نشانه حقیقت ایمان حارثه
حارثة بن مالك بن نعمان یكى از افرادى بود كه به قرآن عمل مى كرد و نسبت به آن گوش شنوا، و چشم بینا و دل آگاه داشت. روزى پیامبر(صلى الله علیه و آله) با او دیدار نموده و پرسید: «حالت چطور است؟»
حارثه: «اى رسول خدا! مؤمن حقیقى مى باشم.»
پیامبر: «هر چیزى حقیقتى دارد، (نشانه) حقیقت ایمان تو چیست؟»
حارثه: اى رسول خدا! به دنیا بى میل هستم، شب را (براى عبادت) بیدارم، و روز گرم (به خاطر روزه) تشنگى را تحمّل مى كنم، گویا عرش خدا را مى نگرم كه براى حساب رسى مردم در قیامت، نهاده شده، و گویا بهشتیان را مى نگرم كه با همدیگر ملاقات مى نمایند، و گویا ناله دوزخیان را كه در دوزخ عذاب مى شوند، مى شنوم.
رسول خدا(صلى الله علیه و آله) به حاضران فرمود: «عبدٌ نَوِّرَ اللَّه قلبَهُ؛ این، بنده اى است كه خداوند قلبش را (در پرتو ایمان) نورانى نموده است.»
آنگاه به او فرمود: «بصیرت یافته اى، در این حال، ثابت و استوار باش.»
حارثه: اى رسول خدا! دعا كن تا خدا مقام شهادت در ركاب تو را نصیبم گرداند.
پیامبر(صلى الله علیه و آله) گفت: «اللّهمَّ ارْزُقْ حارثَةَ الشَّهادةَ؛ خدایا، مقام شهادت را نصیب حارثه گردان!»
از این موضوع چند روزى نگذشت، تا اینكه رسول خدا(صلى الله علیه و آله) او را همراه جمعى به جنگ با دشمن فرستاد، او به جنگ با دشمن پرداخت، نه یا ده نفر از دشمن را كشت، سپس به شهادت رسید.
طبق بعضى از روایات، او همراه جعفر طیّار (در جنگ موته كه در سال هشتم واقع شد) دهمین نفرى بود كه شهید گردید.(1677)
نمونه اى از شهامت على اكبر(علیه السلام)
عقبة بن سمعان گوید: هنگامى كه امام حسین(علیه السلام) به سوى كوفه مى آمدند، وقت سحر از قصر «بنى مقاتل» كه شب را در آنجا مانده بودیم، خارج شدیم، در حین حركت كاروان، لحظه اى خواب امام حسین(علیه السلام) را فراگرفت و سپس بیدار شد و سه مرتبه فرمود: «اِنّا للَّهِ و اِنّا الیهِ راجعونَ، و الحمدُ للَّهِ رَبِّ العالَمینَ».
فرزند برومند آن حضرت، حضرت على اكبر(علیه السلام) در حالى كه بر اسبش سوار بود، نزد پدر آمد و عرض كرد: «فدایت شوم چرا آیه «استرجاع» و حمد خدا را به زبان جارى كردى؟»
امام حسین(علیه السلام) : «لحظه اى خواب مرا ربود، در این هنگام سواره اى را مشاهده كردم كه گفت: «این قافله مى رود ولى مرگ دنبال آنان مى آید.» دانستم كه آن قوم، ما هستیم كه مرگ به سراغ ما مى آید.»
على اكبر(علیه السلام) : «اى پدر بزرگوارم! آیا ما بر حقّ نیستیم؟!»
امام حسین(علیه السلام) : «سوگند به آن كس كه بندگان به او برمى گردند، آرى ما بر حقّیم!»
على اكبر(علیه السلام) : «اذاً لا نُبالى اَنْ نَموتَ مُحِقّینَ؛ اگر ما بر حقّ هستیم در این صورت باكى از مرگ نداریم.»
امام حسین(علیه السلام) : خداوند جزاى نیكى كه بهترین جزاى فرزند از پدرش باشد به تو عنایت فرماید.»(1678)