محدّث قمى(رحمه الله)
در شرح حال محدّث گرانمایه، حاج شیخ عباس قمّى آورده اند:
وى در تمام دوره سال، در چهار فصل، حدّاقل یك ساعت قبل از طلوع فجر بیدار و مشغول نماز و تهجّد بود.
به عبادت آخر شب و قبل از سپیده دم اهمیّت زیاد مى داد و معتقد بود كه بهترین اعمال مستحبّى، عبادت و تهجّد است. فرزند بزرگش مى گوید: تا آن جا كه من به خاطر دارم بیدارى آخر شب از او فوت نشد. حتّى در سفرها، این شیوه عملى مى شد.
محدّث قمى درباره استادش حاج میرزا حسین نورى، مى نویسد: او در زهد و عبادت سخت كوشا بود، نماز شب او فوت نشد و راز و نیازش با خداوند متعال در تمام شبها برقرار بود.(1369)
وصیّت كرد سجّاده اش را با او دفن كنند
حضرت آیت اللّه العظمى مرعشى نجفى(رحمه الله) به فرزندش وصیت كرد: سجّاده اى كه 70 سال بر روى آن نماز شب به جا آورده ام، و تسبیحى از تربت امام حسین(علیه السلام) كه با آن در سحرها به عدد دانه هایش استغفار كرده ام با من دفن شود.(1370)
مناجات سحرگاهان حیوانات
سعدى گوید: یك شب از آغاز تا انجام، همراه كاروانى حركت مى كردم. سحرگاه كنار جنگلى رسیدیم و در آنجا خوابیدیم. در این سفر شوریده دلى (مجذوب حق شده) همراه ما بود، نعره از دل بركشید و سر به بیابان زد، و یك نفس به راز و نیاز پرداخت.
هنگامى كه روز شد به او گفتم: این چه حالتى بود كه دیشب پیدا كردى؟ در پاسخ گفت: بلبلان را بر روى درخت و كبكها را بر روى كوه، قورباغه ها را در میان آب و حیوانات مختلف را در میان جنگل دیدم، همه مى نالیدند، فكر كردم كه از جوانمردى دور است كه همه در تسبیح باشند و من در خواب غفلت.(1371)