نكات
از دیدگاه اسلام، آهنگ هایى كه متناسب با مجالس فسق و فجور و گناه باشد و قواى شهوانى را تحریك نماید، حرام است، ولى اگر آهنگى مفاسد فوق را نداشت، مشهور فقها مى گویند: شنیدن آن مجاز است.
آثار مخرّب غنا
1- ترویج فساد اخلاق و دور شدن از روح تقوا و روى آوردن به شهوات و گناهان، تا آنجا كه یكى از سران بنى امیّه (با آن همه آلودگى) اعتراف مى كند: غنا، حیا را كم و شهوت را زیاد مى كند، شخصیّت را درهم مى شكند و همان كارى را مى كند كه شراب مى كند.
برخى انسان ها از راه نوشیدن شراب و یا تزریق هروئین و مرفین مى توانند خود را وارد دنیاى بى خیالى و بى تفاوتى كنند، برخى هم از طریق شنیدن سخنان باطل و شهوت انگیزِ یك آوازه خوان، غیرت خود را نادیده مى گیرند و در دنیاى بى تفاوتى به سر مى برند.
2- غفلت از خدا، غفلت از وظیفه، غفلت از محرومان، غفلت از آینده، غفلت از امكانات و استعدادها، غفلت از دشمنان، غفلت از نفس و شیطان. انسانِ امروز با آن همه پیشرفت در علم و تكنولوژى، در آتشى كه از غفلت او سرچشمه مى گیرد، مى سوزد.
آرى، غفلت از خدا، انسان را تا مرز حیوانیّت، بلكه پائین تر از آن پیش مى برد. «أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ»(2499).
امروزه استعمارگران براى سرگرم كردن و تخدیر نسل جوان، از همه امكانات از جمله ترویج آهنگ هاى مبتذل، از طریق انواع وسائل و امواج، براى اهداف استعمارى خود سود مى جویند.
3- آثار زیانبار آهنگ هاى تحریك آمیز و مبتذل بر اعصاب، بر كسى پوشیده نیست. در كتاب تأثیر موسیقى بر روان و اعصاب نكات مهمّى از پایان زندگى و فرجام بدِ نوازندگان آلات موسیقى و گرفتارى آنها به انواع بیمارى هاى روانى و سكته هاى ناگهانى و بیمارى هاى قلبى و عروقى و تحریكات نامطلوب ذكر شده كه براى اهل نظر قابل توجّه و تأمّل است.
خداوند، جهان را براى بشر و بشر را براى تكامل و رشد و قرب معنوى آفرید. او جهان آفرینش را مسخّر ما نمود و فرشتگان را به تدبیر امور ما وادار كرد. انبیا و اولیا را براى هدایت ما فرستاد و آنان تا سرحدّ مرگ و شهادت پیش رفتند. فرشتگان را براى آدم به سجده واداشت، روح الهى را در انسان دمید و بهترین صورت و سیرت را به انسان عطا كرد، قابلیّت رشد تا بى نهایت را در او به ودیعه گذاشت، او را با عقل، فطرت، و انواع استعدادها مجهّز نمود و تنها در آفرینش او، به خود آفرین گفت. «فَتَبارَكَ اللَّهُ أَحْسَنُ الْخالِقِینَ».
آیا این گل سرسبد هستى، با آن همه امتیازات مادّى و معنوى، باید خود را در اختیار هر كسى قرار دهد؟ امام كاظم(علیه السلام) فرمود: «به هر صدایى گوش فرا دهى، برده او هستى.» آیا حیف نیست ما برده یك خواننده كذایى باشیم؟! آیا شما حاضرید هر صدایى را روى نوار كاست ضبط كنید؟ پس چگونه ما هر صدایى را روى نوار مغزمان ضبط مى كنیم؟ عمر، فكر و مغز، امانت هایى است كه خداوند به ما داده تا در راهى كه خودش مشخّص كرده صرف كنیم و اگر هر یك از این امانت ها را در غیر راه خدا صرف كنیم به آن امانت خیانت كرده ایم و در قیامت باید پاسخگو باشیم.
قرآن با صراحت در سوره اسراء مى فرماید: «إِنَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ أُولئِكَ كانَ عَنْهُ مَسْؤُلًا(2500)؛ گوش و چشم و دل همگى مورد سؤال قرار مى گیرند. آرى انسان باید نگهبان چشم و گوش و دل خود باشد و اجازه ندهد هر ندایى وارد آن شود. در حدیث مى خوانیم: دل، حَرَم خداست، نگذارید غیر خدا وارد آن شود.
اسلام، براى برطرف كردن خستگى و ایجاد نشاط، راه هاى مناسب و سالمى را به ما ارائه كرده است ما را به سیر و سفر، ورزش و شنا، كارهاى متنوّع و مفید، دید و بازدید، گفتگوهاى علمى و انتقال تجربه، رابطه با فرهیختگان و مهم تر از همه ارتباط با آفریدگار هستى و یاد او كه تنها آرام بخش دل هاست، سفارش كرده است. چرا خود را سرگرم لذّت هایى كنیم كه پایانش، ذلّت و آتش باشد. حضرت على(علیه السلام) مى فرماید: «لا خیر فى لذة من بعدها النار»؛ در لذّت هایى كه پایانش دوزخ است خیرى نیست.» و «من تلذد لمعاصى الله اورثه الله ذلا؛ هر كس با گناه و از طریق آن لذّت جویى كند، خداوند او را خوار و ذلیل مى نماید.»