لزوم مهلت دادن به بدهكار تنگدست
«وَ إِن كاَنَ ذُو عُسْرَةٍ فَنَظِرَةٌ إِلَى مَیْسَرَةٍ وَ أَن تَصَدَّقُواْ خَیرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ؛(2068) و اگر (بدهكار،) قدرت پرداخت نداشته باشد، او را تا هنگام توانایى، مهلت دهید! (و در صورتى كه براستى قدرت پرداخت را ندارد،) براى خدا به او ببخشید بهتر است اگر (منافع این كار را) بدانید!»
انفاق در راه خدا قرض به خدا
«إِنَّ رَبَّكَ یَعْلَمُ أَنَّكَ تَقُومُ أَدْنَى مِن ثُلُثَىِ الَّیْلِ وَ نِصْفَهُ وَ ثُلُثَهُ وَ طَائفَةٌ مِّنَ الَّذِینَ مَعَكَ وَ اللَّهُ یُقَدِّرُ الَّیْلَ وَ النَّهَارَ عَلِمَ أَن لَّن تُحْصُوهُ فَتَابَ عَلَیْكُمْ فَاقْرَءُواْ مَا تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْءَانِ عَلِمَ أَن سَیَكُونُ مِنكُم مَّرْضَى وَ ءَاخَرُونَ یَضْرِبُونَ فِى الْأَرْضِ یَبْتَغُونَ مِن فَضْلِ اللَّهِ وَ ءَاخَرُونَ یُقَتِلُونَ فِى سَبِیلِ اللَّهِ فَاقْرَءُواْ مَا تَیَسَّرَ مِنْهُ وَ أَقِیمُواْ الصَّلَوةَ وَ ءَاتُواْ الزَّكَوةَ وَ أَقْرِضُواْ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا وَ مَا تُقَدِّمُواْ لِأَنفُسِكمُ مِّنْ خَیرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللَّهِ هُوَ خَیرًا وَ أَعْظَمَ أَجْرًا وَ اسْتَغْفِرُواْ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَّحِیمُ؛(2069) پروردگارت مى داند كه تو و گروهى از آنها كه با تو هستند نزدیك دو سوم از شب یا نصف یا ثلث آن را به پا مى خیزند خداوند شب و روز را اندازه گیرى مى كند او مى داند كه شما نمى توانید مقدار آن را (به دقّت) اندازه گیرى كنید (براى عبادت كردن)، پس شما را بخشید اكنون آنچه براى شما میسّر است قرآن بخوانید او مى داند بزودى گروهى از شما بیمار مى شوند، و گروهى دیگر براى به دست آوردن فضل الهى (و كسب روزى) به سفر مى روند، و گروهى دیگر در راه خدا جهاد مى كنند (و از تلاوت قرآن بازمى مانند)، پس به اندازه اى كه براى شما ممكن است از آن تلاوت كنید و نماز را بر پا دارید و زكات بپردازید و به خدا «قرض الحسنه» دهید [در راه او انفاق نمایید ]و (بدانید) آنچه را از كارهاى نیك براى خود از پیش مى فرستید نزد خدا به بهترین وجه و بزرگترین پاداش خواهید یافت و از خدا آمرزش بطلبید كه خداوند آمرزنده و مهربان است!»
اهمیّت قرض الحسنه
«وَ لَقَدْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثَقَ بَنِى إِسرَائِیلَ وَ بَعَثْنَا مِنْهُمُ اثْنَىْ عَشَرَ نَقِیبًا وَ قَالَ اللَّهُ إِنِّى مَعَكُمْ لَئِنْ أَقَمْتُمُ الصَّلَوةَ وَ ءَاتَیْتُمُ الزَّكَوةَ وَ ءَامَنتُم بِرُسُلِى وَ عَزَّرْتُمُوهُمْ وَ أَقْرَضْتُمُ اللَّهَ قَرْضًا حَسَنًا لَّأُكَفِّرَنَّ عَنكُمْ سَیِّئَاتِكُمْ وَ لَأُدْخِلَنَّكُمْ جَنَّتٍ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ فَمَن كَفَرَ بَعْدَ ذَلِكَ مِنكُمْ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاءَ السَّبِیلِ؛(2070) خدا از بنى اسرائیل پیمان گرفت. و از آنها، دوازده نقیب [سرپرست ]برانگیختیم. و خداوند (به آنها) گفت: «من با شما هستم! اگر نماز را برپا دارید، و زكات را بپردازید، و به رسولان من ایمان بیاورید و آنها را یارى كنید، و به خدا قرض الحسنه بدهید [در راه او، به نیازمندان كمك كنید ]گناهان شما را مى پوشانم [مى بخشم ]و شما را در باغهایى از بهشت، كه نهرها از زیر درختانش جارى است، وارد مى كنم. اما هر كس از شما بعد از این كافر شود، از راه راست منحرف گردیده است.»