وجوب اداى دِین حتّى در مورد شهید
«عَنْ بَشَّارٍ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(علیه السلام) قَالَ أَوَّلُ قَطْرَةٍ مِنْ دَمِ الشَّهِیدِ كَفَّارَةٌ لِذُنُوبِهِ إِلَّا الدَّیْنَ فَإِنَّ كَفَّارَتَهُ قَضَاؤُهُ؛(2086) بشّار أسلمى گوید: امام باقر(علیه السلام) فرمود: اوّلین قطره خون شهید كه روى زمین مى چكد، كفّاره گناهان اوست مگر بدهى كه به مردم دارد، و آن را جز اداء به صاحبش كفّاره اى نیست.»
نكوهش نیّت نپرداختن دِین
«رَوَى أَبُو خَدِیجَةَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ أَیُّمَا رَجُلٍ أَتَى رَجُلًا فَاسْتَقْرَضَ مِنْهُ مَالًا وَ فِی نِیَّتِهِ أَلَّا یُؤَدِّیَهُ فَذَلِكَ اللِّصُّ الْعَادِی؛(2087) ابوخدیجه سالم بن مكرم گوید: امام صادق(علیه السلام) فرمود: هر گاه شخصى نزد كسى رفته و از او تقاضاى وام كند و در فكرش این باشد كه آن را نپردازد، او خود دزد حرفه اى است.»
برترى اداى دِین نسبت به مخارج عیالات
«رَوَى سَمَاعَةُ بْنُ مِهْرَانَ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِاللَّهِ(علیه السلام) الرَّجُلُ مِنَّا یَكُونُ عِنْدَهُ الشَّیْ ءُ یَتَبَلَّغُ بِهِ وَ عَلَیْهِ دَیْنٌ أَ یُطْعِمُهُ عِیَالَهُ حَتَّى یَأْتِیَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِمَیْسَرَةٍ فَیَقْضِیَ دَیْنَهُ أَوْ یَسْتَقْرِضُ عَلَى ظَهْرِهِ فِی خُبْثِ الزَّمَانِ وَ شِدَّةِ الْمَكَاسِبِ أَوْ یَقْبَلُ الصَّدَقَةَ فَقَالَ یَقْضِی بِمَا عِنْدَهُ دَیْنَهُ وَ لَا یَأْكُلُ أَمْوَالَ النَّاسِ إِلَّا وَ عِنْدَهُ مَا یُؤَدِّی إِلَیْهِمْ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ- وَ لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَیْنَكُمْ بِالْباطِلِ؛(2088) سماعة بن مهران گوید: به امام صادق(علیه السلام) عرض كردم: مردى از ما، سرمایه اى دارد كه با آن معاش خود و عیالات خود را مى گذراند و بر عهده اش دِینى است، آیا موجودیش را هزینه خوراك و مخارج خانواده اش كند و به انتظار گشایشى باشد تا دِین خویش را اداء كند؟ یا دِین را اداء نماید و باز سرمایه اى براى مخارج عیالات خویش از این و آن در این روزگار سخت و كسادى بازار وام بگیرد، یا از صدقه و زكات امرار معاش كند؟ فرمود: از موجودى خویش دِینش را اداء كند و با نداشتن سرمایه، چیزى از كسى وام نستاند؛ زیرا خداوند عزیز فرموده: «لا تَأْكُلُوا أَمْوالَكُمْ بَیْنَكُمْ بِالْباطِلِ(2089)؛ مالهایتان را به باطل میان خود مخورید.»