نگهدارى زبان
«عَنْ أَبِی عَلِیٍّ الْجَوَّانِیِّ قَالَ شَهِدْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) وَ هُوَ یَقُولُ لِمَوْلًى لَهُ یُقَالُ لَهُ سَالِمٌ وَ وَضَعَ یَدَهُ عَلَى شَفَتَیْهِ وَ قَالَ یَا سَالِمُ احْفَظْ لِسَانَكَ تَسْلَمْ؛(1262) ابو على جوانى گوید: امام صادق(علیه السلام) را دیدم انگشت بالاى لبهاى شریفش گذاشته و به غلامش سالم میفرماید: اى سالم! زبانت را نگه دار تا سالم بمانى.»
عزّت با كنترل زبان
«عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عِیسَى قَالَ حَضَرْتُ أَبَا الْحَسَنِ(علیه السلام) وَ قَالَ لَهُ رَجُلٌ أَوْصِنِی فَقَالَ لَهُ احْفَظْ لِسَانَكَ تَعِزَّ وَ لَا تُمَكِّنِ النَّاسَ مِنْ قِیَادِكَ فَتَذِلَّ رَقَبَتُك؛(1263) مردى به حضرت ابو الحسن(علیه السلام) عرض كرد: مرا سفارشى نما. فرمود: زبانت را نگهدار تا عزیز باشى و افسار خود را به دست مردم مده كه خوار و زبون شوى.»
زبان خیرگوى
«عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ(علیه السلام) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ(صلى الله علیه و آله) لِرَجُلٍ أَتَاهُ أَ لَا أَدُلُّكَ عَلَى أَمْرٍ یُدْخِلُكَ اللَّهُ بِهِ الْجَنَّةَ؟ قَالَ بَلَى یَا رَسُولَ اللَّهِ! قَالَ أَنِلْ مِمَّا أَنَالَكَ اللَّهُ. قَالَ فَإِنْ كُنْتُ أَحْوَجَ مِمَّنْ أُنِیلُهُ؟ قَالَ فَانْصُرِ الْمَظْلُومَ. قَالَ وَ إِنْ كُنْتُ أَضْعَفَ مِمَّنْ أَنْصُرُهُ؟ قَالَ فَاصْنَعْ لِلْأَخْرَقِ یَعْنِی أَشِرْ عَلَیْهِ. قَالَ فَإِنْ كُنْتُ أَخْرَقَ مِمَّنْ أَصْنَعُ لَهُ؟ قَالَ فَأَصْمِتْ لِسَانَكَ إِلَّا مِنْ خَیْرٍ أَ مَا یَسُرُّكَ أَنْ تَكُونَ فِیكَ خَصْلَةٌ مِنْ هَذِهِ الْخِصَالِ تَجُرُّكَ إِلَى الْجَنَّة؛(1264) رسول خدا(صلى الله علیه و آله) به مردى كه خدمتش آمد، فرمود: نمیخواهى تو را به امرى راهنمائى كنم كه خدا به سبب آن تو را به بهشت ببرد؟ عرض كرد: آرى، یا رسول اللَّه! فرمود: از آنچه خدا به تو داده بده. عرض كرد: اگر خودم از آنكه به او دهم نیازمندتر باشم چه كنم؟ فرمود: مظلوم را یارى كن. عرض كردم: اگر خودم از آنكه یاریش كنم ناتوان تر باشم چه كنم؟ فرمود: كارى براى نادان كن -یعنى نادان را راهنمائى كن-. عرض كردم: اگر خودم نادان تر از او بودم چه كنم؟ فرمود: زبانت را جز از خیر، خاموش دار. آیا شادمان نیستى كه یكى از این خصال داشته باشى كه تو را به بهشت ببرد.»