طبابت بیمارى روحى مردم
«الامام علی(علیه السلام) : طبیب دوّار بطبّه، قد أحكم مراهمه، و أحمى مواسمه، یضع من ذلك حیث الحاجة الیه: من قلوب عمی، و آذان صمّ، و ألسنة بكم، متتبّع بدوائه مواضع الغفلة، و مواطن الحیرة؛(2597) امام على(علیه السلام) : (پیامبر یا جانشین او) پزشكى (روحانى) است كه با پزشكى خود (براى درمان بیماران روحى) دوره گردى مى كند؛ مرهمهاى خود را به خوبى درهم آمیخته، و اسباب داغ كردن خود را نیكو گرم كرده است، و آنها را هر جا كه مورد نیاز باشد مى نهد: در دلهاى كور، و گوشهاى كر، و زبانهاى گنگ؛ با داروهاى خود به جستجوى هر جا غفلت است (و هر كس غافل) و هر جا حیرت است (و هر كس حیران)، بر مى خیزد.»
شایستگى نبوّت و رسالت
«الامام علی(علیه السلام) : اجعل شرائف صلواتك و نوامی بركاتك على محمد عبدك و رسولك، الخاتم لما سبق، و الفاتح لما انغلق، و المعلن الحقّ بالحقّ، و الدافع جیشات الأباطیل، و الدامغ صولات الأضالیل؛ كما حمّل فاضطلع، قائما بأمرك، مستوفزا فی مرضاتك، غیر ناكل عن قدم، و لا واه فی عزم، واعیا لوحیك، حافظا لعهدك، ماضیا على نفاذ أمرك، حتى أورى قبس القابس، و أضاء الطّریق للخابط، و هدیت به القلوب بعد خوضات الفتن و الآثام، و أقام موضحات الاعلام، و نیّرات الاحكام؛(2598) امام على(علیه السلام) : خدایا! شریفترین درودها و وافرترین بركتهاى خود را بر محمد بنده و فرستاده ات فرست، كه پایان دهنده رسالتهاى پیشین و گشاینده درهاى بسته بود، و حق را به حق آشكار ساخت، و جوش و خروش باطلها را فرونشاند، و صولت و سطوت گمراهیها را شكست، و بار رسالت را به شایستگى بر دوش كشید؛ به فرمان تو، چونان كه باید قیام كرد، و آنچه را كه موجب خرسندى تو بود به شتاب به انجام رسانید، از كارزار كردن بیمى نداشت، و در پیش رفتن در راه تو هیچ سستى نشان نداد؛ وحى تو را آن گونه كه شایسته بود دریافت، و پیمان تو را آن چنان كه بایسته بود نگاه داشت؛ در راه روان كردن فرمان تو چندان پیش رفت كه شعله هدایت را براى طالبان هدایت برافروخت، و راه را براى راه گم كردگان روشن ساخت، و دلها را پس از فرو افتادن در فتنه ها و گناهها به راه آورد، و نشانه هاى آشكار راه راست را برافراشت، و احكام روشنى بخش را بپا داشت.»
یارى مردم در امر نبوّت
«الامام الحسین(علیه السلام) : اللهم! انّك تعلم أنه لم یكن ما كان منّا تنافسا فی سلطان و لا التماسا من فضول الحطام، و لكن لنری المعالم من دینك، و نظهر الإصلاح فی بلادك، و یأمن المظلومون من عبادك، و یعمل بفرائضك و سننك و احكامك. فانّكم إن لا تنصرونا و تنصفونا، قوی الظّلمة علیكم، و عملوا فی إطفاء نور نبیّكم. و حسبنا اللَّه و علیه توكّلنا و الیه أنبنا و الیه المصیر؛(2599) امام حسین(علیه السلام) : خدایا! تو مى دانى كه قصد ما رقابت براى دست یافتن به قدرت یا زیادتخواهى مال دنیا نبود، بلكه براى آن بود كه نشانه هاى دین تو را به دیگران بنمایانیم، و با قدرت دست به اصلاح سرزمینها زنیم، تا بندگان ستمدیده ات ایمن شوند، و به واجبات و مستحبات و احكام دین تو عمل شود. پس اى مردم! اگر شما به یارى ما برنخیزید و داد ما را ندهید، این ستمگران بر شما چیره خواهند گشت، و در خاموش كردن نور پیامبر (و از میان بردن احكام قرآن) خواهند كوشید. البته خدا ما را بس است، ما بر او توكّل كردیم، و به آستان او روى آوردیم، كه بازگشت همه به سوى او است.»