گریه جانسوز آدم(علیه السلام) و جبرئیل براى مصائب امام حسین(علیه السلام)
در آیه 37 بقره مى خوانیم: «فَتَلَقّى آدمُ مِن رَبِّهِ كلماتٍ فَتابَ علیه؛ آدم(علیه السلام) (هنگام توبه از ترك اولى) كلماتى را از خداوند دریافت كرد (و با آنها توبه كرد) و خداوند توبه او را نپذیرفت.»
در كتاب الدرّ الثّمین، در تفسیر این آیه آمده است آدم (علیه السلام) در این هنگام عرش را دید كه در آن نام پیامبر(صلى الله علیه و آله) و امامان(علیهم السلام) نوشته شده بود. جبرئیل بر او نازل شد و به آدم تلقین كرد تا این كلمات را بگوید: «یا حمیدُ بِحقِّ محمّدٍ، یا عالىُ بحقِّ علىٍّ، یا فاطرُ بحقِّ فاطمَةَ، یا مُحسِنُ بحقِّ الحسنِ و الحسینِ، و مِنكَ الاحسانُ؛ اى خداى ستوده به حق محمّد، اى خداى ارجمند به حقّ على، اى آفریدگار به حقّ فاطمه، اى احسان بخش به حق حسن و حسین(علیهماالسلام)، و از توست احسان.»
آدم (علیه السلام) وقتى كه این كلمات را به زبان آورد، همین كه نام حسین(علیه السلام) به زبانش آمد، دلش شكست و قطرات اشك از چشمانش سرازیر گردید و گفت: «اى برادرم جبرئیل! علّت چیست كه با ذكر نام حسین(علیه السلام) قلبم مى شكند و اشكم جارى مى گردد؟!»
جبرئیل گفت: «اى آدم! بر این پسرت حسین(علیه السلام) مصیبت جانسوزى وارد مى شود كه همه مصیبتها در نزد آن كوچك است.»
آدم(علیه السلام) گفت: «برادرم جبرئیل! آن مصیبت چیست؟»
جبرئیل گفت: «حسین(علیه السلام) با لب تشنه و تنها و غریب و بى یار و یاور كشته مى شود. اگر او را در آن روز بینى چنین صدا مى زند: «وا عطشاه! وا قِلَّةَ ناصراه!؛ اى واى از سوز تشنگى، اى واى از كمى یاور!» از شدّت تشنگى آسمان در مقابل چشمانش تیره و تار مى گردد، هیچكس جواب او را جز با شمشیرها و وسیله كشتن نمى دهد، سر او را همانند گوسفند اما از قفا جدا مى كنند، و آنچه را از فرش و اسباب خانه دارد همه را غارت مى كنند، سرهاى او و یارانش را در شهرها مى گردانند، در حالى كه زنان اهلبیتش از كنار آن سرها عبور داده مى شوند...»
در این هنگام جبرئیل و آدم(علیهماالسلام) همچون زنان پسر از دست داده براى مصیبت حسین(علیه السلام) گریه كردند.(1854)