سعادت حبّ امام على(علیه السلام)
«پیامبر(صلى الله علیه و آله): إنَّ السَّعیدَ كُلَّ السَّعیدِ حَقَّ السَّعیدِ مَن اَحَبَّ علیَّاً فى حَیاتِهِ و بَعدَ مَوتِهِ؛(1412) سعادتمند حقیقى كسى است كه على(علیه السلام) را در حیات او و پس از رحلتش دوست بدارد.»
سعادتِ پندپذیرى
«قال العلىّ(علیه السلام) : السّعید من وعظ بغیره و الشّقىّ من انخدع لهواه و غروره؛(1413) امام على(علیه السلام) : خوشبخت و سعادتمند كسى است كه از دیگران پند پذیرد و خود را به پاكى پرورش دهد و شقىّ و بدبخت كسى است كه از تمایلات نامشروع و غرور خویشتن فریب خورد و به ناپاكى بگراید.»
حقیقت سعادت یكى است و حقیقت شقاوت یكى
«عَنْ عَلِیٍّ(علیه السلام) أَنَّهُ قَالَ حَقِیقَةُ السَّعَادَةِ أَنْ یَخْتِمَ الرَّجُلُ عَمَلَهُ بِالسَّعَادَةِ وَ حَقِیقَةُ الشَّقَاءِ أَنْ یَخْتِمَ الْمَرْءُ عَمَلَهُ بِالشَّقَاء؛(1414) على(علیه السلام) فرمود: حقیقت سعادتمندى آنست كه كار انسان به سعادت پایان پذیرد و حقیقت شقاوت آنست كه پایان كار انسان شقاوت باشد.»