روحیه در جنگ
تو جبهه ها روحیه داشتن حرفِ اوّل رو مى زد. شهید ساجدى كه بسیار باایمان و روحیه بود لحظاتِ آخرش بود و دردِ بسیارى مى كشید امّا به بقیه روحیه مى داد. یكى از بچّه ها كه اتّفاقاً یك زخم بسیار سطحى برداشته بود چون تا حالا خون ندیده بود، شروع كرد به آه و ناله كردن كه روحیّه بقیه را هم خراب مى كرد. شهید ساجدى از كوره دررفت و به آن برادرِ دل نازك خیلى با جدّیت گفت: آقا جان بسه دیگه! چیه اینقدر آه و ناله مى كنى؟ نگاه كن به بغل دستیت. اون بابا شهید شده صداش در نمى آد اونوقت تو مجروح شدى اینقدر سر و صدا راه انداختى؟! این جمله شهید ساجدى روحیه از دست رفته را به بچّه ها دوباره برگرداند و خنده بر لبِ همه نقش بست.