ثوابى برتر از طواف خانه خدا
«قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) یَا إِسْحَاقُ! مَنْ طَافَ بِهَذَا الْبَیْتِ طَوَافاً وَاحِداً- كَتَبَ اللَّهُ لَهُ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ أَلْفَ سَیِّئَةٍ- وَ رَفَعَ لَهُ أَلْفَ دَرَجَةٍ وَ غَرَسَ لَهُ أَلْفَ شَجَرَةٍ فِی الْجَنَّةِ- وَ كَتَبَ لَهُ ثَوَابَ عِتْقِ أَلْفِ نَسَمَةٍ- حَتَّى إِذَا صَارَ إِلَى الْمُلْتَزَمِ- فَتَحَ اللَّهُ لَهُ ثَمَانِیَةَ أَبْوَابِ الْجَنَّةِ- یُقَالُ لَهُ ادْخُلْ مِنْ أَیِّهَا شِئْتَ- قَالَ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ هَذَا كُلُّهُ لِمَنْ طَافَ قَالَ نَعَمْ- أَ فَلَا أُخْبِرُكَ بِمَا هُوَ أَفْضَلُ مِنْ هَذَا قَالَ قُلْتُ بَلَى قَالَ مَنْ قَضَى لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ حَاجَةً- كَتَبَ اللَّهُ لَهُ طَوَافاً وَ طَوَافاً حَتَّى بَلَغَ عَشْراً؛(2113) امام ششم(علیه السلام) به اسحاق بن عمار فرمود: اى اسحاق! هر كه یك بار به این خانه كعبه طواف كند، خدا هزار حسنه برایش نویسد، و هزار سیّئه از او محو كند و هزار درجه از او بالا برد، و هزار درخت در بهشت برایش بكارد و ثواب آزاد كردن هزار بنده برایش نویسد تا چون به ملزم (برابر خانه كعبه در سمت جنوب) رسد، خدا هشت در بهشت را به رویش گشاید و به او گفته شود از هر كدام خواهى داخل شو؛ گوید: گفتم قربانت اینها همه از آن كسى است كه طواف كند؟ فرمود: آرى، آیا به تو خبر ندهم به آن چه برتر از آن است؟ گوید: گفتم آرى. فرمود: هر كه حاجتى از برادر مؤمنش برآورد خدا برایش طوافى نویسد و طوافى تا بشمار دهم رسید.»
پاداشهاى اخروى براى هر نوع كمك به دیگران
«عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ(علیه السلام) قَالَ مَنْ قَضَى لِأَخِیهِ حَاجَتَهُ فَبِحَاجَةِ اللَّهِ بَدَأَ- وَ قَضَى اللَّهُ لَهُ بِهَا مِائَةَ حَاجَةٍ فِی إِحْدَاهُنَّ الْجَنَّةُ- وَ مَنْ نَفَّسَ عَنْ أَخِیهِ كُرْبَةً- نَفَّسَ اللَّهُ عَنْهُ كُرَبَ الْقِیَامَةِ بَالِغاً مَا بَلَغَتْ- وَ مَنْ أَعَانَهُ عَلَى ظَالِمٍ لَهُ- أَعَانَهُ اللَّهُ عَلَى إِجَازَةِ الصِّرَاطِ عِنْدَ دَحْضِ الْأَقْدَامِ- وَ مَنْ سَعَى لَهُ فِی حَاجَةٍ حَتَّى قَضَاهَا لَهُ فَسُرَّ بِقَضَائِهَا- فَكَانَ كَإِدْخَالِ السُّرُورِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ(صلى الله علیه و آله) وَ مَنْ سَقَاهُ مِنْ ظَمَإٍ سَقَاهُ اللَّهُ مِنَ الرَّحِیقِ الْمَخْتُومِ- وَ مَنْ أَطْعَمَهُ مِنْ جُوعٍ أَطْعَمَهُ اللَّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ- وَ مَنْ كَسَاهُ مِنْ عُرْیٍ كَسَاهُ اللَّهُ مِنْ إِسْتَبْرَقٍ وَ حَرِیرٍ- وَ مَنْ كَسَاهُ مِنْ غَیْرِ عُرْیٍ- لَمْ یَزَلْ فِی ضَمَانِ اللَّهِ مَا دَامَ عَلَى الْمَكْسِیِّ مِنَ الثَّوْبِ سِلْكٌ- وَ مَنْ كَفَاهُ بِمَا هُوَ یَمْتَهِنُهُ وَ یَكُفُّ وَجْهَهُ وَ یَصِلُ بِهِ یَدُهُ- أَخْدَمَهُ اللَّهُ الْوِلْدَانَ الْمُخَلَّدِینَ- وَ مَنْ حَمَلَهُ مِنْ رَحْلِهِ بَعَثَهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَى الْمَوْقِفِ- عَلَى نَاقَةٍ مِنْ نُوقِ الْجَنَّةِ یُبَاهِی بِهِ الْمَلَائِكَةَ- وَ مَنْ كَفَّنَهُ عِنْدَ مَوْتِهِ- فَكَأَنَّمَا كَسَاهُ مِنْ یَوْمَ وَلَدَتْهُ أُمُّهُ إِلَى یَوْمِ یَمُوتُ- وَ مَنْ زَوَّجَهُ زَوْجَةً یَأْنَسُ بِهَا وَ یَسْكُنُ إِلَیْهَا- آنَسَهُ اللَّهُ فِی قَبْرِهِ بِصُورَةِ أَحَبِّ أَهْلِهِ إِلَیْهِ- وَ مَنْ عَادَهُ عِنْدَ مَرَضِهِ حَفَّتْهُ الْمَلَائِكَةُ تَدْعُو لَهُ حَتَّى یَنْصَرِفَ- وَ تَقُولُ طِبْتَ وَ طَابَتْ لَكَ الْجَنَّةُ- وَ اللَّهِ لَقَضَاءُ حَاجَتِهِ أَحَبُّ إِلَى اللَّهِ مِنْ صِیَامِ شَهْرَیْنِ مُتَتَابِعَیْنِ- بِاعْتِكَافِهِمَا فِی الشَّهْرِ الْحَرَامِ؛(2114) امام چهارم(علیه السلام) فرمود: هر كه حاجت برادرش برآورد، حاجت خدا را برآورده، و خدا صد حاجت از او برآورد كه یكى از آنها بهشت است، و هر كس گره غمى از برادرش بگشاید خدا گره هر غم او را در قیامت بگشاید تا هر چه باشد: و هر كه او را یارى دهد در برابر ستمكارش خدا به او یارى دهد در گذشتن از صراط، آنجا كه قدمها درافتند و هر كه در حاجتى از او كوشد تا آن را برآورد و وى را به آن شاد كند، چنانست كه رسول خدا(صلى الله علیه و آله) را شاد كرده و هر كه او را در تشنگى وى سیراب كند خدا از شرابِ دربسته بهشت به او بنوشاند، و هر كه او را در گرسنگى خوراك دهد خدا از میوه هاى بهشت به او بخوراند، و هر كه تن لختش را بپوشاند خدا او را از استبرق و دیباى بهشت بپوشاند، و هر كه جامه اى به او پوشاند گر چه برهنه نیست تا نخى از آن جامه بر تن او است در ضمانت خداست، و هر كه كفایت كند او را از كارى كه خوارى دارد و آبرویش را نگهدارد و دست بخششى به او رساند، خدا از ولدان جاویدان بهشت به خدمت او گمارد، و هر كه او را بر پاكش خود سوار كند خدا روز قیامت او را سوار بر یك شتر بهشتى به موقف محشر آورد كه به آن بر فرشته ها ببالد، و هر كه پس از مرگش او را كفن پوشاند گویا او را از روزى كه مادرش زائیده تا روزى كه مُرده پوشانده است، و هر كه به او همسرى دهد كه آرامش او باشد و همدم او، خدا در گورش همدم او گرداند كسى را بصورت محبوبترین خاندانش نزد او، و هر كه هنگام بیماریش از او عیادت كند فرشته ها او را در میان گیرند و برایش دعا كنند تا برگردد و گویند خوش باش و خوش باشد برایت بهشت، بخدا كه برآوردن حاجت او دوست تر است نزد خدا از روزه دو ماه پى در پى با اعتكاف هر دو ماه در ماه حرام.»
شادى در روز قیامت
«قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) مَنْ سَرَّ امْرَأً مُؤْمِناً سَرَّهُ اللَّهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ وَ قِیلَ لَهُ تَمَنَّ عَلَى رَبِّكَ مَا أَحْبَبْتَ- فَقَدْ كُنْتَ تُحِبُّ أَنْ تَسُرَّ أَوْلِیَاءَهُ فِی دَارِ الدُّنْیَا- فَیُعْطَى مَا تَمَنَّى وَ یَزِیدُهُ اللَّهُ مِنْ عِنْدِهِ- مَا لَمْ یَخْطُرْ عَلَى قَلْبِهِ مِنْ نَعِیمِ الْجَنَّةِ؛(2115) امام ششم(علیه السلام) فرمود: هر كه شاد كند مؤمنى را خدایش روز قیامت شاد كند و به او گفته شود از پروردگارت آرزو كن هر چه خواهى كه تو دوست داشتى در دنیا اولیاء او را شاد كنى، و هر چه آرزو كند به او داده شود و خدا از پیش خود برایش فزاید آنچه بر دلش در نیاید از نعمت بهشت.»