همسایگان صاحب عزا
«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ یَنْبَغِی لِجِیرَانِ صَاحِبِ الْمُصِیبَةِ أَنْ یُطْعِمُوا الطَّعَامَ عَنْهُ ثَلَاثَةَ أَیَّام؛(1844) ابو عبد الله صادق(علیه السلام) گفت: شایسته آن است كه همسایگان صاحب عزا، تا سه روز، غذا تهیّه كنند و براى صاحبان عزا ببرند.»
حقوق دیگران در عزادارى
«عَنْ عَبْدِ اللَّهِ الْكَاهِلِیِّ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ(علیه السلام) إِنَّ امْرَأَتِی وَ امْرَأَةَ ابْنِ مَارِدٍ تَخْرُجَانِ فِی الْمَأْتَمِ فَأَنْهَاهُمَا فَتَقُولُ لِیَ امْرَأَتِی إِنْ كَانَ حَرَاماً فَانْهَنَا عَنْهُ حَتَّى نَتْرُكَهُ وَ إِنْ لَمْ یَكُنْ حَرَاماً فَلِأَیِّ شَیْ ءٍ تَمْنَعُنَاهُ فَإِذَا مَاتَ لَنَا مَیِّتٌ لَمْ یَجِئْنَا أَحَدٌ قَالَ فَقَالَ أَبُو الْحَسَنِ(علیه السلام) عَنِ الْحُقُوقِ تَسْأَلُنِی كَانَ أَبِی(علیه السلام) یَبْعَثُ أُمِّی وَ أُمَّ فَرْوَةَ تَقْضِیَانِ حُقُوقَ أَهْلِ الْمَدِینَة؛(1845) به ابوالحسن موسى كاظم(علیه السلام) گفتم: خانم من با دخترم در مراسم ختم و تعزیه دوستان و آشنایان شركت مى كنند؛ موقعى كه من مانع مى شوم، خانم من مى گوید: اگر شركت در مراسم ختم و ماتم حرام است، ما را منع كن تا شركت نكنیم، و اگر حرام نیست، از چه رو مانع مى شوى كه اگر فردا از فامیل و بستگان ما كسى بمیرد، هیچ كس به مجلس ختم و فاتحه ما نیاید. ابوالحسن(علیه السلام) گفت: اداكردن حقوق دیگران هم جاى سؤال دارد؟ پدرم ابو عبد الله صادق(علیه السلام) مى فرمود: تا مادر من حمیده با امّ فروه مادر ناتنى من به این گونه مجالس بروند و حقوق شهروندان مدینه را ادا نمایند.»
شكیبایى در مصیبت براى آمرزش گناهان
«عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ(علیه السلام) قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ یُصَابُ بِمُصِیبَةٍ فَیَسْتَرْجِعُ عِنْدَ ذِكْرِهِ الْمُصِیبَةَ وَ یَصْبِرُ حِینَ تَفْجَأُهُ إِلَّا غَفَرَ اللَّهُ لَهُ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهِ وَ كُلَّمَا ذَكَرَ مُصِیبَتَهُ فَاسْتَرْجَعَ عِنْدَ ذِكْرِ الْمُصِیبَةِ غَفَرَ اللَّهُ لَهُ كُلَّ ذَنْبٍ اكْتَسَبَ فِیمَا بَیْنَهُمَا؛(1846) ابو جعفر باقر(علیه السلام) گفت: هر مؤمنى كه عزیز خود را از دست بدهد ولى صبر و شكیبائى خود را از دست ندهد، و به یاد عزیز از دست رفته اش بگوید: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» (ما براى خدا زنده ایم و به سوى او روانیم) خداوند، گناهان گذشته او را مى آمرزد. حتّى اگر در آینده دور و نزدیك، خاطره این مصیبت در دلش زنده شود، و باز هم بگوید: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» خداوند هر گناهى كه در این فاصله زمانى مرتكب شده باشد، خواهد آمرزید.»