تكمیل فرائض با نوافل
«قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) إِنَّ الْعَبْدَ لَیُرْفَعُ لَهُ مِنْ صَلَاتِهِ نِصْفُهَا أَوْ ثُلُثُهَا أَوْ رُبُعُهَا أَوْ خُمُسُهَا وَ مَا یُرْفَعُ لَهُ إِلَّا مَا أَقْبَلَ عَلَیْهِ مِنْهَا بِقَلْبِهِ وَ إِنَّمَا أُمِرُوا بِالنَّوَافِلِ لِتَتِمَّ لَهُمْ بِهَا مَا نَقَصُوا مِنَ الْفَرِیضَة؛(2386) پدرم رحمة اللَّه علیه از سعد بن عبد اللَّه، از ایّوب بن نوح، از ابن ابى عمیر، از هشام بن سالم، از محمّد بن مسلم، وى مى گوید: حضرت ابو عبد اللَّه(علیه السلام) فرمودند: بسا نماز بنده نصف یا ثلث و یا ربع و یا خمسش بالا مى رود و بالا نمى رود از نماز مگر همان مقدارى كه بنده آن را با حضور قلب خوانده و انجام داده، فلذا بندگان مأمور شده اند به خواندن نوافل تا بدین ترتیب نقائص از فرائض خود را تتمیم و تكمیل كنند.»