بى نیازى و نیازمندى هر دو با هم
«الامام علی(علیه السلام) فیما رواه الامام الصّادق(علیه السلام) : كان أمیر المؤمنین(علیه السلام) یقول: لیجتمع فی قلبك الافتقار إلى النّاس و الاستغناء عنهم، فیكون افتقارك إلیهم فی لین كلامك و حسن بشرك. و یكون استغناؤك عنهم فی نزاهة عرضك و بقاء عزّك؛(2725) امام على(علیه السلام) به روایت امام جعفر صادق(علیه السلام) : امیر المؤمنین(علیه السلام) مى فرمود: باید در قلب تو نیازمندى به مردم و بى نیازى از ایشان هر دو با هم جمع باشد: نیازمندى به این معنى كه با آنان نرم سخن گویى و گشاده رو باشى، و بى نیازى به این معنى كه عرض خویش نبرى و عزّت خود را پاس دارى (و از هیچ كس هیچ چیز نخواهى).»
عزّت به بى نیازى است
«الإمام الصّادق(علیه السلام) : شرف المؤمن قیام اللّیل، و عزّه استغناؤه عن النّاس؛(2726) امام صادق(علیه السلام) : شرف مؤمن به قیام (براى نماز) در شب است، و عزّت او به بى نیازى از مردم.»
آزمندى یعنى فقر
«الإمام الصّادق(علیه السلام) : طلب الحوائج إلى النّاس استلاب للعزّ، و مذهبة للحیاء؛ و الیأس ممّا فی أیدی النّاس عزّ للمؤمن فی دینه. و الطّمع هو الفقر الحاضر؛(2727) امام صادق(علیه السلام) : نیازهاى خود را از مردم خواستن، سبب از دست رفتن عزّت و نابود گشتن شرم و حیاست؛ و نومیدى از آنچه در دست مردمان است، مایه عزّت مؤمن در دین او است. و آزمندى یعنى همان فقر (و نیازمند بودن به دیگران).»