سنّت نوشتن نام خدا در صدر نامه
«قَالَتْ یَأَیُّهَا الْمَلَؤُاْ إِنِّى أُلْقِىَ إِلَىَّ كِتَبٌ كَرِیمٌ؛ إِنَّهُ مِن سُلَیْمَنَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ؛(2556) (ملكه سبا) گفت: «اى اشراف! نامه پرارزشى به سوى من افكنده شده! این نامه از سلیمان است، و چنین مى باشد: به نام خداوند بخشنده مهربان.»
اهمیّت نامگذارى
«إِذْ قَالَتِ الْمَلَئكَةُ یَمَرْیَمُ إِنَّ اللَّهَ یُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِّنْهُ اسْمُهُ الْمَسِیحُ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ وَجِیهًا فِى الدُّنْیَا وَ الاَخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ؛(2557) (به یاد آورید) هنگامى را كه فرشتگان گفتند: «اى مریم! خداوند تو را به كلمه اى [وجود با عظمتى ]از طرف خودش بشارت مى دهد كه نامش «مسیح، عیسى پسر مریم» است در حالى كه در این جهان و جهان دیگر، صاحب شخصیّت خواهد بود و از مقرّبان (الهى) است.»
نامگذارى از سوى خداوند
«یَزَكَرِیَّا إِنَّا نُبَشِّرُكَ بِغُلَمٍ اسْمُهُ یَحْیَى لَمْ نَجْعَل لَّهُ مِن قَبْلُ سَمِیًّا؛(2558) اى زكریا! ما تو را به فرزندى بشارت مى دهیم كه نامش «یحیى» است و پیش از این، همنامى براى او قرار نداده ایم!»