بى نیازى خداوند
«اللَّهُ الصَّمَدُ؛(2716) خداوندى است كه همه نیازمندان قصد او مى كنند.»
امتحان الهى یا نیازمندى
«وَ كَذَلِكَ فَتَنَّا بَعْضَهُم بِبَعْضٍ لِّیَقُولُواْ أَ هَؤُلَاءِ مَنَّ اللَّهُ عَلَیْهِم مِّن بَیْنِنَا أَ لَیْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِالشَّكِرِینَ؛(2717) و این چنین بعضى از آنها را با بعض دیگر آزمودیم (توانگران را بوسیله فقیران) تا بگویند: «آیا اینها هستند كه خداوند از میان ما (برگزیده، و) بر آنها منّت گذارده (و نعمت ایمان بخشیده است؟!» آیا خداوند، شاكران را بهتر نمى شناسد؟!»
آزمایش انسان
«فَأَمَّا الْانسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَئهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّى أَكْرَمَنِ؛ وَ أَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَئهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّى أَهَنَنِ؛ كَلاَّ بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْیَتِیمَ؛(2718) امّا انسان هنگامى كه پروردگارش او را براى آزمایش، اكرام مى كند و نعمت مى بخشد (مغرور مى شود و) مى گوید: «پروردگارم مرا گرامى داشته است! و امّا هنگامى كه براى امتحان، روزیش را بر او تنگ مى گیرد (مأیوس مى شود و) مى گوید: «پروردگارم مرا خوار كرده است! چنان نیست كه شما مى پندارید شما یتیمان را گرامى نمى دارید.»