِ سرور مى خواند
دگر به كلبه احزان چه كار دارى تو؟!
چه حاجت است به گل هاى ارغوانىِ باغ
كه گل به سینه خود یادگار دارى تو(2877)
گویاتر از همه
اى رتبه مقام تو، بالاتر از همه
آیینه جلال تو، گیراتر از همه
از سلسبیل و زمزم و، از آب زندگى
كوثر - كنار نام تو - زیباتر از همه
اى دختر رسالت و اى همسر على!
اى مادر امامت و والاتر از همه!
از دامن تو، نخل نجابت گرفت پا
سرسبز و باطراوت، رعناتر از همه
بت هاى سیم و زر، به كلامى شكسته شد
آنجا كه بود حرف تو، گویاتر از همه
تنها به روزگار، على را تو بوده یى
همْ سنگر عفیف و شكیباتر از همه
همراه و همنوا به فراز و نشیب ها
وقتى كه بود خسته و تنهاتر از همه
ماییم راهیان طریقت به پاى جان
در امتداد راه تو، پویاتر از همه
داریم چشم مرحمت از آستان تو
اى در حریم دوست، پذیراتر از همه(2878)
اسوه كامل
مریم از یك نسبتِ عیسى عزیز
از سه نسبت حضرت زهرا عزیز:
نور چشم رحمةً للعالمین
آن امام اوّلین و آخرین
آن كه جان در پیكر گیتى دمید
روزگار تازه آیین، آفرید
بانوى آن تاجدارِ (هَل أتى )
مرتضى، مشكلْ گشا، شیر خدا
پادشاه و كلبه یى ایوان او
یك حُسام و یك زِره، سامان او
مادرِ آن مركز پرگار عشق
مادرِ آن كاروانسالار عشق
آن یكى، شمع شبستان حرم
حافظ جمعیّت خیرُ الاُمم
تا نشیند آتش پیكار و كین
پشت پا زد بر سر تاج و نگین
وآن دگر، مولاى ابرار جهان
قوّت بازوى احرار جهان
در نواى زندگى، سوز از حسین
اهل حق، حرّیّت آموز از حسین
سیرت فرزندها، از اُمّهات
جوهر صدق و صفا، از اُمّهات
مزرع تسلیم را حاصل، بتول
مادران را اسوه كامل، بتول
نورى و هم آتشى، فرمانبرش
گم، رضایش در رضاى شوهرش
آن ادب پرورده صبر و رضا
آسیا گردان و لب: قرآن سُرا
گریه هاى او ز بالین، بى نیاز
گوهر افشاندى به دامان نماز
اشك او برچیده، جبریل از زمین
همچو شبنم ریخت بر عرش برین
رشته آیین حق، زنجیر پاست
پاسِ فرمانِ جنابِ مصطفى ست
ورنه گِرد تربتش گردیدمى
سجده ها بر خاك او، پاشیدمى(2879)
لیله قدر اولیاء
دختر فكر بكر من، غنچه لب چو وا كند
از نمكین كلام خود حقِّ نمك ادا كند
طوطىِ طبع شوخ من چون كه شكر شكن شود
كام زمانه را پر از شكّرِ جان فزا كند
بلبل نطق من ز یك نغمه عاشقانه اى
گلشن دهر را پر از زمزمه و نوا كند
خامه مشكساى من گر بنگارد این رقم
صفحه روزگار را مملكت ختا كند(2880)
مطرب اگر به این نمط ساز طرب كند گهى
دائره وجود را جنّت دلگشا كند
شمع فلك بسوزد از آتش غیرت و حسد(2881)
شاهد معنى من ار جلوه دلربا كند
وهم به اوجِ قدسِ ناموسِ اِلاه كى رسد؟
فهمِ كه نعتِ بانوى خلوت كبریا كند؟
ناطقه مرا مگر روح قدس كند مدد(2882)
تا كه ثناى حضرت سیّده نسا كند
فیض نخست و خاتمه نور جمال فاطمه
چشم دل از نظاره بر مبدأ و منتها كند
صورت شاهد ازل معنى حُسن لم یزل
وهم چگونه وصف آیینه حق نما كند
مطلع نور ایزدى، مبدأ فیض سرمدى
جلوه او حكایت از خاتم انبیا كند
بسمله(2883) صحیفه فضل و كمال و معرفت
بلكه گهى تجلّى از نقطه تحتِ «با» كند
دائره شهود را نقطه مُلتَقى بود(2884)
بلكه سزد كه دعوىِ لو كُشِفَ الغطا كند
حامل سرّ مستمر، حافظ غیب مستتر
دانش او احاطه بر دانش ماسوى كند
عین معارف و حكم، بحر مكارم و كرم
گاه سخا محیط را قطره بى بها كند
لیله قدر اولیا، نور نهار اصفیا
صبح جمال او طلوع از افق عُلا كند
بُضعه سیّد بشر، اُمّ ائمّه غُرَرْ
كیست جز او كه همسرى با شهِ لافتى كند؟
وحى نبوّتش نسب، جود و فتوّتش حسب
قصّه اى از مروّتش سوره «هل أتى » كند
دامن كبریاى او دسترس خیال نى
پایه قدر او بسى پایه به زیر پا كند
لوح قدر به دست او، كلك قضا به شست او
تا كه مشیّتِ الهیّه چه اقتضا كند
در جبروت، حكمران، در ملكوت، قهرمان
در نشئات كن فكان، حكم به ما تشا كند
غیب مصون نشانه پرده نشینى اش بُوَد
سرّ قدم حدیث از آن ستر و از آن حیا كند
نفخه قدس بوى او، جذبه انس خوى او
منطق او خبر ز «لاینطقُ عن هوى » كند
قبله خلق، روى او، كعبه عشق كوى او
چشم امید سوى او تا به كه اعتنا كند
بهر كنیزیش بُوَد زهره كمینه مشترى
چشمه خود شود اگر چشم سوى سُها كند
مفتقرا متاب رو، از در او به هیچ سو
زان كه مسِ وجود را فضّه او طلا كند(2885)
معصوم سوم :على بن ابى طالب(علیه السلام)
مقام: امام اوّل. نام مبارك: على(علیه السلام) . لقب: امیرالمؤمنین(علیه السلام) . نام پدر: عمران معروف به ابى طالب. نام مادر: فاطمه بنت اسد(علیها السلام). تاریخ ولادت: روز جمعه 13 رجب 30 سال بعد از عام الفیل. محل ولادت: مكه در خانه كعبه متولد شد. مدت امامت: 30 سال. تاریخ شهادت: 21 رمضان. سال شهادت: 41 هجرت. سبب شهادت: ابن ملجم مرادى به تحریك قطام. مدت عمر مبارك: 63 سال. محل شهادت: مسجد كوفه. محل دفن: نجف اشرف. تعداد فرزندان: 12 پسر و 16 دختر.
از یزید بن قعنب روایت شده كه گوید: من و عباس بن عبد المطلب و جمعى از قبیله «بنى عبد العزى» رو به روى خانه كعبه در مسجد الحرام نشسته بودیم كه ناگهان فاطمه بنت اسد كه درد زیمان او را ناراحت كرده بود، پدیدار گشته و نزد خانه آمد و گفت: «رب انى مؤمنة بك و بما جاء من عندك من رسل و كتب، و انى مصدقة بكلام جدى ابراهیم الخلیل، و انه بنى البیت العتیق، فبحق الذى بنى هذا البیت، و بحق المولود الذى فى بطنى لما یسرت على ولادتى؛ پروردگارا! من ایمان دارم به تو و به همه پیمبران و كتابهایى كه از سوى تو آمده، و گفتار جدّم ابراهیم خلیل را تصدیق دارم و به او كه این خانه كعبه را بنا كرد، پروردگارا! به حقّ همان كسى كه این خانه را بنا كرد و به حقّ این نوزادى كه در شكم من است كه ولادت او را بر من آسان گردان.»
یزید بن قعنب گوید: ناگهان دیدم قسمت پشت خانه كعبه شكافته شد و فاطمه به داخل خانه رفت و از دیدگاه ما پنهان گردید و دیوار خانه نیز (مانند نخست) به هم پیوست، ما كه چنان دیدیم، خواستیم قفل در را باز كنیم ولى در باز نشد و دانستیم كه (سرّى در این كار هست و این ماجرا) از جانب خداى تعالى است.
این مطلب به سرعت در شهر پیچید و مردم در سر هر كوى و برزن از آن بحث و گفتگو مى كردند و زنان پرده نشین نیز از این ماجراى شگفت انگیز باخبر شده و از آن سخن مى گفتند.
سه روز از ین ماجرا گذشت و چون روز چهارم شد، فاطمه از همان مكان بیرون آمد و على(علیه السلام) را در دست داشت و به مردم مى گفت: خداى تعالى مرا بر زنان پیش از خود برترى بخشید، زیرا آسیه دختر مزاحم خداى عزّ و جلّ را در مكانى پرستش كرد كه جز به صورت اضطرار و ناچارى نمى بیاستى پرستش او را نمود و مریم دختر عمران نخله خشك را حركت داد تا از آن رطب تازه خورد و من در خانه خدا رفتم و از روزى و میوه بهشتى خوردم و چون خواستم از خانه بیرون آیم هاتفى ندا كرد كه اى فاطمه نام این مولود را «على» بگذار كه خداى على اعلى فرمود: من نام او را از نام خود جدا كردم و به ادب خود ادب آموختم و من بر مشكلات علم خویش او را واقف ساختم و اوست كسى كه بتها را در خانه من مى شكند و اوست كسى كه بر پشت بام خانه ام اذان گوید و مرا تقدیس كند و واى به حال كسى كه او را دشمن داشته و نافرمانیش كند.(2886)
مولودىِ حضرت على(علیه السلام)
رحمت حق
اسداللَّه، در وجود آمد
در پس پرده، هر چه بود آمد
عالَم ممكنات، احیا شد
غَرَض خالِق و دود آمد
رمز خلقت، ظهور مطلق كرد
جمله ذرّات، در سجود آمد
پرده سرّ غیب، بالا رفت
علّت غایىِ وجود آمد
خانه زاد خدا على، از غیب
پرده برداشت، در شهود آمد
اسداللَّه، در جود آمد
در پسِ پرده هر چه بود آمد(2887)
خورشید دیگر
فلك امشب مگر ماهى دگر زاد
ز ماه خویش، ماهى خوب تر زاد
غلط گفتم، كه خورشید درخشان
كه مه یابد ز نورش زیب و فر زاد
شهنشاهى، بزرگى، نامدارى
كه شاهان بر رهش سایند سر، زاد
صدف آسا، جهان آفرینش
درخشان گوهرى والا گهر زاد
ز بعد قرن ها، گیتى هنر كرد
كه این سان قهرمانى با هنر زاد
پدرها بعد از این هرگز نبینند
كه دیگر مادرى این سان پسر زاد
فرى بر مادر نیكو سرشتش
غزال ماده، گفتى شیر نر زاد
نبودش بستگى گر با خداوند
چرا در خانه آن دادگر زاد؟
بشر بود و به خُلق و خو، خدا بود
خدا بود و به صورت چون بشر زاد(2888)
مهر ولایت
زِ هر شب مطرب ما ساز خوش تر مى زند امشب
به شادى نغمه هاى روح پرور مى زند امشب
فرشته جام مى بر دست انسان مى دهد امشب
زمین با آسمان ساغر به ساغر مى زند امشب
بشر روى زمین گردیده دست افشان و پا كوبان
ملك در عرش كف بر كف مكرّر مى زند امشب
به ناز و عشوه هر دم ساقى مه چهره مجلس
هزاران طعنه بر ماه و بر اختر مى زند امشب
به ساز زهره، مه در آسمان مستانه مى خندد
مگر ماه ولایت از افق سر مى زند امشب
نمى دانى چرا در آسمان ناهید مى خندد
على لبخند بر رخسار مادر مى زند امشب
على امشب حرم را محترم مى دارد از مقدم
كه جبریل امین گِرد حرم، پر مى زند امشب
سعادت كامیابى، عیش و عشرت خرّمى شادى
سراسر شیعیان را حلقه بر در مى زند امشب
ز شوق و عشرت و شادى همه پروانه جان ها
به گرد شمع رخسار على پر مى زند امشب
«مظاهر» با روانى شاد در این جشن فرخنده
دم از مولاى خود ساقى كوثر مى زند امشب(2889)
سبد سبد گل سرخ
دوباره عطر ولایت به مكّه پیچیده ست
از آن گلى كه به دامان كعبه روییده ست
نثار مقدم مولود كعبه، جبرائیل
سبد سبد گل سرخ از بهشت پاشیده ست
فضاى خانه حق، روشنى گرفت از آن
كه نور حق ز جبین على درخشیده ست
پى تلاوت قرآن على چو لب بگشود
نبى ز شوق، گل بوسه زان دهن چیده ست
به شوق آن كه نهد سر به خاك درگه او
كبوترِ دلِ ما سوى مكّه كوچیده است
بهشت را به على، ذات حق كرامت كرد
على كرامت حق را به شیعه بخشیده ست
على ست مهر جهانتاب عدل و آزادى
كه از ازل به جهان وجود تابیده ست
على اگر چه خروشد به پیش ظلم و ستم
دلش ز جوشش اشك یتیم جوشیده ست
دو گوهرند گرانقدر، حیدر و زهرا
كه قدر این دو گهر را خداى سنجیده ست
به چهره اشك على در نمازِ شب، همه شب
چو شبنمى ست كه بر برگ لاله غلطیده ست
به باغ طبع «وفائى» شكفت بار دگر
هر آن گلى كه به مدح على پسندیده است(2890)
صفاى كعبه
علیست، مرغ حق و كعبه آشیانه اوست
حریم عشق، پر از دلنشین ترانه اوست
پس از گذشت زمان ها، هنوز گوش بشر
به نغمه هاى دل انگیز عاشقانه اوست
زلال چشمه زمزم كجا و اشك على
صفاى این حرم از گریه شبانه اوست
از اوست خرمن دانش، از اوست آب حیات
كه مرغ روح غذایش ز آب و دانه اوست
علیست، محرم اسرار ربّ بى همتا
كلیددار و عطابخش هر خزانه اوست
بهشت، ماحضر سفره عطاى علیست
جهیم، سوزش یك ضرب تازیانه اوست
وسیله كرم ذات حق «یداللَّه» است
خداى هر چه ببخشد، على بهانه اوست
على به پلّه آخر رسید در ایمان
نبى سر است و، على پاى تا به شانه اوست
علیست خانه یكى با خداى بى همتا
درون بیت خدا، زادگاه و خانه اوست
علیست فرد نمودار خلقت كامل
كه عقل در عجب از خالقِ یگانه اوست
علیست آیت صبر خداى عزّوجل
همیشه در همه جا، صبر پشتوانه اوست
مقام صبر على برتر از تفكّر ماست
چو بى نظیر به عالم، غم زمانه اوست(2891)
على بود
تا صورت پیوند جهان بود، على بود
تا نقش زمین بود و زمان بود على بود
آن قلعه گشایى كه درِ قلعه خیبر
بركَنْد به یك حمله و بگشود، على بود
آن گُرد سرافراز، كه اندر ره اسلام
تا كار نشد راست نیاسود، على بود
آن شیر دلاور، كه براى طمع نفس
بر خوان جهان، پنجه نیالود على بود
این كفر نباشد، سخن كفر نه این است
تا هست على باشد و تا بود على بود
شاهى كه ولى بود و وصى بود، على بود
سلطان سخا و كرم و جود، على بود
هم آدم و هم شیث و هم ادریس و هم الیاس
هم صالح پیغمبر و داود، على بود
هم موسى و هم عیسى و هم خضر و هم ایوب
هم یوسف و هم یونس و هم هود، على بود
مسجود ملائك كه شد آدم، ز على شد
آدم چو یكى قبله و مسجود، على بود
آن عارف سجّاد، كه خاك درش از قدر
بر كُنگره عرش بیفزود، على بود
چندان كه در آفاق نظر كردم و دیدم
از روى یقین در همه موجود، على بود
آن كاشف قرآن كه خدا در همه قرآن
كردش صفت عصمت و بستود، على بود
سرّ دو جهان جمله ز پیدا و ز پنهان
شمس الحق تبریز كه بنمود على بود(2892)
آینه ذوالجلال
باده بده ساقیا! ولى ز خمِّ غدیر
چنگ بزن مطربا! ولى به یاد امیر
تو نیز اى چرخ پیر! بیا ز بالا به زیر
دادِ مسرّت بده، ساغر عشرت بگیر
***
بلبل نطقم چنان قافیه پرداز شد
كه زُهره در آسمان به نغمه دمساز شد
محیط كون و مكان، دایره ساز شد
سَرور روحانیان هو العلىُّ الكبیر
***
وادى خمّ غدیر، منطقه نور شد
یا ز كف عقل پیر، تجلّى طور شد
یا كه بیانى خطیر ز سرِّ مستور شد
یا شده در یك سریر قَرانِ شاه و وزیر
***
چون به سرِ دست شاه، شیر خدا شد بلند
به تارك مهر و ماه، ظلِّ عنایت فكند
به شوكت فرّ و جاه، به طالعى ارجمند
شاه ولایت پناه، به امر حق شد امیر
***
مژده! كه شد میر عشق، وزیر عقل نخست
به همّت پیر عشق، اساسِ وحدت، دُرست
به آب شمشیر عشق، نقش دوئیَّت بشست
به زیر زنجیر عشق، شیر فلك شد اسیر
***
فاتح اقلیمِ جود به جاى خاتم نشست
یا به سپهرِ وجود، نیّر اعظم نشست
یا به محیط شهود مركز عالم نشست
روى حسود عنود سیاه شد همچو قیر
***
جلوه به صد ناز كرد لیلى حسن قِدَم
پرده ز رُخ باز كرد بدْر منیر ظُلَم
نغمه گرى ساز كرد معدن كلِّ حِكم
یا سخن آغاز كرد عنِ اللَّطیفِ الخبیر:
***
به هر كه مولا منم، علیست مولاى او
نسخه أسما منم، علیست طغراى او
سرِّ معمّا منم، علیست مَجْلاى او
محیط انشا منم، على مَدار و مدیر
***
طور تجلّى منم، سینه سینا علیست
سرِّ انا اللَّه منم، آیت كبرا علیست
درّه بیضا منم، لؤلؤ لالا علیست
شافع عقبى منم، على مُشار و مُشیر
***
حلقه افلاك را، سلسله جنبان علیست
قاعده خاك را، اساس و بنیان علیست
دفتر ادراك را، طراز و عنوان علیست
سیّد لولاك را، على وزیر و ظهیر
***
دایره كن فكان، مركز علم علیست
عرصه كون و مكان، خطّه رزم علیست
در حرم لامكان خلوت بزم علیست
روى زمین و زمان به نور او مُستَنیر
***
یوسف كنعان عشق، بنده رخسار اوست
خضر بیابان عشق، تشنه گفتار اوست
موسىِ عمران عشق، طالب دیدار اوست
كیست سلیمان عشق بر درِ او؟ یك فقیر
***
اى به فروغ جمال، آینه ذوالجلال
(مفتقرِ) خوشْ مقال، مانده به وصف تو، لال
گرچه بُراق خیال، در تو ندارد مجال
ولى ز آب زلال، تشنه بود ناگزیر(2893)
عدالت مظلوم
على كه بى گل رویش، جهان قوام نداشت
بدون پرتو او، روشنى و دوام نداشت
قسم به عشق و محبّت، پس از رسول خدا
وجود هیچ كس این قدر فیض عام نداشت
اگر به حرمت این خانه زاد كعبه نبود
سحاب رحمت حق بارِش مدام نداشت
سواد چشم على را اگر نمى بوسید
به راستى حجرالاسود، استلام نداشت
على مقیم حرم خانه صبورى بود
كه داشت منزلت و دعوى مقام نداشت
اگر چه دست كریمش پناه مردم بود
و هیچ روز نشد شب، كه بار عام نداشت
چشیده بود على طعم فقر را همه عمر
به غیر نان و نمك سفره اش طعام نداشت
اگر چه بود زره بر تن على بى پشت
اگر چه تیغه شمشیر او نیام نداشت
به بردبارى این بت شكن، مدینه گریست
كه داشت قدرت و تصمیمِ انتقام نداشت
على عدالت مظلوم بود و تنها ماند
دریغ، امّت او شرم از این امام نداشت(2894)
كلام تو یا مرتضى على!
ذكر منست نام تو یا مرتضى على
من كیستم غلام تو یا مرتضى على
شكر خدا كه سایه فكند است بر سرم
اقبال مستدام تو یا مرتضى على
هر حكمتى كه هست كلام مجید را
درج است در كلام تو یا مرتضى على
بهر نجات بر همه چون طاعت خدا
فرض است احترام تو یا مرتضى على
مانند كعبه معبد انس و ملائك است
هر جا بود مقام تو یا مرتضى على
در هر غرض كه مى طلبد از فلك كسى
شرط است اهتمام تو تو یا مرتضى على
هر لحظه مى رسد به فضولى هزار فیض
از خوان لطف عام تو یا مرتضى على(2895)
شب و على
على آن شیر خدا، شاه عرب
الفتى داشته با این دل شب
شب ز اسرار على آگاه ست
دل شب، محرم سرُّ اللَّه ست
شب، على دید، به نزدیكى دید
گرچه او نیز به تاریكى دید
شب شنفته ست مناجات على
جوشش چشمه عشق ازلى
شاه را دیده به نوشینىِ خواب
روى بر سینه دیوار خراب
قلعه بانى كه به قصر افلاك
سر دهد ناله زندانى خاك
اشكبارى كه چو شمع بیزار
مى فشاند زر و مى گرید زار
دردمندى كه چو لب بگشاید
در و دیوار به زنهار آید
كلماتش، چو دُر آویزه گوش
مسجد كوفه هنوزش مدهوش
فجر تا سینه آفاق شكافت
چشم بیدار على خفته نیافت
روزه دارى كه به مُهر اَسحار
بشكند نان جوین افطار
ناشناسى كه به تاریكىِ شب
مى برد شام یتیمان عرب
پادشاهى كه به شب بُرقع پوش
مى كشد بار گدایان بر دوش
تا نشد پردگى آن سرِّ جلى
نشد افشا كه على بود على
شاهبازى كه به بال و پرِ راز
مى كند در ابدیّت پرواز
شهسوارى كه به برق شمشیر
در دل شب بشكافد دل شیر
عشقبازى كه هماغوش خطر
خفت در خوابگه پیغمبر
آن دم صبح قیامتْ تأثیر
حلقه در شد از او دامنگیر
دست در دامن مولا زد در
كه: على! بگذر و از ما مگذر
شال شه وا شد و دامن به گرو
زینبش دست به دامان كه: مرو!
شال مى بست و ندایى مبهم
كه: كمر بند شهادت، محكم!
پیشوایى كه ز شوق دیدار
مى كند قاتل خود را بیدار
ماه محراب عبودیّت حق
سر به محراب عبادت، منشق
مى زند پس، لب او كاسه شیر
مى كند چشم اشارت به اسیر
چه اسیرى؟! كه همان قاتل اوست
تو خدایى مگر اى دشمن دوست؟!
در جهانى همه شور و همه شر
(ها علىٌّ بشرٌ كیفَ بشر؟)
كفن از گریه غسّال، خجل
پیرهن از رخ وصّال خجل
شبروان، مست ولاى تو على!
جان عالم به فداى تو على!(2896)
معصوم چهارم :حسن بن على (علیه السلام)
مقام: امام دوّم. نام مبارك: حسن (علیه السلام) . لقب: مجتبى (علیه السلام) . كنیه:ابومحمد (علیه السلام) . نام پدر: على(علیه السلام) . نام مادر: فاطمه (علیها السلام). تاریخ ولادت: 15 رمضان. سال ولادت: سوم هجرى. مدت عمر شریف: 47 سال. مدت امامت: 10 سال. تاریخ شهادت: 28 صفر یا 7 صفر سنه 50 هجرى. سبب شهادت: به تحریك معاویه توسط همسرش جعده. محل شهادت: مدینه منوره. محل دفن: مدینه، قبرستان بقیع. همسران: 1 - ام بشیر بنت ابن مسعود 2 - حوله بنت منظور 3 - ام اسحاق بنت طلحه 4 - جعده بنت اشعث بن قیس. تعداد فرزندان: 8 پسر و 7 دختر.
داستان ولادت به گونه اى كه در روایات شیخ صدوق(قدس سره) )در امالى و علل و عیون اخبار الرضا(علیه السلام) و روایات دیگر محدّثین شیعه و اهل سنّت آمده و از امام سجاد(علیه السلام) روایت شده این گونه است كه فرمود: چون فاطمه(علیها السلام) فرزندش حسن را به دنیا آورد، به پدرش على(علیه السلام) عرض كرد: نامى براى او بگذار، على(علیه السلام) فرمود: من چنان نیستم كه در مورد نامگذارى او به رسول خدا پیشى گرفته و سبقت جویم. در این وقت رسول خدا(صلى الله علیه و آله) بیامد، و آن كودك را در پارچه زردى پیچیده، به نزد آن حضرت بردند. حضرت فرمود: مگر من به شما نگفته بودم كه او را در پارچه زرد نپیچید؟ سپس آن پارچه را به كنارى افكند و پارچه سفیدى گرفته و كودك را در آن پیچید، آنگاه رو به على(علیه السلام) كرده فرمود: آیا او را نامگذارى كرده اى؟ عرض كرد: من در نامگذارى وى به شما پیشى نمى گرفتم! رسول خدا(صلى الله علیه و آله) فرمود: من هم در نامگذارى وى بر خدا سبقت نمى جویم! در این وقت خداى تبارك و تعالى به جبرئیل وحى فرمود كه براى محمد پسرى متولد شده، به نزد وى برو و سلامش برسان و تبریك و تهنیت گوى و به وى بگو: براستى كه على نزد تو به منزله هارون است از موسى، پس او را به نام پسر هارون نام بنه! جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوى خداى تعالى به وى تهنیت گفت و سپس اظهار داشت: خداى تبارك و تعالى تو را مأمور كرده كه او را به نام پسر هارون نام بگذارى. رسول خدا(صلى الله علیه و آله) پرسید: نام پسر هارون چیست؟ عرض كرد: «شبر». فرمود: زبان من عربى است؟ عرض كرد: نامش را «حسن» بگذار، و رسول خدا(صلى الله علیه و آله) او را حسن نامید...(2897) در روایات بسیارى از طریق اهل سنّت آمده كه این دو نام شریف «حسن» و «حسین» در جاهلیّت سابقه نداشته و از نامهاى بهشتى است، و متن یكى از آن روایات كه طبرى در كتاب ذخائر العقبى روایت كرده، این گونه است كه عمران بن سلیمان گفته: «الحسن و الحسین اسمان من اسماء اهل الجنة، ما سمیت بهما فى الجاهلیة(2898)؛ حسن و حسین دو نام از نامهاى اهل بهشت است كه در زمان جاهلیّت سابقه نداشته است.» در تاریخ آمده كه رسول خدا(صلى الله علیه و آله) هنگام ولادت امام حسن(علیه السلام) گوسفندى براى او عقیقه كرد و به قابله نیز یك ران گوسفند و یك دینار طلا بخشید؛ سپس موى سر او را تراشید و فرمود كه هم وزن آن نقره صدقه بدهند.(2899)
مولودى امام مجتبى(علیه السلام)
كتاب حُسن خدا
امشب كتاب حسن خدا، باز مى شود
چشم عزیز فاطمه، تا باز مى شود
حسن ازل، تجلّى زیباترى كند؟
یا پرده از جمال خدا باز مى شود؟
آیات قدرت، از همه سو جلوه مى كند
درهاى رحمت، از همه جا باز مى شود
نخلى ز نخل هاى امامت، كند قیام
رازى ز رازهاى بقا، باز مى شود
تا دیدگان نور دل و دیده بتول
بر چهره رسول خدا باز مى شود
فریا مى زنند ز شادى فرشتگان
كامشب درِ بهشت خدا، باز مى شود
ریحانه رسول خدا كز شمیم آن
گل هاى عشق و صبر و رضا باز مى شود
زیباترین شكوفه نخل مقاومت
در بوستان مهر و وفا باز مى شود
چشم علىّ و فاطمه بیند چو آن جمال
لب هایشان به حمد و ثنا، باز مى شود
این است آن كه از اثر حُسن رأى او
بس پرده ها ز روى ریا، باز مى شود
هر عقده كز معاویه در كار دین فتد
از رأى او، به صلح و صفا باز مى شود
از شعله هاى داغ دل آن امام صلح
راه قیام كرب و بلا باز مى شود
اى یادگار ماه خدا! كز فروغ تو
راز كمال ماه خدا، باز مى شود
تو برترین كریمى و در عالم وجود
هر عقده یى به دست شما باز مى شود
دشمن، چو دوست بهره بَرَد از كرامتت
وقتى تو را بساط عطا، باز مى شود
قدر تو، ناشناخته مانَد اى جمال صبر!
این راز بسته، روز جزا باز مى شود
من زنده ام به بوى تو و از نگاه تو
گل از گلِ وجودِ مرا باز مى شود(2900)
هیچ گذشتى چو گذشتِ تو نیست
اى علوى ذات و خدایى صفات
صدرنشین همه كاینات
سیّد و سالار شباب بهشت
دست قضا و قلم سرنوشت
زاده طوبى و بهشت برین
نور خدا در ظلمات زمین
نور دل و دیده ختمى مآب
سایه اى از پرتو تو آفتاب
علّت غایىِّ همه ممكنات
عمر ابد داده به آب حیات
پاك ترین گوهر نسل بشر
جنّ و ملك بر قدمش سوده سر
صاحب عنوان بشیر و نذیر
بر فلك وحى سراج منیر
آینه پاك كه نور خدا
تابد از این آینه بر ما سوا
باب تو سر سلسله اولیاست
چشم پر از نور خدا مرتضى ست
مادر تو دختِ پیمبر بُوَد
آیه اى از سوره كوثر بُوَد
پرده نشین حرم كبریا
فاطمه آن زُهره زهراى ما
عاشق كل، حضرت سلطان عشق
خون خدا، شاه شهیدان عشق
با تو ز یك گوهر و یك مادر است
ظلِّ خدایىِّ تواَش بر سر است
سینه سیناى شما طور وحى
نور شما شاخه اى از نور وحى
در رمضان ماه نشاط و سرور
ماه دعا، ماه خدا، ماه نور
نورفشان شد ز دو سو آسمان
در دو افق تافت دو خورشید جان
وحى خدا از افق ایزدى
نور حَسَن از افق احمدى
مشك و گلابى به هم آویختند
در قدح اهل ولا ریختند
اى رمضان از تو شرف یافته
نور تو بر جبهه او تافته
نیمه ماه رمضان عزیز
گیسوى مشكین تو شد مشك بیز
نور خدا تافت از آن روى ماه
خاصّه از آن چشم درشت سیاه
سرخىِ گل عكس گل روى توست
طلعت شب سایه گیسوى توست
روز كه خورشید درخشان صبح
سر زند از چاك گریبان صبح
سرخى آن نور و پگاه سپید
روى افق نقش تو آید پدید
اى رخ تو در رمضان بدر ما
هر سر موى تو شب قدر ما
دیده كه بى نور تو شد، كور به
سر كه نه در پاى تو، در گور بِهْ
بعد على شاخص عترت تویى
وارث میراث نبوّت تویى
مصلحت ملّت اسلام و دین
كرد تو را گوشه غُزلت نشین
هیچ گذشتى چو گذشت تو نیست
آن كه ز شاهى بكشد دست، كیست؟
صبر هم از صبر تو بى تاب شد
كوزه شد و زهر شد و آب شد
ملّت اسلام كه پاینده باد
مشعل توحید كه تابنده باد
هر دو رهین خدمات تواند
شكر گزارنده ذات تواند
تا ابد اى خسرو والا مقام
بر تو و بر دین محمّد سلام
كلك «ریاضى» كه گهر ریز شد
زان نظر مرحمت آمیز شد(2901)
سوره صبر
اگر یك تبسّم، حسن مى شدیم
مُرید خصال حسن مى شدیم
دل روشنش را ورق مى زدیم
و با نور او هم سخن مى شدیم
ز بوى كرامات او چون بهار
شكوفا و گل پیرهن مى شدیم
به باغ جمالش، قدم مى زدیم
شبى بلبل آن چمن مى شدیم
براى پراكندن عطر او
جهانگرد، چون نسترن مى شدیم
چو گیسوى عرفان، به دست حسن
شكن، در شكن، در شكن مى شدیم
براى تماشاى صبر خدا
به گِرد حسن، انجمن مى شدیم
ز او مى گرفتیم، ما مشق نور
به تعلیم او، شب شكن مى شدیم
چو او، بر هوس بانگ «لا» مى زدیم
«بلى» گوى عشق كهن مى شدیم
حسن، فصل پیوند دل هاى ماست
بدون حسن، «ما» و «من» مى شدیم
نبودیم اگر بسته مِهر او
به مولا قسم، ریشه كن مى شدیم
حسن سیرتان، وارث آدمند
چه خوب است ما هم، حسن مى شدیم(2902)
آینه از فرط تجلّى شكست
دفتر ایجاد چو روز ازل
رفت به توشیحِ حقِ لم یزل
در كف قدرت قلم نور داشت
دیده به دیباچه منشور داشت
نام تو را دیده و ممهور كرد
مُهر تو را زینت منشور كرد
نادره فرمان مشیّت شمول
كرد اشارت چو به خلق عقول
پرتو ادراك تو هر سو كه تافت
عقل سراسیمه به آن سو شتافت
تا شود از دولت عین الیقین
خرمن ادراك تو را، خوشه چین
اى صمدى خصلت و ایزد جلال
وى علوى صولت و احمد جمال
طاق دو ابروى تو نزد عقول
منحنى قوس صعود و نزول
متّصل از جذبه تو كاف و نون
منفصل از نهى تو، عقل و جنون
عشق چو از غیب پدیدار شد
حُسن به حسن تو گرفتار شد
حُسن شد از باده عشقت ز دست
دست وِرا حُسن تو از پشت بست
حُسن سه حرف است و در این حرف نیست
جز سه رقم باده در این ظرف نیست
مستى «ملك» و «ملكوت» از تو باد
باده به جام جبروت از تو باد
حُسن تو در این سه جهان ساقى است
در كف او، جام هوالباقى است
تا به كفِ حُسن تو این جام هست
هر سه جهان است از این باده مست
زهر كجا؟ جُعده كجا؟ او كجا؟
غیر كجا و حرم هو كجا؟
قطره كجا راه به دریا برد
اسم كجایى پى به مسمّى برد؟
هستى ظل، بسته به نور است، نور
سایه كه بى نور ندارد ظهور
چون كه زدم غوطه به دریاى فكر
تا به كف آرم دُر مضمونِ بكر
هاتفى از خلوت لاهوتیان
آمد و رو كرد به ناسوتیان
گفت: خداوند علیم و غفور
كرد در این آینه از بس ظهور
تاب نیاورده و از پا نشست
آینه از فرط تجلّى شكست!
ذكر ملك شد پس از آن از مَحَن:
یا حسن و یا حسن و یا حسن(2903)
محرم اسرار
مرغ دل آواى چمن مى زند
چنگ توسّل به حسن مى زند
باز كه هنگامه بشكفتن است
با گل روى تو سخن گفتن است
گل كه بگفتم تو ز گل بهترى
چون گل گلخانه پیغمبرى
غنچه ز لبخند تو وا مى شود
خاك ز لطف تو طلا مى شود
ماه بگویم به تو یا آفتاب
اى پسر باادب بوتراب
یا حسن از حُسن، تو مستحسنى
فاطمه مى گفت كه روح منى
اى ز همه خوبتران خوب تر
پیش خدا از همه محبوب تر
پیر خرابات معانى تویى
حجّت حق، حیدر ثانى تویى
خضر لب عطشان مى ساغرت
دهر طفیل پدر مادرت
نسخه چو سقراط نویسد خطاست
نسخه تو عافیت است و شفاست
ناصیه ات مطلع الانوار عشق
سینه تو مخزن الاسرار عشق
خال سیاهت حجرالاسود است
بوسه گه قبله و نُه گنبد است
شیعه كه دیوانه و مفتون توست
اى پسر فاطمه ممنون توست
فاطمه را نور دو عینى حسن
محرم اسرار حسینى حسن
نام تو ما را دو جهان آبروست
مرحمتى كن كه بقیع آرزوست
گوشه چشمى تو به خوش زاد كن
این دل محنت زده را شاد كن(2904)
آفتاب همیشه هستى!
واژه افتخار - نامت - سبز
عطرت، اندیشه ات، كلامت سبز
اى سرود شكفتن گل ها!
نغمه ات آشنا، سلامت سبز
مى شناسى صفاى آینه را
مثل آیینه ها، مرامت سبز
امتداد زلال دریایى
موج در موج هر پیامت سبز
مستم از باده محبّت تو
سبزم از جرعه مُدامت، سبز
قاصد صبح روشن فردا!
لحظه ها، از طنینِ گامت سبز
از تو برپاست، راه و رسم وفا
اى سراپا وفا! قیامت سبز
ارتباط تو با خدا، سبزست
عزّتت سبز! احترامت سبز!
آفتابِ همیشه هستى!
زندگى مى شود به نامت، سبز(2905)
حُسنِ حَسَن
ماه ما، در نیمه ماه خدا پیدا شده
بنگرش ماه خدا روشن ز ماه ما شده
گشته در این ماه یك ماه مبارك تابناك
زین سبب ماه مبارك ماه بى همتا شده
آفتاب و ماه از نور جمالش مستنیر
قامت چرخ از قیام قامت او تا شده
روح و ریحان محمّد، سروِ بستان على
زینت آغوش ناز زهره زهرا شده
سبط اكبر سرور جمع جوانان بهشت
كز ازل فرمان فرماندارایش امضا شده
خسرو شیرین زبان و شهد لب، شكّر سخن
نوبر و نوشین روان و نوگل و زیبا شده
نام نیكویش حسن، خُلقش حسن، خویش حسن
حُسن سر تا سر، ز پا تا سر، ز سر تا پا شده
آنچه خوبان جهان دارند از حُسن و جمال
جمله در وجه حسن بر وجه احسن جا شده
شه شده شاهد شده، ره شده رهبر شده
سر شده سردار گشته، مه شده مولا شده
مجمع اسماء حُسنى را كه «فَدْعُوهُ بهاست»
مظهر نصّ «لَهُ الأسماء وَالْحُسنى » شده
لمعه یى از پرتو روى نكویش «وَالضّحى »
تار مویش لامِ «وَاللَّیْلِ اِذا یَغْشى » شده
از نگاه چشم مستش حور، حیران در قصور
قهرمان «یَعْلَمُ الْجَهْرُ وما یَخْفى » شده
بر دم عیسى دمیده تا مسیحا دم شده
دست موسى را گرفته تا یدِ بیضا شده
همچو جدّش مصطفى پیشانى نورانیش
نقش نور «سَبِّحِ اسْمَ رَبّك الأَعْلى » شده
همچو بابش مرتضى چون ماه در شب هاى تار
نوربخشِ بى چراغان شب یلدا شده
خوان جودش «رَبّنا اَنْزل عَلَینا مائده»
نان بى مَنُّ واَذایَشْ مَنّ والسّلوى شده
طاق ابروى خَمش بر آن خمِ ابرو قسم
در ره معراج ما چون مسجد الاقصى شده
نسل پاك احمد و حیدر، حسین است و حسن
این دو دریا، بار دیگر باز یك دریا شده
جاى پیغمبر حسن، جان على باشد حسین
زین دو نور، انوارِ نیكانِ جهان انشا شده
هر كه در حُسنِ حَسَنْ، حُسن خُداوندى ندید
روزِ دید، از دیدن دادار نابینا شده(2906)