ریاست طلبى مذموم
«لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَواْ وَّ یُحِبُّونَ أَن یُحْمَدُواْ بِمَا لَمْ یَفْعَلُواْ فَلَا تَحْسَبَنَّهُم بِمَفَازَةٍ مِّنَ الْعَذَابِ وَ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ؛(1224) گمان مبر آنها كه از اعمال (زشت) خود خوشحال مى شوند، و دوست دارند در برابر كار (نیكى) كه انجام نداده اند مورد ستایش قرار گیرند، از عذاب (الهى) بركنارند! (بلكه) براى آنها، عذاب دردناكى است!»
ریاست طلبى و ایجاد خفقان در جامعه
«فَمَا ءَامَنَ لِمُوسَى إِلَّا ذُرِّیَّةٌ مِّن قَوْمِهِ عَلَى خَوْفٍ مِّن فِرْعَوْنَ وَ مَلَایْهِمْ أَن یَفْتِنَهُمْ وَ إِنَّ فِرْعَوْنَ لَعَالٍ فِى الْأَرْضِ وَ إِنَّهُ لَمِنَ الْمُسْرِفِینَ؛(1225) (در آغاز،) هیچ كس به موسى ایمان نیاورد، مگر گروهى از فرزندان قوم او (آن هم) با ترس از فرعون و اطرافیانش، مبادا آنها را شكنجه كنند زیرا فرعون، برترى جویى در زمین داشت و از اسرافكاران بود!»
عاقبت برترى طلبى و ریاست خواهى
«وَ اسْتَكْبَرَ هُوَ وَ جُنُودُهُ فِى الْأَرْضِ بِغَیرِ الْحَقِّ وَ ظَنُّواْ أَنَّهُمْ إِلَیْنَا لَا یُرْجَعُونَ؛ فَأَخَذْنَهُ وَ جُنُودَهُ فَنَبَذْنَهُمْ فِى الْیَمِّ فَانظُرْ كَیْفَ كَانَ عَقِبَةُ الظَّلِمِینَ؛(1226) (سرانجام) فرعون و لشكریانش بدون حقّ در زمین استكبار كردند، و پنداشتند بسوى ما بازگردانده نمى شوند! ما نیز او و لشكریانش را گرفتیم و به دریا افكندیم اكنون بنگر پایان كار ظالمان چگونه بود!»