سعادتِ پندپذیرى
«قال العلىّ(علیه السلام) : السّعید من وعظ بغیره و الشّقىّ من انخدع لهواه و غروره؛(1413) امام على(علیه السلام) : خوشبخت و سعادتمند كسى است كه از دیگران پند پذیرد و خود را به پاكى پرورش دهد و شقىّ و بدبخت كسى است كه از تمایلات نامشروع و غرور خویشتن فریب خورد و به ناپاكى بگراید.»
حقیقت سعادت یكى است و حقیقت شقاوت یكى
«عَنْ عَلِیٍّ(علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ حَقِیقَةُ السَّعَادَةِ أَنْ یَخْتِمَ الرَّجُلُ عَمَلَهُ بِالسَّعَادَةِ وَ حَقِیقَةُ الشَّقَاءِ أَنْ یَخْتِمَ الْمَرْءُ عَمَلَهُ بِالشَّقَاء؛(1414) على(علیه السلام) فرمود: حقیقت سعادتمندى آنست كه كار انسان به سعادت پایان پذیرد و حقیقت شقاوت آنست كه پایان كار انسان شقاوت باشد.»
عوامل سعادت
«اربع من السّعادة و اربع من الشّقاوة فالاربع الّتى من السّعادة المرأة الصّالحة و المسكن الواسع و الجار الصّالح و المركب البهىّ و الاربع الّتى من الشّقاوة الجار السّوء و المرأة السّوء و المسكن الضّیق و المركب السّوء؛(1415) چهار چیز از سعادت و خوشبختى و چهار چیز از شقاوت و بدبختى است. آن چهارى كه از سعادت است: زن خوب، خانه وسیع، همسایه خوب و مركب خوب؛ و آن چهارى كه از شقاوت است: همسایه بد، زن بد، خانه تنگ و مركب بد.»