مُهر بر زبان
«یُونُسُ عَنْ مُثَنًّى عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ(علیه السلام) یَقُولُ كَانَ أَبُو ذَرٍّ رَحِمَهُ اللَّهُ یَقُولُ یَا مُبْتَغِیَ الْعِلْمِ إِنَّ هَذَا اللِّسَانَ مِفْتَاحُ خَیْرٍ وَ مِفْتَاحُ شَرٍّ فَاخْتِمْ عَلَى لِسَانِكَ كَمَا تَخْتِمُ عَلَى ذَهَبِكَ وَ وَرِقِك؛(1266) ابو بصیر گوید: شنیدم امام باقر(علیه السلام) فرمود: ابو ذر -رحمه اللَّه- مى گفت اى دانش جو! همانا این زبان كلید خیر و كلید شرّ است، پس همچنان كه بر طلا و نقره ات مُهر میزنى، بر زبانت هم مُهر بزن.»
ذكر خدا با زبان
«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ كَانَ الْمَسِیحُ(علیه السلام) یَقُولُ لَا تُكْثِرُوا الْكَلَامَ فِی غَیْرِ ذِكْرِ اللَّهِ فَإِنَّ الَّذِینَ یُكْثِرُونَ الْكَلَامَ فِی غَیْرِ ذِكْرِ اللَّهِ قَاسِیَةٌ قُلُوبُهُمْ وَ لَكِنْ لَا یَعْلَمُون؛(1267) امام صادق(علیه السلام) فرمود: حضرت عیسى(علیه السلام) مى فرمود: بجز ذكر خدا سخن بسیار نگوئید، زیرا كسانى كه بجز ذكر خدا سخن بسیار گویند، دلهاشان سخت است و نمیدانند.»
عذاب به سبب زبان
«عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ(علیهماالسلام) قَالَ إِنَّ لِسَانَ ابْنِ آدَمَ یُشْرِفُ عَلَى جَمِیعِ جَوَارِحِهِ- كُلَّ صَبَاحٍ فَیَقُولُ كَیْفَ أَصْبَحْتُمْ فَیَقُولُونَ بِخَیْرٍ إِنْ تَرَكْتَنَا وَ یَقُولُونَ اللَّهَ اللَّهَ فِینَا وَ یُنَاشِدُونَهُ وَ یَقُولُونَ إِنَّمَا نُثَابُ وَ نُعَاقَبُ بِك؛(1268) على بن الحسین(علیهماالسلام) فرمود: در هر بامداد زبان آدمیزاد بر تمام اعضائش مشرف شود و گوید: چگونه هستید؟ گویند: اگر تو ما را رها كنى خوبیم و میگویند: خدا را خدا را نسبت بما بیاد آور و سوگندش دهند و گویند ما بسبب تو ثواب و عقاب بینیم.»