وسیله ایمنى بخش
«فَإِنَّ وَ إِنَّ اللَّهَ سُبْحَانَهُ لَمْ یَعِظْ أَحَداً بِمِثْلِ هَذَا الْقُرْآنِ فَإِنَّهُ حَبْلُ اللَّهِ الْمَتِینُ وَ سَبَبُهُ الْأَمِینُ وَ فِیهِ رَبِیعُ الْقَلْبِ وَ یَنَابِیعُ الْعِلْمِ وَ مَا لِلْقَلْبِ جِلَاءٌ غَیْرُهُ مَعَ أَنَّهُ قَدْ ذَهَبَ الْمُتَذَكِّرُونَ وَ بَقِیَ النَّاسُونَ أَوِ الْمُتَنَاسُون؛(2040) همانا خداوند سبحان كسى را به چیزى چون قرآن پند نداده است، كه قرآن ریسمان استوار خدا، و وسیله ایمنى بخش است. در قرآن بهار دل، و چشمه هاى دانش است، براى قلب جلایى جز قرآن نتوان یافت، بخصوص در جامعه اى كه بیداردلان در گذشته و غافلان و تغافل كنندگان حضور دارند.»
برخى ویژگیهاى منحصر به فرد قرآن
«قال علىّ(علیه السلام) : ُوراً لَا تُطْفَأُ مَصَابِیحُهُ وَ سِرَاجاً لَا یَخْبُو تَوَقُّدُهُ وَ بَحْراً لَا یُدْرَكُ قَعْرُهُ وَ مِنْهَاجاً لَا یُضِلُّ نَهْجُهُ وَ شُعَاعاً لَا یُظْلِمُ ضَوْءُهُ وَ فُرْقَاناً لَا یُخْمَدُ بُرْهَانُهُ وَ تِبْیَاناً لَا تُهْدَمُ أَرْكَانُهُ وَ شِفَاءً لَا تُخْشَى أَسْقَامُهُ وَ عِزّاً لَا تُهْزَمُ أَنْصَارُهُ وَ حَقّاً لَا تُخْذَلُ أَعْوَانُهُ فَهُوَ مَعْدِنُ الْإِیمَانِ وَ بُحْبُوحَتُهُ وَ یَنَابِیعُ الْعِلْمِ وَ بُحُورُهُ وَ رِیَاضُ الْعَدْلِ وَ غُدْرَانُهُ وَ أَثَافِیُّ الْإِسْلَامِ وَ بُنْیَانُهُ وَ أَوْدِیَةُ الْحَقِّ وَ غِیطَانُهُ وَ بَحْرٌ لَا یَنْزِفُهُ الْمُسْتَنْزِفُونَ وَ عُیُونٌ لَا یُنْضِبُهَا الْمَاتِحُونَ وَ مَنَاهِلُ لَا یَغِیضُهَا الْوَارِدُونَ وَ مَنَازِلُ لَا یَضِلُّ نَهْجَهَا الْمُسَافِرُونَ وَ أَعْلَامٌ لَا یَعْمَى عَنْهَا السَّائِرُونَ وَ إِكَامٌ آكَامٌ لَا یَجُوزُ عَنْهَا الْقَاصِدُونَ جَعَلَهُ اللَّهُ رِیّاً لِعَطَشِ الْعُلَمَاءِ وَ رَبِیعاً لِقُلُوبِ الْفُقَهَاءِ وَ مَحَاجَّ لِطُرُقِ الصُّلَحَاءِ وَ دَوَاءً لَیْسَ بَعْدَهُ دَاءٌ وَ نُوراً لَیْسَ مَعَهُ ظُلْمَةٌ وَ حَبْلًا وَثِیقاً عُرْوَتُهُ وَ مَعْقِلًا مَنِیعاً ذِرْوَتُهُ وَ عِزّاً لِمَنْ تَوَلَّاهُ وَ سِلْماً لِمَنْ دَخَلَهُ وَ هُدًى لِمَنِ ائْتَمَّ بِهِ وَ عُذْراً لِمَنِ انْتَحَلَهُ وَ بُرْهَاناً لِمَنْ تَكَلَّمَ بِهِ وَ شَاهِداً لِمَنْ خَاصَمَ بِهِ وَ فَلْجاً لِمَنْ حَاجَّ بِهِ وَ حَامِلًا لِمَنْ حَمَلَهُ وَ مَطِیَّةً لِمَنْ أَعْمَلَهُ وَ آیَةً لِمَنْ تَوَسَّمَ وَ جُنَّةً لِمَنِ اسْتَلْأَمَ وَ عِلْماً لِمَنْ وَعَى وَ حَدِیثاً لِمَنْ رَوَى وَ حُكْماً لِمَنْ قَضَى؛(2041): على(علیه السلام) : قرآن نورى است كه خاموشى ندارد، چراغى است كه درخشندگى آن زوال نپذیرد، دریایى است كه ژرفاى آن درك نشود، راهى است كه رونده آن گمراه نگردد، شعله اى است كه نور آن تاریك نشود، جداكننده حق و باطلى است كه درخشش برهانش خاموش نگردد، بنایى است كه ستون هاى آن خراب نشود، شفادهنده اى است كه بیمارى هاى وحشت انگیز را بزداید، قدرتى است كه یاورانش شكست ندارند، و حقّى است كه یارى كنندگانش مغلوب نشوند. قرآن، معدن ایمان و اصل آن است، چشمه هاى دانش و دریاهاى علوم است، سرچشمه عدالت، و نهر جارى دل است، پایه هاى اسلام و ستون هاى محكم آن است، نهرهاى جارى زلال حقیقت، و سرزمین هاى آن است. دریایى است كه تشنگان آن، آبش را تمام نتوانند كشید، و چشمه اى است كه آبش كمى ندارد، محلّ برداشت آبى است كه هرچه از آن برگیرند كاهش نمى یابد، منزلى است كه مسافران راه آن را فراموش نخواهند كرد، و نشانه هایى است كه روندگان از آن غفلت نمى كنند، كوهسار زیبایى است كه از آن نمى گذرند. خدا قرآن را فرونشاننده عطش علمى دانشمندان، و باران بهارى براى قلب فقیهان، و راه گسترده و وسیع براى صالحان قرار داده است. قرآن دارویى است كه با آن بیمارى وجود ندارد، نورى است كه با آن تاریكى یافت نمى شود، ریسمانى است كه رشته هاى آن محكم، پناهگاهى است كه قلّه آن بلند، و توان و قدرتى است براى آن كه قرآن را برگزیند، محلّ امنى است براى هر كس كه وارد آن شود، راهنمایى است تا از او پیروى كند، وسیله انجام وظیفه است براى آن كه قرآن را راه و رسم خود قرار دهد، برهانى است بر آن كس كه با آن سخن بگوید، عامل پیروزى است براى آن كس كه با آن استدلال كند، نجات دهنده است براى آن كس كه حافظ آن باشد و به آن عمل كند، و راهبر آنكه آن را بكار گیرد، و نشانه هدایت است براى آن كس كه در او بنگرد، سپر نگهدارنده است براى آن كس كه با آن خود را بپوشاند، و دانش كسى است كه آن را به خاطر بسپارد، و حدیث كسى است كه از آن روایت كند، و فرمان كسى است كه با آن قضاوت كند.»
خصوصیات قرآن در كلام پیامبر(صلى الله علیه و آله)
«قال رسول اللَّه(صلى الله علیه و آله): انّ احسن الحدیث كتاب اللّه قد افلح من زیّنه فى قلبه و ادخله فى الاسلام بعد الكفر و اختاره على ما سواه من احادیث النّاس، انّه اصدق الحدیث و ابلغه، احبّوا من احبّ اللّه و احبّوا اللّه من كلّ قلوبكم و لا تملّوا كلام اللّه و ذكره و لا تقسوا علیه قلوبكم، اعبدوا اللّه و لا تشركوا به شیئا، اتّقوا اللّه حقّ تقاته و تحابّوا بروح اللّه بینكم، و السّلام علیكم و رحمة اللّه و بركاته؛(2042) پیامبر(صلى الله علیه و آله) فرمود: نیكوترین گفتارها كتاب خدا است، رستگار آن كسى است كه قرآن قلبش را زینت بخشیده و پس از كفر و ناسپاسى وى را در اسلام داخل كرده است، و او در میان تمام گفتارها كتاب خدا را اختیار كرده است. قرآن درست ترین داستانها و رساترین سخنان است، اى مردم! دوست بدارید آن را كه خدا را دوست دارد و از دل و جان به خدا محبّت بورزید، از سخنان پروردگار و یاد او خاطر خود را ملول و قلب خویش را سنگین نسازید، خدا را بپرستید و چیزى را شریك وى قرار ندهید، آن چنان كه حقّ پرهیزگارى است از خدا بترسید و با عشق خدائى به یكدیگر محبّت بورزید، سلام و رحمت خدا بر شما باد.»