مخوان این سوره را اى استاد!
مرحوم شیخ عباس قمى در كتاب منازل الآخرة چنین مى فرماید: نقل است كه: «فضیل بن عیاض» -كه یكى از رجال طریقت است- شاگردى داشت كه اعلم شاگردان او محسوب مى شده وقتى ناخوش شد، هنگام احتضار «فضیل» به بالین او آمد و نزد سر او نشست و شروع كرد به خواندن (سوره) «یس». آن شاگرد گفت: مخوان این سوره را اى استاد! پس «فضیل» ساكت شد و به او گفت: بگو «لا اله الّا اللَّه».
گفت: نمى گویم آن را به جهت آنكه (العیاذ باللَّه: پناه بر خدا) من بیزارم از آن. پس به این حال مُرد. فضیل از مشاهده این حال، بسى درهم شد و به منزل خود رفت و بیرون نیامد. پس او (=شاگرد) را در خواب دید كه او را به سوى جهنّم مى كشند. فضیل از او پرسید كه: تو اعلم شاگردان من بودى چه شد كه خداوند معرفت را از تو گرفت و به عاقبت بد مُردى؟ گفت: براى سه چیز كه در من بود: اول «نمّامى و سخن چنین»، دوم «حسد بردن»، سوم «آنكه من علّتى (=بیماریى) داشتم و به طبیبى عرضه كرده بودم، او به من گفته بود كه در هر سال یك قَدَح (=كاسه و پیاله) شراب بخور كه اگر نخورى این علّت (=مرض) در تو باقى خواهد ماند، پس من بر حسب قول آن طبیب شراب مى خوردم. به این سه چیز كه در من بود عاقبت من بد شد و به آن حال مُردم. (1610)
مذمّت از شراب
امّ خالد معبدیّه محضر مقدس امام صادق(علیه السلام) وارد شد و عرض كرد: فداى شما شوم اى پسر رسول خدا! بر من مرضى عارض شده و از شكم من صداهائى درمى آید.
به طبیب حاذقى مراجعه نمودم او مرا به آشامیدن نبیذ كه یك قِسمى از شراب است با قاووت امر نموده، ولى من از خوردن آن توقف نمودم زیرا دانستم شما از آن كراهت دارید و آن را حرام و بد مى دانید و براى همین خدمت شما آمدم و در این باب از شما سؤال كنم. شما چه دستورى مى دهید؟
امام صادق(علیه السلام) فرمود: «چه چیز مانع شد تو را كه از آن نخورى؟»
اُمّ خالد گفت: من در دین خود قلاّده طاعت شما را به گردنم انداخته ام تا روز قیامت بگویم جعفر بن محمد(علیه السلام) مرا امر و نهى كرد.
حضرت رو كرد به ابوبصیر كه راوى این حدیث است و فرمود: «اى ابوبصیر! آیا گوش نمى دهى به حرف این زن و مسائل او. سپس به آن زن فرمود: نه بخدا اذن نمى دهم تو را در خوردن یك قطره از آن. زیرا پشیمان خواهى شد از خوردن آن، وقتى كه جانت به اینجا برسد (اشاره به حنجره و گلوى مبارك نمود و سه دفعه تكرار فرمود) سپس فرمود: فهمیدى چه گفتم؟»(1611)
قاتل یحیى زنازاده بود
در زمان حضرت یحیى پیغمبر(علیه السلام) پادشاهى بود به نام هیرودیس كه به یحیى علاقه مند و او را مرد عادل، و رعایت حال او را مى نمود.
وقتى پادشاه با زنى زانیه رابطه داشت آن زن كه كمى پیر شد، دختر خود را آرایش كرد و نزد شاه جلوه مى داد تا عاشق او شد، خواست با او ازدواج كند. از یحیى پیغمبر سؤال كرد ایشان طبق دین مسیح آن را جایز ندانست. از اینجا كینه یحیى به دل زن رسوخ كرد.
مادر دختر وقتى پادشاه را مست شراب دید، دختر را آرایش كرده به نزدش فرستاد و پادشاه از او كام خواست او گفت: به شرط آنكه سر یحیى را از بدنش جدا كنى و شاه قبول كرد. به دستورش سر از بدن یحیى جدا كردند.
طبق نقل دیگر پادشاه قصد داشت با دختر خواهر یا دختر برادرش به نام هیرودیا ازدواج كند كه یحیى نهى كرد، و حاجت دختر از پادشاه قتل یحیى بود.
امام باقر(علیه السلام) فرمود: «قاتل یحیى فرزند زنا بود همانطور كه قاتل على(علیه السلام) و حسین بن على(علیه السلام) زنازاده بودند.»
چون یحیى به قتل رسید، خداوند بخت النصر (یا كردوس از پادشاهان بابل را) بر بیت المقدس مسلط كرد و هفتاد هزار نفر از آنان را كشت تا خون یحیى از جوشش ایستاد.(1612)