یارى مردم در امر نبوّت
«الامام الحسین(علیه السلام) : اللهم! انّك تعلم أنه لم یكن ما كان منّا تنافسا فی سلطان و لا التماسا من فضول الحطام، و لكن لنری المعالم من دینك، و نظهر الإصلاح فی بلادك، و یأمن المظلومون من عبادك، و یعمل بفرائضك و سننك و احكامك. فانّكم إن لا تنصرونا و تنصفونا، قوی الظّلمة علیكم، و عملوا فی إطفاء نور نبیّكم. و حسبنا اللَّه و علیه توكّلنا و الیه أنبنا و الیه المصیر؛(2599) امام حسین(علیه السلام) : خدایا! تو مى دانى كه قصد ما رقابت براى دست یافتن به قدرت یا زیادتخواهى مال دنیا نبود، بلكه براى آن بود كه نشانه هاى دین تو را به دیگران بنمایانیم، و با قدرت دست به اصلاح سرزمینها زنیم، تا بندگان ستمدیده ات ایمن شوند، و به واجبات و مستحبات و احكام دین تو عمل شود. پس اى مردم! اگر شما به یارى ما برنخیزید و داد ما را ندهید، این ستمگران بر شما چیره خواهند گشت، و در خاموش كردن نور پیامبر (و از میان بردن احكام قرآن) خواهند كوشید. البته خدا ما را بس است، ما بر او توكّل كردیم، و به آستان او روى آوردیم، كه بازگشت همه به سوى او است.»
استوارى محمد(صلى الله علیه و آله) در رسالتش
«الامام علی(علیه السلام) : أرسله داعیا الى الحق، و شاهدا على الخلق، فبلّغ رسالات ربّه، غیر وان و لا مقصّر؛ و جاهد فی اللَّه اعداءه غیر واهن و لا معذّر، إمام من اتّقى، و بصر من اهتدى؛(2600) امام على(علیه السلام) : خداوند محمد را فرستاد تا دعوتگر مردمان به حق و گواه بر خلق باشد. و او پیامهاى پروردگار خویش را -بى سستى و كوتاهى- به مردمان رسانید، و بى آنكه ضعفى نشان دهد یا به بهانه اى متوسل شود، در راه خدا با دشمنان او كارزار كرد؛ او پیشواى پرهیزگاران بود، و چشم كسانى كه خواستار رسیدن به راه راست بودند.»
پناه مردم در برابر دشمن
«الامام علی(علیه السلام) : كنّا إذا احمرّ البأس و لقی القوم، إتّقینا برسول اللَّه؛ فما یكون احد اقرب الى العدوّ منه؛(2601) امام على(علیه السلام) : چنان بودیم كه چون جنگ سخت و خونریز مى شد، و نبرد صورت مغلوبه پیدا مى كرد، به پیامبر خدا پناه مى بردیم، و (در چنین احوالى) هیچ یك از ما به دشمن نزدیكتر از او نبود.»