نتیجه گفتار زیاد، آتش است
«قَالَ وَ قَالَ(علیه السلام) مَنْ كَثُرَ كَلَامُهُ كَثُرَ خَطَؤُهُ وَ مَنْ كَثُرَ خَطَؤُهُ قَلَّ حَیَاؤُهُ وَ مَنْ قَلَّ حَیَاؤُهُ قَلَّ وَرَعُهُ وَ مَنْ قَلَّ وَرَعُهُ مَاتَ قَلْبُهُ وَ مَنْ مَاتَ قَلْبُهُ دَخَلَ النَّار؛(1483) على(علیه السلام) فرمود: هر كه گفتارش زیاد شود، لغزشش بیشتر است، و هر كه لغزشش بیشتر باشد، از حیاى او كاسته شود، و هر كه حیایش كم شود، پارسایى اش كاهش یابد، و هر كه پارسایى اش كم گردد، دلش مى میرد، هر كه دلش بمیرد، در آتش داخل مى شود.»
روزه سكوت
در روایت است كه حضرت عیسى(علیه السلام) به حواریون خود، دستور «صوم سكوتى» داد كه افطار آن «موت» باشد! ما از بس جفنگ مى گوییم، دلمان را زنگ فرا گرفته است! باز در روایت است كه حضرت آدم(علیه السلام) ، با عدّه اى از اولادش نشسته بود و همه مشغول و سرگرم حرّافى و صحبت بودند، یكى از ایشان پرسید كه شما چرا سخن سخن نمى گویید، شما هم حرفى بزنید! حضرت آدم(علیه السلام) فرمود: ما كه از بهشت خارج شدیم، خدا وعده اى داد كه اگر مى خواهید دوباره به بهشت، بازگردید، از راه «سكوت» برگردید.(1484)