تكامل انسان با عبادت
«وَ إِذَا سَأَلَكَ عِبَادِى عَنِّى فَإِنِّى قَرِیبٌ أُجِیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْیَسْتَجِیبُواْ لِى وَ لْیُؤْمِنُواْ بِى لَعَلَّهُمْ یَرْشُدُونَ؛(1758) و هنگامى كه بندگان من، از تو در باره من سؤال كنند، (بگو:) من نزدیكم! دعاى دعا كننده را، به هنگامى كه مرا مى خواند، پاسخ مى گویم! پس باید دعوت مرا بپذیرند، و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند (و به مقصد برسند)!»
عبادت راه مستقیم
«إِنَّ اللَّهَ رَبِّى وَ رَبُّكُمْ فَاعْبُدُوهُ هَذَا صِرَطٌ مُّسْتَقِیمٌ؛(1759) خداوند، پروردگار من و شماست او را بپرستید (نه من، و نه چیز دیگر را)! این است راه راست!»
عبادت مانع غفلت
«وَ اذْكُر رَّبَّكَ فِى نَفْسِكَ تَضَرُّعًا وَ خِیفَةً وَ دُونَ الْجَهْرِ مِنَ الْقَوْلِ بِالْغُدُوِّ وَ الاَْصَالِ وَ لَا تَكُن مِّنَ الْغَفِلِینَ؛(1760) پروردگارت را در دل خود، از روى تضرع و خوف، آهسته و آرام، صبحگاهان و شامگاهان، یاد كن و از غافلان مباش!»