لزوم سازش، حتّى در رابطه با دشمن
«یَأَیُّهَا الَّذِینَ ءَامَنُواْ لَا تُحِلُّواْ شَعَئِرَ اللَّهِ وَ لَا الشَّهْرَ الحَْرَامَ وَ لَا الْهَدْىَ وَ لَا الْقَلَئدَ وَ لَا ءَامِّینَ الْبَیْتَ الْحَرَامَ یَبْتَغُونَ فَضْلًا مِّن رَّبِّهِمْ وَ رِضْوَنًا وَ إِذَا حَلَلْتُمْ فَاصْطَادُواْ وَ لَا یَجْرِمَنَّكُمْ شَنَئَانُ قَوْمٍ أَن صَدُّوكُمْ عَنِ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ أَن تَعْتَدُواْ وَ تَعَاوَنُواْ عَلَى الْبِرِّ وَ التَّقْوَى وَ لَا تَعَاوَنُواْ عَلَى الْاثْمِ وَ الْعُدْوَنِ وَ اتَّقُواْ اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ؛(1313) اى كسانى كه ایمان آورده اید! شعائر و حدود الهى (و مراسم حج را محترم بشمرید! و مخالفت با آنها) را حلال ندانید! و نه ماه حرام را، و نه قربانیهاى بى نشان و نشاندار را، و نه آنها را كه به قصد خانه خدا براى به دست آوردن فضل پروردگار و خشنودى او مى آیند! اما هنگامى كه از احرام بیرون آمدید، صیدكردن براى شما مانعى ندارد. و خصومت با جمعیّتى كه شما را از آمدن به مسجد الحرام (در سال حدیبیه) بازداشتند، نباید شما را وادار به تعدّى و تجاوز كند! و (همواره) در راه نیكى و پرهیزگارى با هم تعاون كنید! و (هرگز) در راه گناه و تعدّى همكارى ننمایید! و از (مخالفت فرمان) خدا بپرهیزید كه مجازات خدا شدید است!»
ابراهیم(علیه السلام) سازگار بود
«وَ مَا كاَنَ اسْتِغْفَارُ إِبْرَهِیمَ لِأَبِیهِ إِلَّا عَن مَّوْعِدَةٍ وَعَدَهَا إِیَّاهُ فَلَمَّا تَبَیَّنَ لَهُ أَنَّهُ عَدُوٌّ لِّلَّهِ تَبَرَّأَ مِنْهُ إِنَّ إِبْرَهِیمَ لَأَوَّهٌ حَلِیمٌ؛(1314) و استغفار ابراهیم براى پدرش [عمویش آزر ]فقط بخاطر وعده اى بود كه به او داده بود (تا وى را بسوى ایمان جذب كند) امّا هنگامى كه براى او روشن شد كه وى دشمن خداست، از او بیزارى جست به یقین، ابراهیم مهربان و بردبار بود!» ×سازگارى بندگان واقعى و خوب خدا
«وَ عِبَادُ الرَّحْمَنِ الَّذِینَ یَمْشُونَ عَلَى الْأَرْضِ هَوْنًا وَ إِذَا خَاطَبَهُمُ الْجَهِلُونَ قَالُواْ سَلَمًا؛(1315) بندگان (خاص خداوند) رحمان، كسانى هستند كه با آرامش و بى تكبّر بر زمین راه مى روند و هنگامى كه جاهلان آنها را مخاطب سازند (و سخنان نابخردانه گویند)، به آنها سلام مى گویند (و با بى اعتنایى و بزرگوارى مى گذرند).»
عوامل دفع شرّ
«أُوْلَئكَ یُؤْتَوْنَ أَجْرَهُم مَّرَّتَینِ بِمَا صَبَرُواْ وَ یَدْرَءُونَ بِالْحَسَنَةِ السَّیِّئَةَ وَ مِمَّا رَزَقْنَهُمْ یُنفِقُونَ؛ وَ إِذَا سَمِعُواْ اللَّغْوَ أَعْرَضُواْ عَنْهُ وَ قَالُواْ لَنَا أَعْمَلُنَا وَ لَكُمْ أَعْمَلُكُمْ سَلَمٌ عَلَیْكُمْ لَا نَبْتَغِى الْجَهِلِینَ؛(1316) آنها كسانى هستند كه بخاطر شكیباییشان، اجر و پاداششان را دو بار دریافت مى دارند و بوسیله نیكیها بدیها را دفع مى كنند و از آنچه به آنان روزى داده ایم انفاق مى نمایند. و هر گاه سخن لغو و بیهوده بشنوند، از آن روى مى گردانند و مى گویند: «اعمال ما از آن ماست و اعمال شما از آن خودتان سلام بر شما (سلام وداع) ما خواهان جاهلان نیستیم!»