نماز شب
«عَنْ أَبِی بَكْرٍ قَالَ قَالَ لِی أَبُو جَعْفَرٍ(علیه السلام) أَتَدْرِی لِأَیِّ شَیْ ءٍ وُضِعَ التَّطَوُّعُ قُلْتُ مَا أَدْرِی جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ إِنَّهُ تَطَوُّعٌ لَكُمْ وَ نَافِلَةٌ لِلْأَنْبِیَاءِ أَ وَ تَدْرِی لِمَ وُضِعَ التَّطَوُّعُ قُلْتُ لَا أَدْرِی جُعِلْتُ فِدَاكَ قَالَ لِأَنَّهُ إِنْ كَانَ فِی الْفَرِیضَةِ نُقْصَانٌ قُضِیَتِ النَّافِلَةُ عَلَى الْفَرِیضَةِ حَتَّى تَتِمَّ إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى یَقُولُ لِنَبِیِّهِ(صلى الله علیه و آله) وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَك؛(2395) ابو بكر، وى مى گوید: حضرت ابوجعفر(علیه السلام) به من فرمودند: آیا مى دانى براى چه نماز تطوّع و نافله مشروع گردیده؟ عرض كردم: فدایت شوم! نمى دانم. حضرت فرمودند: این نماز تطوّع و مستحب است براى شما و فریضه زائد مى باشد براى انبیاء(علیهم السلام)؛ آیا مى دانى چرا تطوع مشروع گردید؟ عرض كردم: فدایت شوم! نمى دانم. حضرت فرمودند: براى این مشروع شده كه اگر در نمازهاى واجب نقصانى باشد، نافله بر فریضه خوانده شده و اداء مى گردد تا آن را تكمیل و تتمیم نماید، حق تعالى به نبىّ مكرّمش(صلى الله علیه و آله) مى فرماید: «وَ مِنَ اللَّیْلِ فَتَهَجَّدْ بِهِ نافِلَةً لَكَ؛ مقدارى از شب را بیدار و متهجّد باش و نماز شب، خاصّ تو است».»
ترك واجب كرده اید...
چند نفر در قریه اى عازم مشهد مقدّس براى زیارت مرقد منوّر حضرت رضا(علیه السلام) بودند، طبق رسم و معمول آن قریه، به سیّدى گفتند كه به عنوان چاووش، اشعارى در مدح بخواند و آنان را بدرقه كند. آن سیّد، مستحقّ سهم سادات بود. عازمین به مشهد، اگر مال خود را به اصطلاح پاك مى كردند، و به او سهم سادات مى دادند، آن سیّد محترم از تهیدستى نجات پیدا مى كرد، ولى آنان به قول معروف ترك واجب كردند و آماده انجام سنّت بودند. این سیّد در وقت چاوشى با آواز بلند عوض خواندن اشعار مدح، با فریاد خود چنین مداحى مى كرد:
«ترك واجب كرده اید! سنّت به جا مى آورید!»